Δύο Μοίρες Rafale μόνος του ο Δένδιας

Ο Νίκος Δένδιας μέσα στην Άγκυρα, στην καρδιά του θηρίου του γενοκτόνου επεκτατισμού, με την απλότητα και την ευφυΐα απαντήσεων κοινής λογικής και αξιοπρέπειας ακύρωσε σειρά ψοφοδεών και ατιμωτικών επαφών με τον τραμπούκο γείτονα και σήκωσε ψηλά τον πήχη που άλλοι τον είχαν χαμηλώσει ως τη λάσπη που ακουμπάει το μέτωπό τους όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αντιπάλους των συμφερόντων μας. Αυτά που είπε με αδιόρατη ειρωνεία, λεπτό χιούμορ αλλά και αυτοπεποίθηση που υπερχείλιζε σε κάθε του λέξη έβαλαν στη σωστή τους βάση όλα τα ζητήματα των τουρκικών ιταμών προκλήσεων και απαιτήσεων.

Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

Σίγουρα έχει κάβα και άλλα, όπως την αναγνώριση από την ίδια την Τουρκία των Γενοκτονιών που έχει διαπράξει και το ζήτημα των δικαιωμάτων του Κουρδικού Έθνους, αλλά νομίζω πως ο ζαλισμένος από τις φλεγματικές φάπες Τσαβούσογλου και με όσα άκουσε τραύλιζε αυτώνοντας τα αυτά. Αν του ξηγιόταν και αυτά τα φωνήεντα, θα στράβωνε το στόμα του, θα γυρίζανε τα τσακίρικα μάτια του και θα τον χάναμε live, και αυτά καλό είναι να μη γίνονται. Ολα θέλουν ρέγουλα.

Πάντως, αυτά τα αυτονόητα, που όμως άλλος κανείς δεν τα είπε φάτσα κάρτα στα Μεμέτια μέσα στην έδρα τους, ήταν αναντιρρήτως κλύσμα με γαρμπίλι οδοποιίας και άμμο νταμαρίσια, που οι κόκκοι έχουν γωνίες, σε αντίθεση με την ποταμίσια. Και όλα τα λεφτά ήταν το χαμογελαστό προσηνές ύφος, ένιωθες όμως την αυτόματη επαναφορά του κλείστρου μετά από την πυροδότηση κάθε επιχειρήματος που έβρισκε τον Μεβλούτ στο Δόξα Πατρί. Θα τον λυπόμουν, αν ήμουν άλλος και δεν ήταν αυτός που είναι, αλλά φυλάω τα συναισθήματά μου για τα αδέρφια μου στο Έθνος και τους καλούς ανθρώπους στον κόσμο όλο.

Το πόσο εύστοχο ήταν αυτό το αυτονόητο, που άλλος όμως κανείς δεν το έκανε, φαίνεται και από τους εγχώριους πουρκουάδες, τα αντηχεία του ενδοτισμού, όλο αυτό το συρφετό από παρδαλούς αριστερούς διεθνιστές, ρετάλια σημιταριά και κάτι κρατικοδίαιτους φιλελέδες, ομόφρονες της αριστεράς στο «να υποχωρήσουμε τώρα, για να μην υποχωρήσουμε αργότερα, με χειρότερους όρους». Αυτό το τελευταίο είναι το ρεζουμέ και του Αρχιερέα της Οπισθεν, του «κοντού, σπυριάρη, μαρτυριάρη», για να θυμηθώ το ιστορικό σύνθημα πάνω από 100.000 πολιτών στην πορεία διαμαρτυρίας για το Αγος Οτσαλάν, το 1999. Από το μυαλό τους δεν περνάει η πιθανότητα να αντισταθούμε, να κάνουμε δυναμικές συμμαχίες και να νικήσουμε, να κερδίσουμε. Από την κίτρινη φυλλάδα, ανεπίσημο όργανο του Κουφοντίνα, και την Αυγή, ως τους ποικιλώνυμους Αποστόλους του Μαρασμού, από την Αριστερά, ως το πρωθυπουργικό περιβάλλον, ζαλιστήκανε όταν είδαν πως υπάρχει ο άλλος τρόπος, της αξιοπρέπειας, της ξεκάθαρης θέσης, που χωρίς ψευτομαγκιές βάζει τον αντίπαλο στη θέση του. Και οι Τούρκοι σοκαριστήκανε, διότι έχουν, να το θυμάστε, έναν αταβιστικό φόβο για μας. Εμείς κοντεύουμε να το ξεχάσουμε, αλλά αυτοί θυμούνται πως ακόμα και διχασμένοι φτάσαμε στις βραχώδεις κορυφές του Κάλε Γκρότο αήττητοι και οι σύντροφοι του Κεμάλ, αν δεν άντεχαν οι γραμμές τους και η Μεγάλη Στρατιά της πιο λαμπρής γενιάς Ελλήνων προέλαυνε στην Αγκυρα, που την έβλεπαν οι προφυλακές μας στο βάθος του ορίζοντα, ήταν έτοιμοι να τον συλλάβουν, να τον κρεμάσουν και να συνάψουν ανακωχή. Δεν τα λέω εγώ. Οι Τούρκοι τα λένε και παίχτηκαν όλα στην τρίχα. Τι εννοώ; Πώς θα πάρουμε την Αγκυρα; Οχι, εννοώ πως το κράτος-συμμορία, εάν θεωρούσε πως μας έχει εύκολα, θα μας είχε ήδη επιτεθεί.

