Ο ρεβανσισμός της Ρωσίας, της Κίνας και της Τουρκίας: Οι απειλές του Ταγίπ Ερντογάν εναντίον της Ελλάδας

Το αμερικανικό περιοδικό Newsweek δημοσιεύει άρθρο με τίτλο “Η εκπληκτική λαιμαργία των γιγάντων” The Astounding Gluttony of Giants, στο οποίο γίνεται μία σύντομη παρουσίαση των σημερινών παγκόσμιων δικτατόρων.

Το άρθρο ξεκινά με τον δικτάτορα της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν (Putin), που εξαπέλυσε την κόλαση στην Ουκρανία και στους δικούς του ανθρώπους, σε μια προσπάθεια να διευρύνει τη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, η οποία ήδη εκτείνεται σε 11 ζώνες ώρας.

Στη συνέχεια αναφέρεται στον Xi Jinping της Κίνας, ο οποίος κυβερνά την πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου με 1,4 δισεκατομμύρια κατοίκους, έχει καταστρέψει την ελευθερία στο Χονγκ Κονγκ (παραβιάζοντας τη δέσμευση να διατηρήσει «μία χώρα, δύο συστήματα») και μπαίνει στον πειρασμό να καταβροχθίσει την Ταϊβάν.

Το Πεκίνο, του οποίου η επικράτεια είναι περίπου όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες, θεωρεί την Ταϊβάν, η οποία είναι 250 φορές μικρότερη, αποσχισμένη επαρχία. Ειδικά εάν ο Putin καταφέρει τις αρπαγές γης στην Ουκρανία, οι κομμουνιστές της Κίνας θα ενθαρρυνθούν να κάνουν μια ακόμη πιο επιθετική κίνηση. Εάν η Κίνα εισέβαλε, η παγκόσμια οικονομική ζημιά θα ήταν ανυπολόγιστη, επισκιάζοντας ακόμη και τις ενεργειακές και επισιτιστικές κρίσεις που προκλήθηκαν από τον πόλεμο της Ουκρανίας.

Ο ρεβανσισμός, η επιθυμία για απόκτηση ή εκ νέου απόκτηση γης, επιστρέφει με τους αυταρχικούς ηγέτες. Και όταν μεγάλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα αρχίζουν να ανακατεύουν τον χάρτη, οι μικρότερες δυνάμεις το λαμβάνουν υπόψη και μιμούνται, ειδικά κακούς παράγοντες που κυβερνούν μη δημοκρατικές χώρες ή ψεύτικες δημοκρατίες.

Η Τουρκία είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αν η Άγκυρα ήταν λογική, θα επιδίωκε να ξεφορτωθεί μέρος της κουρδικής ιστορικής πατρίδας στα ανατολικά της, και ακόμη και να γράψει ιστορία, πείθοντας το Ιράν και το Ιράκ, που επίσης κατέχουν κουρδικά εδάφη, να επιτρέψουν τη δημιουργία ενός συνεχόμενου κουρδικού κράτους.

Αλλά αυτό είναι μία ουτοπία. Αντίθετα, ο δεσπότης Ταγίπ Ερντογάν (Erdogan) απαγορεύει την κουρδική γλώσσα και τον πολιτισμό, συλλαμβάνει Κούρδους ηγέτες, προσπάθησε να κρατήσει τη Φινλανδία και τη Σουηδία έξω από το ΝΑΤΟ, ισχυριζόμενος ότι προστατεύουν Κούρδους τρομοκράτες, και τώρα σχεδιάζει να εμβαθύνει την εισβολή του στη Συρία για να πολεμήσει τους Κούρδους εκεί—μια υφαρπαγή γης που, αν επιτραπεί, μπορεί να μην ανατραπεί για δεκαετίες.

Το μοντέλο για αυτό μπορεί να είναι η εισβολή της ίδιας της Τουρκίας το 1974 στο νησί της Κύπρου, του οποίου το έδαφος είναι σχεδόν 100 φορές μικρότερο. Έχοντας προσθέσει Τούρκους εποίκους στον ήδη υπάρχοντα μη ελληνικό πληθυσμό, έχει εδραιώσει την κυριαρχία του στο βόρειο τμήμα του νησιού και ένα φρικτό τείχος διχοτομεί την πρωτεύουσα Λευκωσία.

Επιπλέον, ο Erdogan, έχοντας φαινομενικά εγκαταλείψει την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απειλεί τώρα την Ελλάδα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), και ονειρεύεται να αποκαταστήσει την οθωμανική επιρροή στην περιοχή – μια εκδοχή ήπιας ισχύος της οικοδόμησης αυτοκρατοριών.

Στη συνέχεια, υπογραμμίζεται ότι ένα από τα κύρια προτεκτοράτα της Τουρκίας, το Αζερμπαϊτζάν, διοικείται από τον διεφθαρμένο δικτάτορα Ilham Aliyev, ο οποίος έχει μάθει πολλά. Οπλισμένος από την Τουρκία και έχοντας υπογράψει συμφωνία συνεργασίας με τον Πούτιν λίγες μέρες πριν από την εισβολή στην Ουκρανία, θέλει και αυτός να επεκταθεί. Το Αζερμπαϊτζάν έχει ορυκτό πλούτο –μόλις υπέγραψε συμφωνία για την αύξηση των προμηθειών φυσικού αερίου στην ΕΕ– και θα μπορούσε να επικεντρωθεί στην οικοδόμηση μιας καλύτερης ζωής για τα 10 εκατομμύρια του πληθυσμού του, που δεν γνώρισαν ποτέ μια μέρα αξιοπρεπούς διακυβέρνησης. Αντίθετα, επιδιώκει την κατάκτηση.

Μετά την αναφορά στις επεκτατικές βλέψεις του Αζερμπαϊτζάν, το άρθρο καταλήγει ότι ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί ο ατέρμονος πόλεμος -και οι παγκόσμιες αναταραχές που συχνά προκαλούν- είναι να υποχρεωθούν οι ρεβανσιστές να πληρώσουν υψηλό τίμημα.

Η εργαλειοθήκη της παγκόσμιας κοινότητας για την αποθάρρυνση των κακοποιών από απειλές για αλλαγές συνόρων χωρίς αμοιβαία συμφωνία είναι πολύ ευρεία, από την απαγόρευση ταξιδιών και εμπορικών διευθετήσεων χωρίς βίζα έως προληπτικές οικονομικές κυρώσεις κατά των χωρών ή των ηγετών τους και των υπηκόων τους, μέχρι τον οπλισμό της άλλης πλευράς.

ΠΗΓΗ: Περιοδικό Newsweek

https://hellasjournal.com/