Τα παρωχημένα κλισέ του φασισμού και οι ακροδεξιές καρικατούρες

Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου


Σήμερα ζούμε ένα πλανητικό ολοκληρωτισμό χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Χωρίς σύνορα και χωρίς όρια. Οι διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος δεν ανταποκρίνονται στη σημερινή πραγματικότητα. Νέα μέτωπα αγώνα γεννιούνται. Οι παλιές ετικέτες ξεθώριασαν. Καινούργια τραγούδια χρειάζονται. Τα παλιά αποχρωματίστηκαν, μεταλλάχτηκαν, έγιναν κούφια ρητορεία, ξύλινη γλώσσα. Μια στείρα συνθηματολογία για να επαναπαυόμαστε στις «αγωνιστικές μας δάφνες» και να δικαιολογούμε την πολιτική μας ανυπαρξία.
Κάποιοι, κυρίως από τους χώρους της «συνασπισμένης

αριστεροφωνίας», αλλά και της «άκρας αριστεράς», από «προοδευτικό» δογματισμό ή πολιτική αφέλεια συνεχίζουν να δίνουν Δονκιχωτικές «μάχες» με τα απομεινάρια ενός «φασισμού» παρωχημένου και νεκρού. Εδώ επελαύνει ο οδοστρωτήρας της Νέας Τάξης ( ο σύγχρονος επιθετικός φασιστικός ολοκληρωτισμός του υπερεθνικού κεφαλαίου), η Κοντολίζα Ράις, η περιφερόμενη αυτοκρατορική κακουργία βρισκόταν στην Ελλάδα για να «σχεδιάσει» νέες συμφορές για τη χώρα μας και τα Βαλκάνια και κάποιοι «σπαταλιώντουσαν» στο πώς θα ξεχωρίσουν από τις «ακροδεξιές συμμορίες».
Αυτόν τον «αριστερό δογματισμό» και την πολιτική αφέλεια αγνών αγωνιστών της Αριστεράς, κυρίως νέων, αξιοποιούν και εκμεταλλεύονται συνειδητά κάποιοι δόλιοι καθεστωτικοί μηχανισμοί που υποδύονται αριστερές αρματωσιές. Τα τρομοκρατικά ιδεολογικά «σκιάχτρα» που χρησιμοποιούν είναι: ο «εθνικισμός», ο «ρατσισμός» και η «φασιστική απειλή». Έννοιες δηλαδή που αξιολογικά έχουν καταγραφεί αρνητικά στη λαϊκή συνείδηση.
Βεβαίως αυτή η καθεστωτική αριστερή δημαγωγία στηρίζεται σε κάποια υπαρκτά επεισόδια της κοινωνικής ζωής. Επεισόδια κατευθυνόμενα από τους μηχανισμούς εξουσίας ακριβώς για να σηκώνουν τον κουρνιαχτό που θα επικαλύπτει τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας.