Ο απαυτός των πιλότων τους, τους οποίους οι δικοί μας ξεφτιλίζουν σε όλες τις αναχαιτίσεις, μαζί με κείνο τον δύστυχο ψευτόμαγκα κυβερνήτη, που επίσης ξεφτίλισε ο Σαλιάρης με το πλήρωμα της Φρεγάτας του, είναι μάρτυρες του τι μπορεί να πάθουν. Γνωρίζουν πως με τις θυσίες του λαού μας, παρά τα προβλήματα από τη μακρά οικονομική κρίση, έχουμε απόθεμα ισχύος, ευρηματικότητα και θάρρος να ταπεινώσουμε δύο Τουρκίες. Δεν είμαστε άμαχοι και γυναικόπαιδα, όπου διαπρέπουν οι Μεχμετζίκ γενοκτόνοι. Οταν χρειαστεί, έχουμε τον τρόπο του Κονδύλη στο Αϊδίνιο, του Πλαστήρα, του Κουρούπη στην Κερύνεια, του Γλεντζέ στον Κοτζάκαγια. Θυμούνται και γι’ αυτό χρησιμοποιούν τον τρόπο των τραμπούκων, έχοντας ζυγίσει ως ελλιποβαρείς διάφορους των ηγεσιών μας.

Το ξανάγραψα, η εξωτερική πολιτική δεν είναι αλάνα για μαχαλόμαγκες. Δεν χρειάζονται υπερβολές, ψευτοτσαμπουκάδες και κορόνες που να ικανοποιούν το εσωτερικό ακροατήριο. Χρειάζεται αυτό που έκανε ο Νίκος Δένδιας μέσα στην Αγκυρα, ενώπιος ενωπίω και σε ζωντανή μετάδοση, και δεν έχω τις κατάλληλες λέξεις αντάξιες της λαμπρής και εθνωφελούς στάσης του.

Αυτό που θέλουν οι Τούρκοι και διάφορα εγχώρια τσανάκια τους, μαζί με «συμμάχους», όπως οι Γερμανοί, που πάντα προτιμούν να δώσουν στους Τούρκους κάτι δικό μας, αντί για κάτι δικό τους, είναι να υποχωρήσουμε μόνοι μας, να τους δώσουμε ό,τι ζητούν χωρίς ντουφεκιά, να μη ρισκάρουν την ήττα και τον εξευτελισμό και να κερδίσουν όλα όσα μόνο ηττημένος στο πεδίο της μάχης λαός θα παραχωρούσε. Η μεγαλύτερη όμως διασφάλιση της ειρήνης είναι ακριβώς αυτή η στάση που είδαμε. Διότι η αποτροπή δεν είναι μόνο η στρατιωτική ισχύς, η οποία είναι άχρηστη αν δεν συνοδεύεται από τη σταθερή εκπομπή του μηνύματος της αποφασιστικότητας πως δεν θα υποχωρήσεις και αν χρειαστεί αυτή την ισχύ θα τη χρησιμοποιήσεις.

Αυτή η αποφασιστικότητα του Νίκου Δένδια μπροστά στον έκπληκτο και ζαλισμένο Τσαβούσογλου αξίζει όσο δυο μοίρες Rafale και τέσσερις φρεγάτες Belharra. Αντίθετα, τα μηνύματα του ψοφοδεϊσμού που έχουν εκπέμψει άλλοι ενθαρρύνουν το θηρίο του τουρκικού επεκτατισμού, του ανοίγουν την όρεξη και φέρνουν τον πόλεμο πιο κοντά. Οι Τούρκοι είναι σιγουρατζήδες και ο Δένδιας τούς έκανε να νιώσουν πολύ μεγάλη ανασφάλεια. Θα στεναχώρησε σίγουρα τους ΕΛΙΑΜΕΠιτζήδες, την Ντόρα και τα σώψυχα της καημένης της γκρούπι του Τσακαλώτου και του Τσίπρα, της Αριστοτελίας, που ακόμη να ζητήσει συγγνώμη για τις προσβλητικές εξυπνάδες, αλλά με δυο σφηνάκια ξίδι αρβανίτικο θα ανακουφιστούν.

Η συνέχεια πρέπει να είναι σταθερή και αντάξια, πάνω στην κοφτερή και αναντίρρητη λογική που χρησιμοποίησε σε κάθε του λέξη ο Ελληνας ΥΠΕΞ και έδωσε περηφάνια σε κάθε Ελληνα και Ελληνίδα, αλλά κυρίως ένιωσαν ανασφαλείς και ζαλισμένοι οι Τούρκοι. Ερχεται η περιβόητη Πενταμερής για την Κύπρο και έχουν ξεσαλώσει όλοι οι πουρκουάδες, οι νεοκύπριοι με σύνδρομο Στοκχόλμης και διάφοροι περίεργοι, ένθεν κακείθεν, που θέλουν να πάρουν ρεβάνς για την πανωλεθρία που υπέστησαν από έναν μεγάλο Ελληνα ηγέτη και αληθινό Εθνάρχη, τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Το εθνικό συμφέρον και η ασφάλεια και επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού έχουν και κει την ίδια ανάγκη για σθένος και πατριωτική κοινή λογική.