Τους διαταραγμένους τους πάμε στον ψυχίατρο

Δημήτρης Καμπουράκης

Ο άγνωστος κύριος μου την έπεσε λίαν πρωίαν, έξι και μισή παρακαλώ, στον φούρνο όπου είχα μπει για να πάρω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Δεν ξέρω σε τι οφειλόταν ο (με την τσίμπλα στο μάτι) εξερεθισμός του, πάντως με το που με είδε μου όρμησε. «Πόση είναι η διαφορά;» με ρώτησε. «Οκτώ μονάδες» του απάντησα, υποθέτοντας ότι εννοεί τη διαφορά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. «Οκτώ μονάδες; Μα καλά, δεν ντρέπεστε λίγο όλοι σας; Πόσα αρπάτε για τα λέτε αυτά;» βροντοφώναξε μέσα στον φούρνο, προκαλώντας τριγμούς στις γυάλινες βιτρίνες και τρέμουλο στις ντάνες με τα κρουασάν και τα κουλούρια Θεσσαλονίκης.

Δεν σας κρύβω ότι μου ανέβηκε ελαφρώς το αίμα στο κεφάλι. Κακώς, διότι οι γιατροί εξηγούν ότι τα εμφράγματα και τα εγκεφαλικά παραμονεύουν εις διπλούν τις πρωινές ώρες, σε σύγκριση με τις απογευματινές. Ο μπαρίστας απόμεινε με το σέικερ στο χέρι, οι δυο πωλήτριες ανασήκωσαν το κεφάλι και μας κοίταζαν ως στήλες άλατος, ενώ δυο άλλοι πελάτες που υπήρχαν στο κατάστημα παραμέρισαν για να μην βρεθούν στο κέντρο της πρωινής κλωτσοπατινάδας που φαντάστηκαν ότι θα επακολουθήσει και φάνε καμιά ψιλή.

Πλην έχουν γνώση οι φύλακες, καθότι εκπαιδεύτηκαν στο καμίνι της φρικαλέας εκείνης περιόδου 2012-15, όταν το ποικιλόμορφο λυντσάρισμα στους δημόσιους χώρους ήταν πιο συνηθισμένο κι από τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων στον δρόμο. Μέτρησα δέκα σιωπηρές αναπνοές εντός μου, επανέφερα τη στοιχειώδη ψυχραιμία που χρειάζεται ο άνθρωπος ώστε να μην βωμολοχήσει, τον αγνόησα επιδεικτικά και στράφηκα στο παλικάρι δίπλα στη μηχανή του καφέ. «Έναν φρέντο εσπρέσο σκέτο, παρακαλώ.»

Η μακαριότητα μου όμως παρόξυνε την ψυχική κατάσταση του αλαλάζοντος επικριτή των δημοσκοπήσεων, οπότε το επίπεδο του μονολόγου του εξετράπη παντελώς. «Δεν μιλάς ε;» ούρλιαξε. «Και τι να πεις; Αλλά ξέρεις τι τους κάνουμε εμείς κάτι πουλημένους σαν κι εσένα; Τους κοπανάμε μέχρι να φτύσουν αίμα.» Εκεί δεν άντεξα - κακώς - και του απάντησα. «Εμείς πάλι, τους διαταραγμένους τους πάμε στον ψυχίατρο.» Μετά πήρα θέση άμυνας για να φάω όσο το δυνατόν λιγότερες, καθότι ήταν και νεώτερος εμού και πιο σωματώδης.

Βαθύτατα προσβεβλημένος που τον είπα διαταραγμένο κινήθηκε μεν εναντίον μου, πλην η σύρραξη αποσοβήθηκε από την παρέμβαση του μαγαζάτορα, ο οποίος δεν επιθυμούσε να δει τον φούρνο του να γίνεται καουμπόικο σαλούν. «Δεν θέλω καυγάδες στο μαγαζί» είπε αυστηρά. «Ντροπή σας μεγάλοι άνθρωποι να τσακώνεστε. Παρακαλώ περάστε και οι δύο έξω». Έφυγα εγώ από τη μία πόρτα κι εκείνος απ’ την άλλη. Και για πρώτη φορά κατάλαβα πως νιώθουν οι Έλληνες διπλωμάτες στους διεθνείς οργανισμούς όταν αντιμετωπίζουν την επιθετικότητα των Τούρκων και την επιτήδεια ουδετερότητα των συμμάχων μας. Και δεν είχα προλάβει ούτε να πάρω ούτε καφέ πρωινιάτικα.