Ο ερχομός της Κοντολίζα Ράις

Πάντα, όταν προκύπτει κάποιο σημαντικό γεγονός, εγχώριο ή διεθνές, «σκάει» και ένα τρομοκρατικό, θεαματικό πυροτέχνημα: Συμπλοκές «αναρχικών» με αστυνομικούς στο κέντρο της Αθήνας με πυροβολισμούς, «ξυλοδαρμός» του Πολυζωγόπουλου, μαχαιρώματα στο Πάντειο και τα παρόμοια.
Πριν από τον ερχομό της Κοντολίζα Ράις είχαμε το επεισόδιο στο Πάντειο. Οι καθεστωτικοί «αριστεροί» μηχανισμοί δραματοποίησαν το συμβάν θορυβωδώς, δαιμονοποιώντας το ως «φασιστική απειλή».
Ο «Ιός της Ελευθεροτυπίας» π.χ, όπως και το αντίστοιχο φόρουμ διαλόγου, το Indymedia, σιώπησαν σκανδαλωδώς πάνω στο μέγα και πολυσήμαντο θέμα της επίσκεψης της Ράις. Το θεώρησαν φαίνεται ασήμαντο. Το σημαντικό ήταν το ξεθυμασμένο και ξεθωριασμένο επεισόδιο στο Πάντειο! Εκεί βλέπανε το μέγα κίνδυνο της «φασιστικής απειλής»! Η εκπρόσωπος του αυτοκρατορικού ολοκληρωτισμού και της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας βρισκόταν στην Ελλάδα και αυτοί όχι μόνο σφύριζαν κλέφτικα, αλλά ανύψωναν και ανέμιζαν με μελοδραματική αφέλεια το «σκιάχτρο» της «φασιστικής εισβολής» στο Πάντειο.
Οι ταχυδακτυλουργοί έχουν μια βασική αρχή, η οποία συνίσταται στο να αποσπούν την προσοχή σε κάτι άλλο από αυτό που κάνουν. Στο επίπεδο της πληροφόρησης δραματοποιούν μικρό-ειδήσεις για να καλύψουν τις σημαντικές. Αυτό είναι ένας δόλιος αποπροσανατολιστικός δημοσιογραφικός και πολιτικός αντιπερισπασμός που αποτελεί το έργο των προπαγανδιστών και των εργολάβων της καθεστωτικής ενημέρωσης.
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα η απάτη των «γενναίων αριστερών της υποταγής» είναι πολυδιάστατη:
ΠΡΩΤΟΝ. Υποβαθμίζουν και εξαφανίζουν τη σοβαρή είδηση: Τον ερχομό της Κοντολίζα Ράις. Έτσι απαλλάσσονται από το καθήκον να ερευνήσουν και να αναζητήσουν τους λόγους του ταξιδιού της περιφερόμενης ιμπεριαλιστικής κακουργίας στην Ελλάδα, Βαλκάνια και Τουρκία. Όταν η χώρα μας έχει πολλά ανοικτά μέτωπα και απειλείται από σοβαρούς κινδύνους και όταν προλειαίνεται το έδαφος με την πλανητική δαιμονοποιημένη προπαγάνδα κατά του Ιράν, τότε, το να παρασιωπάς το ταξίδι της Ράις, σημαίνει ότι ενεργείς δολίως αποπροσανατολιστικά. Και ενεργείς διπλά αποπροσανατολιστικά και κατάφορα υπηρετικά υπέρ της πλανητικής κακουργίας όταν καλύπτεις αυτή την απάτη με το ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα της δραματοποιημένης μικρό-είδησης.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Επικαλύπτουν και αποκρύπτουν και την αλήθεια της μικρό-είδησης. Εστίαζαν στο ένα σκέλος: Στις συμμορίες ακροδεξιάς προέλευσης. Απόκρυπταν και το σκέλος των συμμοριών «αριστερής προέλευσης». Η ιστορική πείρα και πολλά καθημερινά γεγονότα έχουν αποδείξει ότι συμμορίες αλητών υπάρχουν και από τα δύο άκρα. Το σπουδαιότερο, η πολιτική ιστορία και θεωρία, αλλά και η αριστερή σκέψη γνωρίζουν ότι το κράτος και οι υπηρεσίες του στρατολογούν από τον πολιτικό υπόκοσμο και στήνουν προβοκατόρικα παιχνίδια με ακροδεξιούς από τη μια και δήθεν αναρχικούς ή δήθεν αριστεριστές από την άλλη. Όποιος δεν αποκαλύπτει αυτό το πολιτικό, τρομοκρατικό παιχνίδι του κράτους και των μυστικών υπηρεσιών δεν είναι απλός αφελής, αλλά και συνεργός. Το να μιλάς μόνο για το ένα σκέλος και μάλιστα να το ανυψώνεις και σε φασιστικό μπαμπούλα, καλύπτεις το άλλο και δολίως αποπροσανατολίζεις.
ΤΡΙΤΟΝ. Ταυτίζουν το φασισμό, με τις κατευθυνόμενες συμμορίες αλητών. Έτσι τρομοκρατούν και αποπροσανατολίζουν σηματοδοτώντας ότι υπάρχει φασιστική απειλή. Καμία φασιστική απειλή δεν υπάρχει. Ούτε μπορεί να υπάρξει τέτοιος «παλαιός» φασισμός σήμερα. Αυτό που υπάρχει και επικαλύπτεται σκόπιμα και συστηματικά από τους καθεστωτικούς «αριστερούς», με τα υψωμένα λάβαρα κατά των ακροδεξιών, είναι ο φασισμός που ζούμε: Της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας.

