Μερίδα του πολιτικού και ακαδημαϊκού κόσμου διευκολύνει τη νέα τουρκική τακτική στα Ελληνοτουρκικά

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΡΙΒΑ* 

Η Τουρκία έχει ξεκινήσει εδώ και κάποιους μήνες να εφαρμόζει μια άλλη τακτική στα ελληνοτουρκικά. Τα ζητήματα που αφορούν τους παράξενους ψαράδες που θέλουν να γίνουν ήρωες στη χώρα που έχει πραγματοποιήσει εισβολές (ή απόπειρες) σε όλες τις χώρες με τις οποίες συνορεύει, είναι αρκετά σοβαρά.

Από τα τέλη του θέρους και μετά, η Τουρκία έχει αλλάξει τακτική (όχι στρατηγικούς στόχους) στην περιοχή. Η κυβέρνηση Ερντογάν προσπαθεί να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και να κερδίσει χρόνο εντός και εκτός Τουρκίας.

Ο τρόπος με τον οποίον επιχειρεί να κερδίσει χρόνο, δείχνει οτι στοχεύει την Ελλάδα.

• Η επαναφορά του Δόγματος Νταβούτογλου με άλλον τρόπο.

Η Τουρκία όπως ήταν φυσιολογικό, είδε οτι δεν της βγήκαν οι τραμπουκισμοί στο Αιγαίο. Η Άγκυρα ήθελε μια υπέρ της fast-track λύση σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο και αυτό αποδείχθηκε από το έτος 2020-2021.

Όχι μόνο απέτυχε να επιβάλλει τετελεσμένα τύπου-Συρίας στην Ελλάδα, αλλά βγήκε και χαμένη καθώς η Ελλάδα ξεκίνησε ένα πρόγραμμα εξοπλισμών με ταυτόχρονη υπογραφή τριών τεσσάρων σημαντικών συμφωνιών αμυντικού χαρακτήρα με (με ΗΑΕ, Γαλλία, ΗΠΑ και Σαουδική Αραβία και την αποστολή Patriot).

Η Τουρκία άλλαξε τακτική, βλέποντας οτι οτι χτυπούσε ένα καρφί το οποίο μονίμως ατσάλωνε και έτσι επανέφερε το Δόγμα Νταβούτογλου το οποίο συνοψιζόταν στο «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες». Σε αυτή τη φάση, αυτή η επαναφορά μπορεί να ονομαστεί ως «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες, πλην Ελλάδας και Κύπρου».

Ο Ερντογάν προσποιείται οτι είναι διαλλακτικός τόσο με τα ΗΑΕ και την Αίγυπτο, όσο και με το Ισραήλ και την Αρμενία. Λίγες εβδομάδες πριν, έστειλε για περιοδεία και τον Καλίν στην Αμερική ο οποίος θυμήθηκε τον «ατλαντισμό» του και προσπάθησε να χαμηλώσει τους τόνους με τις ΗΠΑ.

Ο Ερντογάν γνωρίζει πως για την ώρα, αρκεί να παραστήσει το καλό παιδί στις ΗΠΑ που έχουν ανάγκη το τουρκικό έδαφος λόγω της κατάστασης που λαμβάνει χώρα στην Ουκρανία. Αυτή η τακτική αναπροσαρμογή, έχει στόχο να διαφυλάξει την οικονομία του από μια άτακτη προσφυγή στο ΔΝΤ και την πολιτική του επιβίωση ενώ ταυτόχρονα, επιχειρεί να γίνει πιο αποτελεσματικός έναντι της Ελλάδας.

Προσπαθεί να αποσυντονίσει τις συμμαχίες της Ελλάδας και να ουδετεροποιήσει τους δεσμούς που η Ελλάδα έχει καταφέρει να έχει εδώ και 12 περίπου χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρεί να απομονώσει την Ελλάδα, μαζί βέβαια με την Κύπρο.

• Οι αρχές αυτής της νέας τακτικής της Τουρκίας στα ελληνοτουρκικά.

