Τα προσωπόσκυλα των "αρίστων" – Όταν η πολιτική αντιπαράθεση πνίγεται απ’ τα γαβγίσματα

🐕 «Στην αυλή των Αρίστων, τα μόνα που μιλούν είναι τα σκυλιά – οι άλλοι σιωπούν ή καταγγέλλονται.»

Όχι, δεν είναι απλώς κομματόσκυλα. Είναι κάτι χειρότερο.
Δεν υπερασπίζονται ιδέες, υπερασπίζονται προσωπεία. Γαβγίζουν μόλις ακουστεί διαφορετική άποψη. Δεν απαντούν· υποτιμούν. Δεν διαφωνούν· προσβάλλουν.

Και όμως, κάποιοι εξακολουθούν να μιλούν με πολιτικό λόγο. Γιατί η σιωπή είναι συνένοχη και τα γαβγίσματα δεν είναι πολιτική.

Φανερά και κρυφά φανατικά κομματόσκυλα, μάλλον φανατικά προσωπόσκυλα πολικού-κών, ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, δεν έμειναν στην ουσία των αντιπολιτευτικών και καταγγελτικών πολιτικών λόγων, που λέγονται ακόμα και από πρόσωπα του ίδιου πολιτικού χώρου. Επιμένουν να προσπαθούν να μειώνουν τα πολιτικά πρόσωπα που κάνουν αντιπολίτευση και καταγγέλλουν τις λάθος πολιτικές της κυβέρνησης των φιλελλήνων. Πάντα αναφερόμενοι σε συγκεκριμένα καυτά θέματα.

Αυτά τα «σκυλιά»-προσωπόσκυλα πολικού-κών, αλυχτούν μόνο με χαρακτηρισμούς και αν χρησιμοποιήσουν έναν ελάχιστο πολιτικό λόγο, εκτός βρισιών και υποτιμήσεων, αυτό θα είναι ένα ψέμα πάνω σε θέμα που ήδη έχει απαντηθεί και διερευνηθεί, άρα πλέον μη υπαρκτό, αλλά αυτοί το ξαναπαπαγαλίζουν γιατί ελάχιστοι γνωρίζουν, τα τι και πως. Και να σκεφτείτε, ότι αυτά τα αντιπολιτευόμενα πρόσωπα, απαντούν πολιτισμένα και μόνο πολιτικά, σε υποτιμητικά σχόλια του πολιτικού τους ινδάλματος. Πολιτικού των… αρίστων!

Αυτοί οι αντιπολιτευόμενοι επί της ουσίας πολιτικοί, είναι ζωντανοί και δεν τα παρατάνε, αλίμονο αν το έκαναν σαν πρώην πρωθυπουργοί που είναι. Πράττουν άριστα και είναι ΘΑΡΑΛΕΟΙ, έχουν το θάρρος της γνώμης τους, που δεν αρέσει στα τσιράκια του πολιτικού αυτού ινδάλματος τους, ούτε και στο ίνδαλμά τους.

Τα Προσωπόσκυλα των "Αρίστων"

Όταν η αντιπολίτευση μιλά πολιτικά, εκείνοι απαντούν με αφρούς.

Κάποιοι δεν κάνουν πολιτική. Αλυχτούν.

Δεν στέκονται σε λέξεις, δεν απαντούν σε θέσεις, δεν αντιλέγουν με επιχειρήματα. Όχι, αυτοί σέρνονται πίσω απ’ τις φτέρνες του πολιτικού τους ινδάλματος, τρέφονται με τα ψίχουλα της εύνοιάς του και εκπαιδεύτηκαν καλά: όταν κάποιος μιλάει με πολιτικό θάρρος, τον δείχνουν με το δάχτυλο και φωνάζουν «εχθρός».