Τι είναι ο φασισμός


Όταν ακούει κανείς σήμερα από τα προπαγανδιστικά κέντρα των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων και τους απολογητές και λακέδες της παγκοσμιοποίησης να αναθεματίζουν ψυχωτικά τη φασιστική και εθνικιστική απειλή, το πρώτο που πρέπει να σκεφτεί είναι ότι κάτι δεν πάει καλά. Ένας πολιτικά νοήμων γελάει με αυτές τις θρηνωδίες των πολιτικών απατεώνων. Ωστόσο δεν πρέπει να μένουμε στο γέλιο. Γιατί μέσα από αυτές τις θρηνωδίες και τους αφορισμούς της φασιστικής απειλής υποκρύπτεται η δολιότητα των υπερεθνικών καθεστωτικών δυνάμεων, η απόπειρα να επικαλυφτεί ο δικός τους φασισμός, ο φασισμός της Νέας Τάξης. Όλη αυτή η «σπαρακτική» και συχνά ψυχωτική εκστρατεία κατά του φασιστικού και εθνικιστικού κινδύνου αποσκοπεί στον εγκλωβισμό της Αριστεράς. Ξύνει τα αντιφασιστικά και αντιεθνικιστικά σύνδρομα των αγωνιστών της αριστεράς για να τους τυφλώσει και να τους υποτάξει πιο εύκολα στις βουλές του ολοκληρωτισμού των πολυεθνικών. Γι’ αυτό ένας αριστερός, που δεν θέλει να νανουρίζεται με επαναστατικά στερεότυπα του παρελθόντος, πρέπει, πατώντας πάνω στην υλιστική διαλεκτική μέθοδο, να αναλύσει το ζήτημα του φασισμού στην εποχή της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Ας σχηματοποιήσουμε τη μαρξιστική ανάλυση του φασισμού, στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών.
Ο Φασισμός αντιπροσωπεύει το όργανο της μονοπωλιακής κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο με πρωτοπόρο το χρηματιστηριακό κατέφευγε, στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών σε δύο διαφορετικά όργανα κυριαρχίας: Στο κοινοβουλευτικό καθεστώς και στο φασιστικό καθεστώς. Σχηματικά: Η δικτατορία του κεφαλαίου, ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες, χρησιμοποιούσε είτε τον κοινοβουλευτισμό, είτε το φασισμό. Δηλαδή ο φασισμός ήταν το όργανο κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου.
Η οικονομική βάση του φασισμού ήταν τα κατεστραμμένα και εξαθλιωμένα μικροαστικά στρώματα. Η μεσαία, όμως τάξη, ποτέ από μόνη της δεν μπορεί να κυβερνήσει. Ποτέ δηλαδή από μόνη της δεν μπορεί να υψωθεί σε εξουσία (αυτά είναι αλφαβητικά σε ένα μαρξιστή). Είναι η κεφαλαιοκρατία που κινητοποιεί την απελπισία και τη λύσσα των κατεστραμμένων μικροαστών. Απελπισία και λύσσα που το ίδιο το μεγάλο κεφάλαιο σπρώχνει τα λαϊκά στρώματα. Ο φασισμός, συνεπώς, είναι η ωμή δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου που πατάει πάνω στην καταστροφή, εξαθλίωση και απελπισία των ανίκανων για ανεξάρτητη πολιτική μικροαστών. Ο φασισμός, με πιο απλά λόγια, είναι η στρατιωτικοποίηση, από το μεγάλο κεφάλαιο, της μικροαστικής εξαθλίωσης και λύσσας.