 Από τη στιγμή που η Τουρκία επιχειρεί να δείξει οτι είναι «μπαλαντέρ» σε ζητήματα όπως αυτό της Ουκρανίας, (χρειάζεται στις ΗΠΑ) του Ιράν, (χρειάζεται στο Ισραήλ) και της Λιβύης (μέχρι να γίνουν εκλογές η Αίγυπτος δεν επιθυμεί ρήξη με την -χορηγό στους Αδελφούς Μουσουλμάνους αλλά και στη Λιβύη-Τουρκία, έχει αφοσιωθεί στα ελληνοτουρκικά, ακολουθώντας μια άλλη τακτική που στοχεύει στην μείωση της αξίας της Ελλάδας σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο.

1. Προσπάθεια να χρησιμοποιήσει την αλιεία στοplaybook «γκριζαρίσματος» στο Αιγαίο. Αυτό το κάνει με ένταση από το καλοκαίρι και μετά. Στοχεύει στον εκβιασμό «συνεκμετάλλευσης» πόρων στο Αιγαίο, στην καλύτερη περίπτωση.
2. Επιχείρηση αμαύρωσης της διεθνούς ήπιας ισχύος της Ελλάδας. Η Τουρκία προσπαθεί να πείσει όλον τον κόσμο οτι η Ελλάδα «σκοτώνει πρόσφυγες» προκειμένου τελικά να τους δεχτεί. Ο Ερντογάν μίλησε ειρωνικά και δηκτικά για την Ελλάδα λέγοντας «αυτός είναι ο ελληνικός πολιτισμός».
3. Εκμετάλλευση των τουρκικώνdrones στο Αιγαίο. Για μια αναχαίτιση drone η Ελλάδα χρειάζεται να πληρώσει αρκετές χιλιάδες ευρώ (κόστος κηροζίνης) ενώ το drone έχει μηδαμινό κόστος. Στόχος της Τουρκίας, είναι η εξάντληση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.
4. Ενεργοποίηση όλων των μέσων (fake news, κακόβουλη επιρροή,trolling σε social media κτλ) προκειμένου να μειώσει και να απαξιώσει στα μάτια του ελληνικού λαού την αξία των συμμαχιών της Ελλάδας. Ο τρόπος με τον οποίον χειρίστηκε η Τουρκία στο εσωτερικό και στο εξωτερικό το ζήτημα του East Med αποτελεί παράδειγμα ψυχολογικής επιχείρησης.
5. Επιμονή στη μονιμοποίηση του τουρκολιβυκού μνημονίου και στο συσχετισμό αποστρατιωτικοποίησης νησιών και κυριαρχίας, προκειμένου να προχωρήσει περισσότερο από τα κεκτημένα τα οποία θεωρεί οτι έχει κατοχυρώσει από το 1995 (casus belli) και 1996 (Ίμια).

Πώς «τσιμπάει» η Ελλάδα.

Μεγάλη μερίδα του πολιτικού μας συστήματος θεωρεί συνετή και σοφή επιλογή το να αφήνουμε την Τουρκία να υβρίζει σε ημερήσια βάση την Ελλάδα, να εκτοξεύει fake news και να μας συμπεριφέρεται ως επικυρίαρχη δύναμη.

Αυτή η συνταγή είναι το ίδιο αποτελεσματική με τη συνταγή Μαδρίτης και εν γένει, με αυτήν που ήθελε να υποστηρίζει οτι με το να αποδεχτούμε το Σχέδιο Ανάν (νομιμοποίηση και μονιμοποίηση της παράνομης κατοχής και εισβολής στην Κύπρο) και με το να «μην είμαστε μοναχοφάηδες στο Αιγαίο», η Τουρκία θα σταματήσει να επιτίθεται.

Πιο συγκεκριμένα, η στάση «μην βάζουμε νερό στο μύλο της Τουρκίας απαντώντας» είναι προέκταση του κατευνασμού.

