Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΑΔΙΖΕΙ ΣΕ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΚΟΙΝΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΕΤΙΑ

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Και προφανώς δεν οφείλεται στο γεγονός πως ένα γαλήνιο πρωινό ξυπνήσαμε και διαπιστώσαμε αίφνης πως η εξωτερική μας πολιτική, έχασε ως δια μαγείας το στίγμα, την ταυτότητα και κυρίως την πυξίδα που θα καθόριζε τον σαφή και ξεκάθαρο προσανατολισμό της.

Το σίγουρο είναι πως αν απευθύνει κανείς σ αυτούς που τάχθηκαν να την ασκούν το εξής απλό ερώτημα…

«Ποιός είναι Ο ΣΤΟΧΟΣ της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ποιά επιμέρους ΣΤΟΙΧΕΙΑ είναι αυτά που τον προσδιορίζουν, σε ποιες ΚΥΡΙΑΡΧΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ συμπυκνώνεται, με ποιο ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ υλοποιείται, και ποια ΣΤΑΔΙΑ στη διαδρομή της είναι αυτά που θα προσδιορίσουν το βαθμό της ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗΣ της ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ αλλά και τις ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΕΣ ΔΙΟΡΘΩΤΙΚΕΣ κινήσεις προκειμένου να μη ξεστρατίσουμε»

…απάντηση δε θα πάρει.

Αντί απάντησης…

Θα δούμε χέρια να ξύνουν αμήχανα τα πολυβασανισμένα κεφάλια των «ασκούντων»…
Θα δούμε λάγνα βλέμματα να μας κοιτούν γεμάτα απορία χαμένα στο άπειρο…
Θα ακούμε και κάποια λόγια ψιθυριστά να μουρμουρίζουν «Μωρέ τι λέει τούτος τώρα?»…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ:
Εξωτερική πολιτική χωρίς ΟΡΑΜΑ, χωρίς ΣΤΟΧΟ, χωρίς ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ, χωρίς ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ.

Ερώτημα δεύτερο: Φταίει άραγε μόνο ο νεοτερισμός?

Αναντίρρητα αποτελεί την πρωταρχική, την γενεσιουργό αιτία. Είναι ο καρκίνος στα σωθικά της.
Κι αυτό γιατί δεν αποτέλεσε μόνο μια ελεεινή «καινοτομία» που ήθελε μια εξωτερική πολιτική αφυδατωμένη από την έννοια του πατριωτισμού και του εθνικού συμφέροντος, αλλά ήταν και παραμένει η πλέον εκφυλιστική μεθοδολογία για να προσεγγίζει κανείς τα προβλήματα, να ανιχνεύει με απόλυτη πιστότητα το «χρώμα» και την «υφή» τους, και να δρομολογεί με αποφασιστικότητα τη διαδρομή που πρέπει να διαγράψει η συστηματική προσπάθεια με στόχο την αποτελεσματική αντιμετώπισή τους.

διαβάστε την συνέχεια εδώ