Ο φασισμός όμως δεν είναι μόνο μια ιδιαίτερη μορφή ταξικής απολυταρχίας του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, αλλά και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: Ο φασισμός μπορεί να υπάρξει και να αντέξει μόνο σε ισχυρούς εθνικούς ιμπεριαλισμούς. Μόνο ισχυρά εθνικά μονοπωλιακά κεφάλαια που ασφυκτιούν και θέλουν να ανοίξουν δρόμους σε σύγκρουση με άλλους εθνικούς ιμπεριαλισμούς καταφεύγουν (και αντέχουν) στη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας.
Σήμερα τέτοιες συνθήκες δεν υπάρχουν ούτε στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, πόσο μάλλον στην Ελλάδα. Εδώ δεν υπήρξαν ποτέ. Γι αυτό και τα δικτατορικά καθεστώτα στην Ελλάδα δεν είχαν τα στοιχεία του φασισμού (αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση).
Σήμερα μόνο οι πολυεθνικές θέλουν να επιβάλουν την ιδιαίτερη αυτή μορφή ταξικής απολυταρχίας. Η Νέα Τάξη προωθεί, κόντρα στο σύνολο της ανθρωπότητας, τον πλανητικό ολοκληρωτισμό και τη στρατιωτικοποίηση του κόσμου με τις νέες ιδεολογίες του αντιεθνικισμού, του αντιρατσισμού κλπ.
Σήμερα οι υλικοί και πολιτικοί όροι του φασισμού των εθνικών ιμπεριαλισμών δεν ισχύουν για κάθε μια ξεχωριστή χώρα, δηλαδή σε εθνικό πλαίσιο. Δεν υπάρχει εθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, συνακόλουθα δεν υπάρχει εθνική πολιτική έκφραση αυτού του κεφαλαίου που θα οργανώσει την κινητοποιημένη μικροαστική απελπισία. Συνεπώς δεν υπάρχει η κυρίαρχη υλική βάση και η πολιτική δύναμη σε εθνικό επίπεδο για φασισμό. Βεβαίως υπάρχει η κοινωνική βάση: Οι μικροαστοί. Όμως αυτοί από μόνοι τους δεν μπορούν να υψωθούν σε ανεξάρτητη ηγετική πολιτική δύναμη. Ο ρόλος τους είναι να ακολουθούν τις κυρίαρχες τάξεις της κοινωνίας. Η απελπισία αυτών των στρωμάτων δεν μπορεί να υψωθεί σε φασισμό. Αν αυτή την αντίδραση, την απελπισία και την οργή αυτών των στρωμάτων (που τα προκαλεί η παγκοσμιοποίηση) δεν την αξιοποιήσει και πολιτικοποιήσει η αριστερά, αυτή θα ξεθυμαίνει, θα καναλιζάρεται και θα χρησιμοποιείται από το υπερεθνικό κεφάλαιο για την επικάλυψη και προώθηση του πλανητικού φασισμού. Οι αντιεθνικιστικές και αντιρατσιστικές ιδεολογίες των πολυεθνικών προς αυτή την κατεύθυνση λανσάρονται.
Ο σύγχρονος φασισμός του υπερεθνικού κεφαλαίου καλύπτει το πρόσωπό του με τη μάσκα του «αντιφασισμού», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», των ηθικών «προοδευτικών» αφαιρέσεων και των «αριστερών» ήχων…

