Θρίαμβος ή Ίλιγγος;

«Θρίαμβος του Πα.Σο.Κ.»!
Οι ελίτ της χώρας πρέπει να πανηγυρίζουν. Η Ελλάδα μοιάζει να γυρίζει σελίδα. Μήπως όμως, αντί ν’ ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο, προχωράει σε συνθήκες επίπλαστης ευφορίας, προς τον επίλογο;
Παρά τους πανηγυρισμούς, όμως, είναι σαφές πως οι αντικειμενικές συνθήκες επιδεινώνονται σε κάθε επίπεδο για τη χώρα μας.
Ο χειμώνας αυτός κυοφορεί μια ποικιλώνυμη κρίση:
Τον Δεκέμβρη, οι νεο-οθωμανοί και οι Αμερικάνοι περιμένουν

να μας στήσουν στη γωνία, ταυτόχρονα η ελληνική παρασιτική οικονομία κλυδωνίζεται, η περιφέρεια καταρρέει από την ανεργία και τη διάρρηξη του παραγωγικού ιστού, ενώ οι μητροπόλεις βουλιάζουν από τις επιδεινούμενες ταξικές ανισότητες, τα γκέτο και τη βία που προκαλεί ο «πολυπολιτισμός» του κεφαλαίου. Ποιος θα τα διαχειριστεί όλα αυτά;
Ο φίλος των στρατοκρατών της Άγκυρας, συνεργάτης των Αμερικανών και ομοτράπεζος των μεγαλοεπιχειρηματιών, Γιωργάκης Παπανδρέου;
Είναι αστείο μόνο και να το σκέφτεται κανείς.
Στην πραγματικότητα, πέρα από την γκεμπελικής εμπνεύσεως επικοινωνιακή εκστρατεία των καναλαρχών, που προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο, τα αποτελέσματα των εκλογών δείχνουν όχι έναν θρίαμβο, αλλά το ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έχει καταληφθεί από ίλιγγο.
Πολλές από τις ψήφους που εκτόξευσαν τη διαφορά ήταν ψήφοι απελπισίας ή ψήφοι υστερίας. Είναι σαφές πως ένα σεβαστό κομμάτι της «κρίσιμης μάζας» έχει αποδεσμευτεί εντελώς, ιδεολογικά και πολιτικά, από τα κόμματα, ψηφίζοντας πλέον με μόνο κριτήριο το να εκδικηθεί όσους έχει ψηφίσει στο παρελθόν και την έχουν απογοητεύσει.
Ακόμη, ένα άλλο έχει αποφασίσει μια μόνιμη αποχή, στον δρόμο που έδειξαν οι ευρωεκλογές. Πρόκειται για μια σεβαστή μειοψηφία –με δυνάμει πλειοψηφικά χαρακτηριστικά–, η οποία είναι αποφασισμένη να απέχει μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάποιος που να μην κοροϊδεύει.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο «θρίαμβος» του ΠΑΣΟΚ δεν είναι παρά η ολοκληρωτική κατάρρευση της Ν.Δ., ιδιαίτερα στα μεσαία και στα κατώτερα στρώματα. Διότι από μόνο του το κόμμα του Γιωργάκη, απλώς συγκέντρωσε όσες περίπου ψήφους είχε πάρει ως δεύτερο κόμμα το 2004.

Τέτοιες συνθήκες, λοιπόν, ευνοούν θεαματικά σκαμπανεβάσματα και περίεργες αυξομειώσεις, καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολες τις προβλέψεις. Ας μη βιαστούν, λοιπόν, κάποιοι να πανηγυρίσουν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία, είτε ως φάρσα. Πόσο μάλλον στη δική μας περίπτωση, όπου έχουν όλα παιχτεί: Για την Ελλάδα, υπό την διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η επανάληψη-φάρσα του 1981 ήταν το 1993-1996, η τραγωδία το 1996-2004.

Από εκεί και πέρα, οι εκλογές δίδαξαν με πολύ αυστηρό τρόπο σε πρώην κυβερνήτες και επίδοξους διαχειριστές της λαϊκής δυσαρέσκειας κάτι που αφορά στην κοινή λογική: Μια συνολική εθνική και κοινωνική κρίση απαιτεί αντίστοιχα ένα ολοκληρωμένο όραμα.

