Αυτοί που δεν κατάλαβαν τίποτα. Κύριε Μαρκόπουλε, τουλάχιστον ακούστε τις ομιλίες Σαμαρά για να μην ταλαιπωρείτε τον “Τόπο”

http://olympia.gr/

Ακούστε το κρεσέντο του κυρίου Μαρκόπουλου στον Real FM. Μετρήστε πόσες φορές αναφέρει τη λέξη “τόπος”. Κάποια στιγμή μάλιστα που μπερδεύεται και πάει να αρθρώσει τη λέξη “πατρίδα”, διορθώνει άρον άρον.

Κατεβάστε το απόσπασμα της εκπομπής εδώ.

Συνεχίζουν ακάθεκτοι να αρθρώνουν έναν ανούσιο και φοβικό λόγο, δείγμα του ότι δεν κατάλαβαν τίποτα από τους λόγους που έκαναν την εκλογική βάση να ψηφίσει Σαμαρά. Είναι κρίμα πάντως να συνεχίζουν να χρησιμοποιούν αυτή την ξύλινη, αποκρουστική γλώσσα προσπαθώντας να εναρμονιστούν με τις επιταγές του 3,2% του εκλογικού σώματος που φασιστικά απαγορεύει έννοιες όπως Πατρίδα, Έθνος, Ελλάδα. Η λέξη “Τόπος” όμως δεν αρκεί για τον νοήμονα ψηφοφόρο κύριε Μαρκόπουλε. Κανείς δεν θυσιάστηκε για “τόπο”, κανείς δεν προτίθεται να κάνει καμμία θυσία για “τόπο”. Βγείτε λοιπόν από την ΟΥτοπία σας πριν είναι αργά. Όπως ακριβώς το γράφαμε στην προεκλογική περίοδο των Εθνικών εκλογών:

Ο νέος πολιτικός μας πολιτισμός. Οι δύο αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων βγαίνουν με εμφανή ανιδιοτέλεια και δηλώνουν ότι αγωνίζονται για το “καλό του τόπου”. Πρόωρες για το καλό του τόπου, πλαστικά σημαιάκια στο Θησείο για το καλό του τόπου. Τι διάολο είναι εντέλει αυτός ο “τόπος“;

Να πεις για το καλό του “Έθνους” βρε ηγέτη, να το καταλάβω και να χειροκροτήσω. Το Έθνος σημαίνει “γέννα”. Είναι επόμενο να συμφωνώ και να επιδιώκω το καλό της “γέννας”, του Γένους, της γενιάς. Της Μάνας που με γέννησε, του παιδιού που έφερα στον κόσμο. Δεν υπάρχει κάτι ποιό φυσιολογικό. Όπως η λιονταρίνα προστατεύει τα μικρά της, και τα δελφινάκια τρίβονται στη μαμά τους. Φυσικό και επόμενο.

Να πεις για το καλό της “Πατρίδας”, να το καταλάβω και να χειροκροτήσω δις. Γιατί Πατρίδα είναι η πατρώα Γη (για εμάς, η μαμά μας, η Μητέρα Γη). Λογικό και επόμενο είναι να αγαπώ το χώμα που γεννήθηκα. Το χώμα που έκανα πηλό όταν τα χέρια μου άρχισαν να πιάνουν. Τον πλάτανο που με νανούριζε ο ίσκιος του. Το ρυάκι που με ξεδίψαγε και ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΤΟ ΕΚΤΡΕΨΟΥΝ. Το πεύκο που έδενα την κούνια μου και ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΣΙΜΕΝΤΟ.

Τον “Τόπο” λοιπόν δεν τον καταλαβαίνω. Τόπος μπορεί να είναι και η έρημος Γκόμπι. Εκτός αν εννοείτε τον τόπο που μετριέται από τους ΤΟΠΟγράφους μετά τις φωτιές για να δείτε τις αντικειμενικές αξίες και ν’ αρχίσετε την “εκμετάλλευση”. Το μαφιόζικο τσιμέντωμα που στηρίζει την πολιτική σας επιβίωση. Τον Άκτωρα και τον Τρομπούκη.

Ε όχι λοιπόν. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ. Εσείς, ζείτε στα τσιμέντα του κολωνακίου και βλέπετε την πατρίδα μόνο μέσα από τις επικερδείς φωτιές, βλέπετε το Έθνος σαν τόπο για να περάσουν Ιονίες και Αττικές οδοί. Εσείς εκτελέσατε ότι πιο ιερό και όσιο, τη φύση και τη γενιά για να την κάνετε έναν άψυχο, τιμολογήσιμο ΤΟΠΟ. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω!