Η Ώρα του Φαγητού, η στιγμή που ο Άργος μετατρέπεται σε καλλιτέχνη του ψυχολογικού πολέμου.

Η Ώρα του Φαγητού – Ο Άργος και η Τέχνη του Ψυχολογικού Πολέμου

Γράφει ο ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΣ, σκυλοϋπηρέτης σε ημιαπασχόληση

Όταν έχεις σκύλο, ξέρεις καλά τι σημαίνει “ώρα φαγητού”. Δεν είναι απλώς ένα γεύμα. Είναι τελετουργία, ψυχολογικό μπρα ντε φερ- «μια ήσυχη μάχη επιμονής», ένα είδος καλοκουρδισμένου θεάτρου όπου πρωταγωνιστής είναι, φυσικά, ο σκύλος. Στην περίπτωσή μας, ο Άργος.

Ο Άργος δεν είναι απλά σκύλος. Είναι πλάσμα με βάθος, με ύφος, με σκυλίσια υπομονή και ανθρώπινη πονηριά. Κι όταν πεινάει; Μεταμορφώνεται. Από χαλαρός στο χαλί, γίνεται ο στρατηγός του στομάχου του. Ο Χουντίνι του συναισθηματικού εκβιασμού. Ο Ίψεν της κακομοιριάς.

Η ημέρα ξεκινάει ήσυχα. Κοιμάται κουλουριασμένος σαν ρολό κανέλας. Κάθε τόσο αλλάζει θέση με ένα μικρό αναστεναγμό, χωρίς δράμα – σα να περνάει μια φιλοσοφική φάση “γιατί να σηκωθώ, δεν έχει νόημα”. Δεν ζητάει τίποτα. Μέχρι που φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο: περίπου μία ώρα πριν την κανονική ώρα φαγητού.

Ξαφνικά, ανοίγει τα μάτια. Σηκώνει το κεφάλι. Κοιτάει προς την κουζίνα. Τίποτα άλλο. Ένα βλέμμα. Μια υπενθύμιση.

Περνάνε 5 λεπτά. Αλλάζει στρατηγική. Σηκώνεται. Έρχεται κοντά, κάθεται ήσυχα, δίπλα μου. Δεν γαβγίζει, δεν χτυπάει πατούσες. Όχι. Είναι πιο πονηρός. Σου καρφώνει το βλέμμα. Αυτό το «σε αγαπώ, αλλά πεθαίνω» βλέμμα, που σε κάνει να νιώθεις χειρότερος κι από χασάπη σε βίγκαν φεστιβάλ.

Αν κάνεις το λάθος να τον κοιτάξεις, είναι αργά. Η παγίδα έχει κλείσει. Τεντώνει το λαιμό λίγο πιο κοντά. Ξεκινάει ένα πολύ ελαφρύ, σχεδόν ανεπαίσθητο γρύλισμα, όχι απειλητικό. Όχι. Σαν υπόκωφη γκρίνια. Σαν να σου λέει:
«Δεν σου ζητάω πολλά. Μόνο μία κουταλιά ζωής. Ένα μπιφτεκάκι χαράς. Ένα κομματάκι ύπαρξης.»

Μόλις πας προς την κουζίνα, κάτι αλλάζει. Τον βλέπεις να... ζωντανεύει. Και, ναι, αυτή η μικροσκοπική ουρίτσα του αρχίζει να κινείται σαν γρήγορη ξύστρα. Δεν ανεμίζει, δεν υπάρχει αρκετό “ύφασμα” για να ανεμίσει. Αλλά τρέμει γρήγορα σαν να ξύνει αόρατο πάτωμα. Είναι το δικό του «καλά πάμε».

Αν κοιτάξεις πίσω, θα δεις το κεφάλι του να γέρνει στο πλάι, σε κλασική στάση “τι καλό παιδί που είμαι”.

Τώρα αρχίζει το δράμα.

Φέρνεις την τροφή του. Τη ρίχνεις στο μπολ. Περιμένεις να ορμήσει, έτσι δεν είναι;

ΛΑΘΟΣ.

Ο Άργος πλησιάζει αργά. Πολύ αργά. Την κοιτάζει. Μυρίζει. Σαν σομελιέ- δοκιμαστής κρασιών που εξετάζει κρασί 800 ευρώ. Γυρνάει και σε κοιτάει. Ξανά το βλέμμα. Το βλέμμα της προδοσίας.

Τον ρώτησα μια φορά:
– Τι έγινε ρε θηρίο, δεν σου αρέσει;
Με κοίταξε λες και ήμουν υπάλληλος σε μαγαζί που του έφερε λάθος παραγγελία. Και κάθισε δίπλα στο μπολ. Δίπλα, όχι μπροστά.
Για να με κάνει να νιώσω ενοχές.
Για να με κάνει να πω τη μαγική λέξη:
– Να σου βάλω και λίγη κονσέρβα από πάνω;

Και τότε σηκώνεται. Πλησιάζει. Κι αρχίζει να τρώει. Όχι λαίμαργα, όχι, όχι. Με αρχοντιά. Με αργές μπουκιές. Με τρόπο που δηλώνει:
«Σε συγχωρώ. Αλλά δεν ξεχνώ.»

Κι όταν τελειώσει; Κάθεται πάλι δίπλα στο άδειο μπολ. Και με κοιτάει. Το βλέμμα τώρα έχει αλλάξει. Δεν είναι πεινασμένο. Είναι… απογοητευμένο.
Σαν να λέει:
«Αυτό ήταν; Μια μερίδα μόνο; Και μετά; Τίποτα; Αυτός είναι ο πολιτισμός σας;»

Και κάπου εκεί τελειώνει το επεισόδιο. Μέχρι το επόμενο. Που είναι σε κάποιες ώρες. 

🐾 Ποιος είναι ο Άργος;
Ο Άργος είναι ο τετράποδος σύντροφος πίστης, βλέμματος και σιωπής. Δεν γράφει, δεν μιλά — αλλά καταλαβαίνει. Δείτε όλες τις εμφανίσεις του στο blog, εδώ.