Τέτοιο δεν διαθέτουν τα ρετάλια της ΝΔ, που πόνταραν για να διασωθούν μόνο και μόνο στα προσωπικά πυροτεχνήματα του πρώην πρωθυπουργού, στους αγωγούς, στο σχέδιο Ανάν, στο βέτο του Βουκουρεστίου. Γιατί δεν γίνεται να ακολουθήσει κάποιος την οδό της εθνικής αξιοπρέπειας και της ανεξαρτησίας, όταν στο εσωτερικό της χώρας προωθεί νεοφιλελεύθερες πολιτικές ξεπουλήματος του κοινωνικού και του φυσικού πλούτου, όταν ευνοεί με κάθε πολιτική του τους επιχειρηματίες, όταν συγχρωτίζεται με τα μπλε λαμόγια, τους λοιπούς άνοες μαυρογιαλούρους, τους υπάλληλους των εργολάβων και των καταπατητών. Γι’ αυτό και τον Καραμανλή τον μαύρισαν σε όλα τα λαϊκά προάστια και γι’ αυτό έμεινε την ημέρα των εκλογών με τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του Παπάγου, της Εκάλης και του Νέου Ψυχικού. Όσο για τους μαθητευόμενους μάγους του ΛΑΟΣ, παρά τις φανφάρες τους και το παραδοσιακό σπρώξιμο από τα κυρίαρχα πασοκικά ΜΜΕ, οι απογοητευμένοι της «μπλε πολυκατοικίας» δεν προσέτρεξαν στις αγκάλες τους σε μεγάλη κλίμακα, αλλά προτίμησαν σε μεγαλύτερα ποσοστά τον Γιωργάκη.

Το ίδιο συμπέρασμα ισχύει και για την αριστερά, τόσο για το ΚΚΕ, όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος πληρώνει και θα πληρώνει πάντοτε την ομόνοιά του με τον εθνομηδενισμό της παγκοσμιοποίησης, με το γεγονός ότι επιμένει να αντιδιαστέλει το εθνικό ζήτημα από το κοινωνικό. Αυτή του η εμμονή είναι που τον καθιστά εξαιρετικά δημοφιλή στο Κολωνάκι και την Εκάλη, αναδεικνύοντάς τον σε κατά καιρούς αγαπημένο παιδί της 4ης εξουσίας. Η ίδια, όμως, είναι που τον απομακρύνει καθοριστικά από τα λαϊκά στρώματα. Όσο για το ΚΚΕ, είναι σαφές ότι έχει φτάσει στα όριά του: Τόσα μπορεί να πάρει ως ένα κόμμα διαμαρτυρίας, πλήρες αγκυλώσεων, που πραγματοποιεί μια θεαματική στροφή προς το παρελθόν, προκειμένου να αποκρύψει την ολοκληρωτική έλλειψη οραμάτων κι ελπίδας που έχει για το μέλλον.

Το Άρδην και η Ρήξη στήριξε σ’ αυτές τις εκλογές το άκυρο και την αποχή, διότι κατανοήσαμε πως σ’ αυτό το σκηνικό, η αγωνία μπροστά στο αδιέξοδο θα εκφραστεί μόνον από νέες δυνάμεις, ελεύθερες από τις αγκυλώσεις της σάπιας –πλέον– μεταπολίτευσης, που θα επιδιώκουν να συνθέσουν μια ολοκληρωμένη πρόταση, η οποία θα δίνει απαντήσεις στις ανάγκες για εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογία και άμεση δημοκρατία.

Νομίζουμε ότι τα αποτελέσματα καταδεικνύουν ακριβώς την ανάγκη για την ύπαρξη τέτοιων δυνάμεων. Υπό αυτή την έννοια, και παρά τους καγχασμούς του Γιωργάκη, η επιτάχυνση της κρίσης δημιουργεί ευνοϊκές προϋποθέσεις για νέα, αντιστασιακά εγχειρήματα.

Περιοδικό Άρδην – εφημερίδα Ρήξη & δελτιο των 11