Δαπανούμε ως χώρα τα διπλά απ’ ό,τι εισπράττουμε

Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΟΒΕΡΔΟΥ
Ενας άνευ προηγουμένου τσακωμός έχει ξεσπάσει ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση για το εύρος του ελλείμματος. Οι πολίτες έχουν μείνει εμβρόντητοι. Μα πόσος κόσμος ασχολείται με το δημοσιονομικό έλλειμμα; Εχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητα μας. Κι αποτελεί τον «μπαμπούλα» που θα χρησιμοποιήσει η «κακή» ή έστω «άτεγκτη» Κομισιόν για να επιβάλει τη «φράγκικη» κηδεμονία της στην Ελλάδα, που αντιστέκεται... οθωμανικά. Το ρουσφέτι, το χαράτσι, το μπαξίσι καλά κρατούν στην καθημερινότητα μας. Αλλά οι Ευρωπαίοι εταίροι μας απειλούν. Και το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι η αιτία.

Μα καλά, είναι 12%, 12,5%, όπως λέει ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος, ή 12,7%, που προβλέπει ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο νέος υπουργός Οικονομικών, που βασανίζεται καθημερινά πλέον από τον Χοακίν Αλ-μούνια;Ή μήπως είναι ακόμα μεγαλύτερο και μπορεί να φθάσει το 14,8%, όπως βλέπουν με τρόμο οι ειδικοί του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους; Ή μήπως το έλλειμμα είναι μικρότερο και το ανεβάζουν επίτηδες οι κυβερνητικοί για να μας πείσουν ότι παρέλαβαν χάος, όπως ισχυρίζονται κάποιοι νεοδημοκράτες, που έχουν ακόμα το θάρρος, ή καλύτερα το θράσος, να μιλούν και να κρίνουν την κυβέρνηση;

Οσο κι αν είναι το δημοσιονομικό έλλειμμα ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (Α-ΕΠ), μικρή αξία έχει για τον απλό άνθρωπο, που δεν καταλαβαίνει από τεχνικές και ορολογίες και που δεν ενδιαφέρεται για τα λογιστικά τρικ των μεν και των δε. Υπάρχει ένας πολύ ευκολότερος και δυστυχώς άκρως αποστομωτικός τρόπος για να καταλάβουμε το οικονομικό αδιέξοδο μέσω του ελλείμματος.

Για το 2009 είχαν προϋπολογισθεί από τον αλήστου μνήμης Γιώργο Αλογοσκούφη με τον προϋπολογισμό που είχε ψηφίσει πέρυσι τον Δεκέμβριο, έσοδα από φόρους, που είναι και το μοναδικό ουσιαστικά έσοδο του Δημοσίου, περίπου 60 δισ. ευρώ. Μπροστά σε αυτά τα έσοδα έχουμε έλλειμμα 30 δισ. ευρώ. Δηλαδή, με λίγα λόγια, δαπανάμε ως χώρα τα διπλά απ' ό,τι εισπράπουμε.

Ας σκεφτούμε τι θα συνέβαινε στο δικό μας νοικοκυριό. Αν τα έσοδα μας ήταν 1.000 ευρώ τον μήνα και οι δαπάνες μας τα διπλά, 2.000 ευρώ. Αραγε πόσα χρόνια θα μπορούσαμε να ζούμε έτσι; Ενα-δύο; Ενδεχομένως. Επειτα θα έρχονταν οι τράπεζες και θα έπαιρναν το σπίτι μας, το αυτοκίνητο μας, το εξοχικό μας, ό,τι είχαμε και δεν είχαμε. Το ελληνικό κράτος μπορεί να μην είναι ένα οποιοδήποτε νοικοκυριό και δεν χρεοκοπεί με τον ίδιο τρόπο. Αλλά και πάλι δεν έχει πολύ μεγάλες διαφορές. Οι τράπεζες πάλι παίρνουν το πάνω χέρι. Κι ιδίως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που πρόκειται να μας θέσει υπό αυστηρή επιτήρηση. Δηλαδή θα ελέγχει μέχρι λεπτομέρειας τα έξοδα και τις δαπάνες μας. Κι οι περιστολές, ουσιαστικές, βαθιές, οδυνηρές είναι ζήτημα χρόνου να επιβληθούν στην καθημερινότητα μας.

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι αυτό δεν το έχουν αντιληφθεί ούτε καν οι περισσότεροι πολιτικοί. Συνεχώς καβγαδίζουν ως οι «κατίνες» της γειτονιάς στη Βουλή και στα τηλεοπτικά «παράθυρα» ωσάν να μην έχουν αντιληφθεί το παραμικρό. Σαν να μη θέλουν να αποδεχθούν ότι εδώ και χρόνια λένε ψέματα, χοντρά ψέματα στους πολίτες. Κι ότι πλέον χρειάζονται συγκλονιστικές περικοπές δαπανών του Δημοσίου, που είναι και ο «αδύναμος κρίκος» του συστήματος, που τελεί υπό κατάρρευση. Είναι, όμως, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου έτοιμη για τέτοιου είδους συγκλονιστικές περικοπές, που αναμφίβολα θα προκαλέσουν κοινωνική έκρηξη;
ΑΞΙΑ 14/11/09