Πρόκειται για τα προσωπόσκυλα των πολικών ιδεοληψιών. Όχι, δεν είναι απλώς κομματόσκυλα· είναι κάτι χειρότερο. Είναι πιστά, όχι σε μια ιδέα, αλλά σε ένα πρόσωπο, σε έναν αλάνθαστο αρχηγό, σ’ έναν Μεσσία των αρίστων. Είναι ταμπουρωμένοι σε κλαμπ φανατικών που παριστάνουν τις δεξαμενές σκέψης, και όταν μιλάς για πολιτική ουσία, απαντούν με «πού ήσουν τότε;», «κι εσύ τι έκανες;», ή ακόμα χειρότερα: με παραποιημένα γεγονότα και διαψευσμένα ψεύδη, που τα αναμασούν σαν μπαγιάτικες τσίχλες.

Αν βγάλεις πολιτικό λόγο, σου ρίχνουν λάσπη. Αν μιλήσεις με ψυχραιμία, σε λένε "πικραμένο". Αν απαντήσεις τεκμηριωμένα, το παίζουν προσβεβλημένοι. Κι αν τολμήσεις να διαφωνήσεις από μέσα, τότε σε αποκαλούν προδότη, «ντροπή της παράταξης», ή… «λαϊκιστή με γραβάτα».

Το πιο ειρωνικό; Πολλές φορές, αυτοί που τους ενοχλούν περισσότερο δεν είναι αντίπαλοι, αλλά πρώην πρωθυπουργοί, πρώην στενοί συνεργάτες, άνθρωποι που ξέρουν το σύστημα από μέσα. Και ξέρουν τι λένε. Αυτοί μιλούν για λάθη. Για αστοχίες. Για επιλογές που κοστίζουν ζωές, για εθνικά συμφέροντα, δουλειές, μέλλον. Μιλούν πολιτικά και αυτό είναι το ανεπίτρεπτο. Όχι το τι λένε· το ότι τολμούν και το λένε.

Γιατί τα προσωπόσκυλα δεν αντέχουν την ανεξαρτησία. Θέλουν συνθήματα, όχι σκέψη. Επαίνους, όχι κριτική. Αφοσίωση, όχι πολιτικό λόγο. Όσο για το παρόν; Ό,τι δεν συμβαίνει τώρα, απλώς δεν συνέβη ποτέ. Κι ό,τι συνέβη και τους ενοχλεί, πρέπει να θαφτεί κάτω από τόσα «ναι αλλά» που να ξεχάσει και η Ιστορία τον δρόμο του αρχείου.

Ορισμένοι, ωστόσο, δεν σιωπούν. Μένουν όρθιοι. Και μιλούν. Όχι με βρισιές, όχι με υπονοούμενα, αλλά με πολιτικά επιχειρήματα. Και το κάνουν χωρίς σπόνσορες, χωρίς παρακράτος, χωρίς πλυντήριο. Μιλούν γιατί είναι ζωντανοί, όχι επειδή διεκδικούν κάτι, αλλά επειδή έχουν το καθήκον να μη σωπάσουν. Γιατί αν σιωπήσουν κι αυτοί, θα μείνουν μόνο τα γαβγίσματα.

Και μια δημοκρατία που κυβερνιέται από γαβγίσματα, δεν είναι Δημοκρατία. Είναι καρικατούρα. Με σημαιοφόρους τους "αρίστους", φρουρά τα προσωπόσκυλα, και λαό να πληρώνει την ευφυΐα των λίγων.

📌 Εν κατακλείδι;
Η πολιτική δεν είναι αθλητική ομάδα Δεν φοράς φανέλα και πας όπου φυσάει ο προπονητής. Κρίνεις, ακούς, απαντάς. Κι αν κάποιος μιλά επί της ουσίας, του δίνεις λόγο, όχι φίμωτρο.

Αλίμονο αν μείνουμε μόνο με εκείνους που μιλούν όπως θέλουμε να ακούμε. Τότε δεν έχουμε δημοκρατία. Έχουμε θάλαμο ηχούς, με χορηγό επικοινωνίας.