Οι έμποροι της οργής βιοπορίζονται πουλώντας θυμό… τοξικότητα

Υπάρχει δικαιολογηµένη και αυθεντική οργή σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Δεν χωράει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Ερχονται όμως στη συνέχεια οι έμποροι της οργής και κάνουν τη δουλειά τους. Την υποδαυλίζουν, τη φουντώνουν, βιοπορίζονται πουλώντας θυμό. Το ζήσαμε μία φορά στα χρόνια των μνημονίων. Η κοινωνία υπέφερε, το μίσος πούλαγε και κάποιοι κέρδιζαν. Προφανώς, δεν τους ένοιαζε αν η χώρα θα πήγαινε στη δραχμή και αν η Ελλάδα θα κατρακυλούσε και άλλο· μια δουλειά έκαναν…

Το ίδιο έργο ανεβαίνει τώρα. Η τοξικότητα ξεχειλίζει στον δημόσιο διάλογο, ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν. Οι βρισιές το ίδιο. Κάποιος αρρωσταίνει και από κάτω ο «χορός» τον καταριέται. Τα πολιτικά συνθήματα έχουν αντικατασταθεί από γηπεδικό λεξιλόγιο. Για όσους νοιάζονται για τον τόπο δεν έχει σημασία εάν οι βρισιές έχουν στόχο τον Τσίπρα, τον Μητσοτάκη ή τον Ανδρουλάκη. Αυτό που προβληματίζει και ανησυχεί είναι ότι σπρώχνουν τον «πάτο» όλο και πιο κάτω.

Οι ψύχραιμοι παρατηρητές βλέπουν επίσης ότι τώρα το πάνω χέρι στο τοξικό κομμάτι του διαλόγου έχει πάρει το πολύ ακραίο δεξιό φάσμα της πολιτικής. Πράγμα λογικό, γιατί η αριστερή αντισυστημικότητα δοκιμάστηκε και απογοήτευσε. Ο δρόμος στρώθηκε από τα ακραία, χυδαία συνθήματα της προηγούμενης εποχής, για να έλθει κάτι ακόμη πιο ακραίο. Στο στόχαστρο βρίσκονται πια όλοι. Έτσι είναι πάντοτε, το γράφουμε καιρό, όποιος χαϊδέψει το κτήνος του άκρατου λαϊκισμού θα έλθει η ώρα του να τον δαγκώσει και τον ίδιο.

ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