Η Ελλάδα της αλητείας και η Ελλάδα της αξιοπρέπειας και της λεβεντιάς

Και ξαφνικά μέσα σε λίγες ώρες, η μουσική και η "μουσική", ανέδειξαν δύο διαφορετικές Ελλάδες. Από τη μία η Ελλάδα των βραβείων Mad Video Music Awards που προσπαθεί άτεχνα να μιμηθεί την καλλιτεχνική παραγωγή άλλων χωρών και που, ελλείψει ταλέντου και έμπνευσης, περιορίζεται στην απομίμηση της συμπεριφοράς των σταρ του είδους της μουσικής που υποτίθεται ότι υπηρετεί.

Με εικόνες ντροπής που έκαναν πράξη τους στίχους των τραγουδιών τραπ, που το τελευταίο διάστημα φαίνεται να είναι πολύ δημοφιλή στη νεολαία. Στίχοι γεμάτοι μίσος, σεξισμό, στίχοι που εξιδανικεύουν τα ναρκωτικά και τον βιασμό και εμφανίζουν τα όπλα και το ξύλο ως μία απενοχοποιημένη καθημερινή πρακτική.

Το ξύλο έπεφτε άφθονο στο χώρο της εκδήλωσης, ενώ στη σκηνή- τι ειρωνεία- βρισκόταν η Ιωάννα Παλιοσπύρου προκειμένου να απονείμει βραβείο. Η Ιωάννα, θύμα και αυτή μιας βίαιης συμπεριφοράς, μιας παρανοϊκής διάθεσης για εκδίκηση. Η Ιωάννα που ακούστηκε να λέει "Παιδιά, όχι βία, όχι βία", ενώ γύρω της επικρατούσαν σκηνές αγριότητας.

Μπορούν αυτές οι εικόνες και όσοι τις προκαλούν να είναι πρότυπα για νέους ανθρώπους; Να είναι πρότυπα αυτοί οι "καλλιτέχνες", που βρέθηκαν να πλακώνονται άγρια μεταξύ τους και να δηλώνουν λίγο αργότερα ότι "όποιος σηκώνει χέρι κόβεται"; Πώς γίνεται να χειροκροτούμε την Ελλάδα αυτών των ανθρώπων που υποκριτικά ζητούν συγγνώμη, ενώ πριν από λίγο έχουν ασκήσει βία;

Αυτή είναι σίγουρα η Ελλάδα που δεν θέλουμε, η Ελλάδα που δεν μας ταιριάζει, που δεν μας αξίζει, που δεν έχει να προσφέρει τίποτα σε μια νέα γενιά που καλείται να βιώσει τις δυσκολίες μιας καινούργιας, σκληρής πραγματικότητας για όλο τον κόσμο και ταυτόχρονα να ονειρευτεί και να σχεδιάσει το μέλλον της. Γιατί αυτή η γενιά σίγουρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να σχεδιάσει το μέλλον με κόκα, βία και εύκολο παράνομο χρήμα.

Κι αν δεν θέλουμε αυτή την Ελλάδα, σίγουρα θέλουμε την άλλη Ελλάδα που αναδείχθηκε από ένα βίντεο τραβηγμένο από κινητό τηλέφωνο, ένα σεμνό βίντεο που τραβήχτηκε έτσι ξαφνικά ένα βράδυ στη Σύρο, όπου μια παρέα άλλων παιδιών, που δεν ακούνε τραγούδια τραπ για βιασμούς, πόρνες και ναρκωτικά, αλλά παίζουν στο μπουζούκι τη Φραγκοσυριανή του Μάρκου Βαμβακάρη, είχε την τύχη να βρεθεί και να διδαχθεί μουσική από τον μεγάλο Σταύρο Ξαρχάκο.

Ο σπουδαίος Έλληνας συνθέτης, με πάθος και ζωντάνια εφήβου, εμπνευσμένος και ενθουσιασμένος από την ποιότητα της καλλιτεχνικής δημιουργίας των παιδιών, σηκώθηκε από το τραπέζι για να καθοδηγήσει τους νεαρούς μουσικούς. Να τους βοηθήσει να τελειοποιήσουν το μουσικό τους έργο.

Αυτοί οι νεαροί μουσικοί, μπορεί να μη βρεθούν ποτέ σε μεγαλεπήβολα σόου, μπορεί να μη γίνουν ψεύτικα και εφήμερα είδωλα, μπορεί να μην οδηγούν αυτοκίνητα ταχύτητας, ωστόσο στο τέλος της βραδιάς θα έχουν την ικανοποίηση που νιώθουν όσοι υπηρετούν την τέχνη. Και προσέφεραν σε όλους εμάς που τους ακούσαμε και είδαμε το βίντεο, την ελπίδα ότι οι νέοι καλλιτέχνες θα εκφράσουν τη νέα Ελλάδα του 21ου αιώνα, με ρίζες και στην παράδοση.

Αυτοί είναι οι εκπρόσωποι και οι εκφραστές μιας άλλης Ελλάδας , της Ελλάδας του πραγματικού πολιτισμού και της μουσικής που βοηθά την ψυχή να αγαλλιάσει και να ανυψωθεί.

Για να ανακαλύψουμε ποια Ελλάδα θέλουμε, ποια Ελλάδα μας ταιριάζει, ποια μας αξίζει, αρκεί να βάλουμε δίπλα δίπλα αυτά τα δύο βίντεο και να επιλέξουμε με καρδιά, με ψυχή και με ελληνικό φιλότιμο ποια είναι η χώρα που ονειρευόμαστε.

Πηγή: thetoc.gr