Οι διενέξεις δεν μετατρέπονται σε πολέμους όταν υπάρχει ισορροπία. Οι συγκρούσεις στη διεθνή πολιτική δεν είναι επιθυμητές, αλλά συνιστούν το μεγαλύτερο κομμάτι της εξωτερικής πολιτικής. «Τσιμπάμε» επειδή ακριβώς δεν απαντάμε. Τα κράτη δεν είναι πρόσωπα ώστε αν τα αγνοήσεις θα πάψουν να σε ενοχλούν. Τη μη απάντηση την εκλαμβάνουν ως φόβο και επομένως, ως αδυναμία.

Η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να απαντάει όπως αρκετοί υπουργοί κάνουν τον τελευταίον καιρό. Πρέπει να γίνει δεύτερη φύση κάθε ελληνικής κυβέρνησης η ισοσθένεια των λόγων. Το ηθικό της κοινωνίας αποτελεί συντελεστή ισχύος και δεν είναι συνετό και σοφό να μιθριδατιζόμαστε με το «σας πετάξαμε στη θάλασσα». Επιπλέον, μια ακόμη ποιοτική παράμετρος που αφορά την ισχύ, είναι και η εκπαίδευση.

Είναι απορίας άξιο το γιατί το «εθνικό είναι το αληθές» που αποτελεί το φύλλο συκής της αναθεωρητικής σχολής της ιστορίας. Γνωρίζουμε πολύ καλά οτι η αφήγηση της Ιστορίας είναι δουλειά του νικητή. Η Ιστορία επιδέχεται ερμηνειών. Αυτός είναι και ο λόγος που τα έθνη ξιφουλκούν. Θεωρούν οτι δεν υπάρχουν γεγονότα αποδεκτά εξίσου από τις δύο πλευρές.

Άπαξ και η Ιστορία είναι θέμα ερμηνείας, γιατί συνεχίζουν την αποδόμηση συγκεκριμένων ερμηνειών και προωθούν άλλες ερμηνείες; Η αλήθεια ορίζεται από την ανάγκη και το ερώτημα είναι: Έχουμε ανάγκη από μια θεωρία νίκης ή από μια θεωρία ήττας;

Επειδή συνήθως αυτή η «αντικειμενική» εξιστόρηση που προωθείται τυχαίνει να να λέει πως ουσιαστικά δε θα υπήρχαμε χωρίς συμμάχους, να είναι σίγουροι οτι κανείς ξένος σύμμαχος δε σέβεται κάποιον που δεν πολεμά για τα δίκαιά του.

Το πρόβλημα αυτό είναι τεράστιο και αφορά μερίδα του πολιτικού μας προσωπικού και του ακαδημαϊκού και είναι πρόβλημα εξοικείωσης με το νέο κόσμο που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός από ανθρώπους μου μεγάλωσαν παγιδευμένοι στα Καρτεσιανά.

Ένας ιστορικός που θέλει να λέγεται «επιστήμονας» σήμερα, οφείλει να γνωρίζει τι σημαίνει ψυχολογικός πόλεμος και ψυχολογικές επιχειρήσεις. Εν προκειμένω, οφείλει να γνωρίζει οτι νερό στο μύλο της Τουρκίας (και άρα της σύγκρουσης) ρίχνουμε όταν δεν απαντούμε σε όλα τα ψέματα και τις τουρκικές προβοκάτσιες ή όταν απαντούμε στα πλαίσια που η Τουρκία θέλει.

Τι θέλει η Τουρκία; Αυτό που είχε δηλώσει ο τότε Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μπατού οτι είπε η Τσιλέρ στα Ίμια, «να μας τραβήξουν από το αυτί». Η Τουρκία θεωρεί οτι διαλύσαμε την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε δύο φάσεις και οτι η εθνική επανάσταση ήταν «εξέγερση» και άρα της ανήκουμε.

* Ο Αλέξανδρος Δρίβας είναι Διεθνολόγος -Συντονιστής του Τομέα Ευρασίας & Ν. Α. Ευρώπης στο ΙΔΙΣ – Research Fellow in HALC (Hellenic American Leadership Council)