Ένας «σκληροπυρηνικός» του Σαμαρά απαντά στο ΒΗΜΑ

«You talkin’ to me?»

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Το καθεστώς ακόμη υπνώττει κι ονειρεύεται. Η μπαταρισμένη ναυαρχίς του συγκροτήματος ανακάλυψε πετρέλαιο στην Σαουδική Αραβία και πάγο στο Βόρειο Πόλο. Άκουσον – άκουσον, ο Αντώνης, έγραψε κάποιος αητός, χθες Κυριακή, έχει στελεχώσει την «ομάδα κρούσης» του κόμματος με ανθρώπους της εμπιστοσύνης του, με φίλους με τους οποίους συνδέεται από παλιά, βετεράνους συναγωνιστές της Πολιτικής Άνοιξης και σκληροπυρηνικούς του Δικτύου 21 (βλ. ΒΗΜΑ, «Η ΠολΑν κυβερνά τη Ρηγίλλης» http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=317463&dt=28/02/2010)

Αυτό βέβαια είναι μισή αλήθεια, γιατί υπάρχουν και πολλοί άλλοι, αξιόλογοι, που απέκτησαν σημαντικό ρόλο. Η αφεντιά μου, διαπιστώνει ο «γάτος» συντάκτης, αν και είμαι υποστηρικτής του Αντώνη, δεν μετέχω. Σωστό, διότι πρώτον, είμαι απλώς ένας ταπεινός σκιώδης φίλος του Μούργου και, δεύτερον, διότι έχω πολύ βαρύ χέρι.

Ο Αντώνης αρχικά ήθελε να στελεχώσει το κόμμα με μέλη των τάσεων του Συνασπισμού, φανατικούς της ικεμπάνα, απαρηγόρητα βαφτιστήρια της Οικογένειας από τον Βάμο Αποκορώνου, Ταντζίκους οικολόγους και φανατικούς μαθητές του μεγάλου γεωπολιτικού, οικονομολόγου, φιλελεύθερου σημιτικού σοσιαλιστή, ισλαμολόγου και αναχωρητή, Ανδρέα του εκ Πειραιώς…Αλλά δεν ήτο εφικτόν αριθμητικώς και τελικά αναγκάστηκε να βολευτεί με ταπεινούς σκληροπυρηνικούς πατριώτες, οι οποίοι, εκτός από τον ακραιφνή πατριωτισμό έχουν κι άλλο μειονέκτημα: τους εμπιστεύεται!

Η εφημερίς της «κυβερνήσεως», το καθεστώς εν γένει, αγαπάει τους μαλακοπυρηνικούς, τους εύπλαστους και προσαρμόσιμους, τα βολικά κι εξαρτημένα πουλαίν, τζάνκια της δημοσιότητας και θαμώνες των προθαλάμων.

Η κλεπτοκρατία, αδέρφια, το κλονισμένο και μαδημένο καθεστώς των τζαμπατζήδων μαικήνων, των προμηθευτών και μπετατζήδων εκδοτών, καναλαρχών και μπιζιμπόντηδων, δεν το βάζει εύκολα κάτω.

Ακούστε αίσχος: ο Πρόεδρος της Ν.Δ. αντί να έχει δίπλα του λούληδες, αμπιγιέζ, διαφημιστές απορρυπαντικών κι οδοντόκρεμας, αντί να έχει πίσω από την καρέκλα του μπάστακες συνδέσμους με τους νταβαντζήδες, αντί να ‘χει μέντιουμ να καλεί, π.χ, το πνεύμα του Παπασπύρου, του «παλάντζα», για καθοδήγηση (ο νοών, νοείτω), έχει κοντά του τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, τον Διονύση Καραχάλιο, τον Γιώργο Μουρούτη, τον Θόδωρο Βάρδα, τον Δημήτρη Σταμάτη, τον Άκη Γεροντόπουλο, τον Κώστα Μαρκόπουλο κ.α.