Οι ακροδεξιές καρικατούρες

Γίνεται φανερό, γιατί στην Ελλάδα οι πολιτικοί αχυράνθρωποι του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου επιχειρούν να τρομοκρατήσουν την ελληνική κοινωνία με το φάντασμα του φασισμού και του ακροδεξιού κινδύνου: Επιδοτούν ακροδεξιές γελοιογραφίες, σαν του Καρατζαφέρη. Φουσκώνουν το «φαινόμενο» της «ακροδεξιάς απειλής» και ωρύονται «αντιφασιστικά» και «αντιεθνικιστικά» τα καθεστωτικά συγκροτήματα των ΜΜΕ και οι έμμισθοι απολογητές της παγκοσμιοποίησης.
Επιδοτούν πολιτικά τον Καρατζαφέρη, συστηματικά και ποικιλότροπα και μετά τον υψώνουν σαν «σκιάχτρο» ακροδεξιάς απειλής. Σε όλα τα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα, παρελαύνει ο Καρατζαφέρης, τη στιγμή που το ΚΚΕ, το αρχαιότερο κόμμα, που είναι στη Βουλή και με υπερδιπλάσιο ποσοστό από το ΛΑΟΣ, το έχουν εξαφανίσει. Παλαιότερα το ίδιο είχε συμβεί και με το ΔΗΚΚΙ. Ήταν στη Βουλή αλλά ο Τσοβόλας και τα στελέχη του ήταν αποκλεισμένα από τη βιομηχανία της Ενημέρωσης. Ο Καρατζαφέρης, εκτός Βουλής και κάθε βράδυ δίνει σώου στα κανάλια. Αυτή η σκανδαλώδης ειδική μεταχείριση από τα ΜΜΕ που αποτελούν το πιο δυναμικό τμήμα της ιδεολογικής δομής του μεγάλου κεφαλαίου λέει πολλά σε όσους θέλουν να σκεφτούν.
Κανένα κίνδυνο δεν διατρέχει το διακοσμητικό ντεκόρ του αστικού κοινοβουλευτισμού από τον Καρατζαφέρη. Καμιά «ακροδεξιά απειλή» δεν σηματοδοτεί. Μια ακροδεξιά καρικατούρα είναι που κατασκευάζεται και επιδοτείται πολιτικά από το μεγάλο κεφάλαιο και το «εκσυγχρονιστικό» κατεστημένο με διπλό στόχο:
ΠΡΩΤΟΝ: Να λειτουργήσει σαν ασφαλιστική δικλείδα, συγκεντρώνοντας και εκφυλίζοντας μια υγιή λαϊκή δυσαρέσκεια. Τα μεγάλα εθνικά και εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση προκαλούν καταλυτικές διεργασίες στην κοινωνία και μεγάλη λαϊκή οργή. Το καναλιζάρισμα αυτής της λαϊκής απογοήτευσης και οργής επιχειρείται μέσω Καρατζαφέρη, μια και η Αριστερά αδρανεί.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Να χρησιμοποιείται ανά πάσα στιγμή σαν ο «ακροδεξιός» και «φασιστικός» μπαμπούλας και ταυτόχρονα σαν σημείο αναφοράς για το στιγματισμό κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης ενάντια στις μακάβριες επιδιώξεις του πλανητικού ολοκληρωτισμού.
Με ένα σπάρο δηλαδή δύο τρυγόνια. Από τη μια ανεμίζουμε το «σκιάχτρο» και από την άλλη στιγματίζουμε ως «εθνικιστές», «ρατσιστές» και «φασίστες» όσους θέτουν αγωνιστικά τα προβλήματα που καπηλεύεται δημαγωγικά ο «ακροδεξιός κλόουν».
Βεβαίως υπάρχει και ένας τρίτος «ειδικός» εκλογικός στόχος: Η αποψίλωση της Ν.Δ., ο εμβολισμός του κομματικού σκηνικού και η «εκσυγχρονιστική» του ανασύσταση και αναπαλαίωση.
Το κεφάλαιο ξέρει τι πράττει. Έχει και διορατικότητα και πολιτικές εμπειρίες. Η Αριστερά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Μάλιστα κάποια τμήματά της όχι μόνο στρώνουν το έδαφος στον πλανητικό ολοκληρωτισμό, αλλά αποτελούν και τους ιδεολογικούς
εκφραστές αυτού του εφιάλτη…

ΡΑΣΑΛΤΟ.