Ο αγώνας ενάντια στον λαϊκισμό δεν τελείωσε τον Ιούλιο του 2019

Θανάσης Μαυρίδης

Τι θα συνέβαινε αν μαζευόντουσαν εκατό μουσουλμάνοι, χριστιανοί ή ινδουιστές και αποφάσιζαν να περικυκλώσουν το σπίτι ενός … λαϊκού αγωνιστή; Χαμός! Επειδή θα επρόκειτο για έναν … δικό τους. Οι εκατό θα ήταν ακροδεξιοί, ναζί που απειλούν το λαϊκό κίνημα. Δεν συμβαίνει αυτό. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι προσπαθούν να επιβάλλουν δια της βίας τις απόψεις τους. Ένα νέο 2015 ξεπροβάλλει από την γωνία. Μας θυμίζουν έτσι γιατί δημιουργήθηκε το μέτωπο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν ενώθηκαν δεξιοί, κεντρώοι και κεντροαριστεροί επειδή η χώρα απέκτησε μια αριστερή κυβέρνηση. Που κι αυτό το τελευταίο είναι ένα μεγάλο ψέμα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβέρνησε με τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ, πολλοί εκ των οποίων (των ακροδεξιών των ΑΝΕΛ) εντάχθηκαν στην συνέχεια κανονικότατα στο κόμμα της … ριζοσπαστικής αριστεράς. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν ήταν μία αριστερή κυβέρνηση. Ήταν μία σύμπραξη ενός μεγάλου μέρους της αριστεράς και της ακροδεξιάς με κοινή ατζέντα ενάντια στην Ευρώπη, το ευρώ και τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Και αυτή η σύμπραξη προκάλεσε μία απολύτως φυσιολογική κατάσταση: Την δημιουργία ενός μετώπου που θα πολεμούσε μέχρι εσχάτων τον λαϊκισμό και την προσπάθεια κατάλυσης του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ο δημοκρατικός κόσμος δεν ήθελε να μετατραπεί η Ελλάδα σε Βενεζουέλα της Ευρώπης.

Θα περίμενε κανείς ότι μετά τις απανωτές ήττες των λαϊκιστών, αυτοί θα είχαν αλλάξει ρότα. Ότι ένα κομμάτι τουλάχιστον του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε προσπαθήσει να τραβήξει το κάρο προς μια άλλη κατεύθυνση. Αλλά δεν συνέβησαν τα πράγματα έτσι. Από την μία στις εσωκομματικές διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ επικράτησαν εκείνες οι δυνάμεις που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα του 2015. Οπότε δεν θα έπρεπε να είχαμε και μεγάλες προσδοκίες για την συνέχεια. Όπως και αποδεικνύεται…

Η επαναδραστηριοποίηση του Ρουβίκωνα και η προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα κλίμα μιας δήθεν λαϊκής αγανάκτησης, είναι συστατικά που οδηγούν σε ανώμαλες καταστάσεις. Στις δημοκρατίες αποφασίζουν οι πλειοψηφίες και όχι κάποιες δήθεν φωτισμένες μειοψηφίες. Στις δημοκρατίες υπάρχουν θεσμοί που λειτουργούν. Μπορεί να μην λειτουργούν σωστά και να χρειάζεται να δημιουργηθούν μηχανισμοί που να αποτρέπουν την κατάχρηση εξουσίας. Αλλά σε κάθε περίπτωση υπάρχουν θεσμοί που δεν μπορούν να υποκατασταθούν από κάποιο λαϊκό όργανο. Στην πραγματικότητα και για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, δεν υπήρξε κάποια λαϊκή εξουσία σε όποιο μέρος επικράτησε η αριστερά. Εκείνο που συνέβη στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες είναι ότι οι θεσμοί υποτάχτηκαν πλήρως στις βουλές του κόμματος. Στο όνομα, πάντοτε, της λαϊκής κυριαρχίας…

Ε λοιπόν, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε αυτή την χώρα. Δεν θα παραδώσουμε τις τύχες της χώρας στα λαϊκά δικαστήρια σαν κι αυτά που στήνανε οι αθεόφοβοι στο Σύνταγμα για την Ευρώπη. Δεν θα παραδώσουμε την Ελλάδα στον όχλο. Και να είναι καλά όσοι κάνουν ό,τι κάνουν τον τελευταίο καιρό για να μας θυμίσουν ότι ο αγώνας ενάντια στον λαϊκισμό δεν τελείωσε τον Ιούλιο του 2019. Ή αλλιώς, ο αγώνας συνεχίζεται!

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@liberal.gr