Η απλή αναλογική των επόμενων εκλογών μπορεί να γίνει το θερμοκήπιο μιας τερατογένεσης.

Ποιος είναι ο «έρπων αντισυστημισμός» που τώρα τελευταία τον ακούω όλο και συχνότερα από τους δημοσκόπους; Τον περιγράφουν σαν ένα αθέατο δηλητηριώδες κοίτασμα που διακλαδώνεται ύπουλα κάτω από τα πόδια μας, ικανό να σκάσει ξαφνικά σαν ηφαίστειο και να αλλάξει δραματικά την εικόνα του ανάγλυφου της επιφάνειας. Προσωπικά δεν τον θεωρώ ούτε αθέατο ούτε έρποντα, απλώς πιστεύω ότι δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει πολιτική έκφραση. Αν βρει, την πατήσαμε άπαντες.

Αυτόν τον αντισυστημισμό, εγώ τον συναντώ κάθε μέρα στους δρόμους. Με μισόλογα που εκτοξεύονται δίπλα μου από αγνώστους καθώς περνάω ή με φανερά σιχτιρίσματα επί παντός του επιστητού, που όση λογική και ουσία τους λείπει τόσος εκνευρισμός και εριστικότητα τους περισσεύει. Υπάρχει μια ικανή μάζα ανθρώπων που δεν τους αρέσει τίποτα, δεν τους ικανοποιεί τίποτα, δεν τους εκφράζει κανένας. Όλο και αυξάνονται αυτοί που ευχαρίστως θα καβαλούσαν μια μπουλντόζα και θα γκρέμιζαν όσα βλέπουν γύρω τους.

Οι ερευνητές της κοινής γνώμης φοβούνται ότι μέσα απ' αυτό το αχανές και δίχως σχήμα κοινωνικό φαινόμενο, μπορεί να προκύψει κανένα ακροδεξιό φασούλι που θα μας χτυπήσει κατακέφαλα. Η απλή αναλογική των επόμενων εκλογών μπορεί να γίνει το θερμοκήπιο μιας τέτοιας τερατογένεσης. Κατά τούτο, σημαντικές αναδεικνύονται πια οι πρώτες εκλογές που θα αποδείξουν την αντοχή του πολιτικού συστήματος και όχι οι δεύτερες που θα βγάλουν κυβέρνηση.

Αντικειμενικά, η ΝΔ είναι αυτή που αποτελεί τον προκεχωρημένο (και μοναδικό εν τέλει) πύργο άμυνας απέναντι σ' αυτό τον αντισυστημισμό, είτε μοντέρνο τον θεωρούμε, είτε παλαιάς κοπής. Είναι το μόνο κόμμα που ακόμα αντέχουν τα ποσοστά του, το μόνο κόμμα που μοιάζει ικανό να κυβερνήσει, άρα να διαιωνίσει το υπάρχον πολιτικό σύστημα με τη σημερινή του μορφή. Το μόνο κόμμα που μπορεί να εκπροσωπήσει κυβερνητικά τον ορθολογισμό, εξ ου και γίνεται ο βασικός (μην πω και ο μοναδικός) αποδέκτης αυτού του κατεδαφιστικού αντισυστημισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει απολέσει οριστικά και τον αντισυστημισμό του αλλά και την επαφή του με τον ορθολογισμό. Εκεί εστιάζεται η τραγωδία του, η καθήλωση του. Ο Αλέξης αδυνατεί να κατανοήσει ότι ο αντισυστημικός του λόγος τροφοδοτεί τους αντισυστημικούς αλλά όχι τον ίδιο. Ο Ανδρουλάκης από την άλλη, δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι μια πιθανή αποσάθρωση του πολιτικού σκηνικού θα χτυπήσει τον ίδιο πολύ περισσότερο απ' όσο θα πλήξει τον Μητσοτάκη. Αν δεν «διαβάσουν» όλοι τους σωστά το πολιτικό μας σκηνικό, μας περιμένουν δύσκολες και σκοτεινές μέρες.

Δημήτρης Καμπουράκης