Με αυτούς, λέει η «Πράβντα» του καθεστώτος, η Ν.Δ, γέρνει «δεξιά». Βέβαια, ενώ με τον δεύτερο «αστραχάν» (μετά τον Βαγγέλη), που υποστήριξαν, ματαίως, θα φοράγαμε ήδη μαύρο μπερέ με κόκκινο αστέρι και θα ‘χαμε βγει στο βουνό. Ε, έστω στη Δεξαμενή στο Κολωνάκι, τραγουδώντας κάποιο θούριο της Πέγκυς Ζήνα, που τόσο αρέσει και στο Δανίκα.

Πως οι οπαδοί της κοινωνικής ανθρωποφαγίας και του ραγιαδισμού αυτοπροσδιορίζονται αριστερότερα των πατριωτών με κοινωνική συνείδηση κι ευαισθησία, είναι ένα μέγα πολιτικό μυστήριο που δεν μου το ‘λυσε ούτε ο Richar ο Εξωμερίτης με τις βαριές αναλύσεις του.

Λοιπόν, αδέρφια, εγώ θα σας πω τι τους ενοχλεί: τους καίει και τους τσούζει, όχι μόνο που ο Αντώνης πήρε με το σπαθί του τη νίκη, τους πονάει που ΔΕΝ τον ελέγχουν και που ΔΕΝ ελέγχουν και κανέναν από τους συνεργάτες του.

Θα θέλανε πολύ μια Νέα Δημοκρατία που θα ήταν μια χαλαρή συνομοσπονδία από ομάδες συμφερόντων γύρω από έναν Πρόεδρο οσποδάρο της διαπλοκής, που θα ‘χε κάνει τα αλισβερίσια του εξ αρχής με τους νταβαντζήδες και τις ποικιλώνυμες πρεσβείες.

Θα θέλανε πολύ Πρόεδρο τροχονόμο των συμφερόντων τους, χωρίς ιδεολογία, μόνο με πλαστικά χαμόγελα και δημοσιοσχεσίτικες ρεβεράντζες. Κάτι που δεν έκαναν ποτέ όσοι στάθηκαν δίπλα στον Αντώνη όλα αυτά τα χρόνια της πολιτικής μοναξιάς, κάνοντας δυο και τρεις δουλειές για να ζήσουν, όχι απλώς λόγω φιλίας αλλά λόγω ταυτότητας απόψεων και ιδεών. Ο λόγος τους αποτυπώνεται και εδώ μέσα, έρχεται βαθιά από την Ιστορία και πάει ολόϊσια στο μέλλον. Έχει ραχοκοκκαλιά, νευρικό ιστό, είναι ρωμαλέος, πατριωτικός και αληθινά προοδευτικός. Τι υπάρχει απέναντι; Ποιος είναι ο «άλλος λόγος», η άλλη «ιδεολογία»; Τίποτα. Μηδέν. Τρίχες με ετικέτα τον «νεοφιλελευθερισμό». Μια νερόβραστη εθνομηδενιστική σούπα. Κάτι σαν συνασπισμός της ημιδεξιάς. Μια αποτυχημένη, στην οικονομία, συνταγή εξ εσπερίας μπολιασμένη με ολίγο ραγιάδικο ενδοτισμό. Είναι η διασταύρωση της Θάτσερ με τον Χατζηαβάτη. Άπατρις και δουλόφρων κοινωνικός δαρβινισμός. Ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε. Δεν πήραμε.

Καλά τους γράφετε, αυτούς που σας πονάνε. Είναι αυτοί κι άλλοι πολλοί. Και δεν ελέγχετε κανέναν, ρε! Τι να καταλάβετε από φιλία, συντροφικότητα, ταύτιση ιδεών και ανιδιοτελή συστράτευση; Πώς να ξεχωρίσετε τους εθελοντές από τους «μισθοφόρους»; Τα αφεντικά σας είναι πολιτικοί «μπινέδες», το σηκώνουν το σακάκι. Όπως λένε κι οι Σέρβοι: αυτοί δουλεύουν και με ρεύμα και με μπαταρίες. Τους εκνευρίζει η ίσια περπατησιά. Τους τη δίνει όταν κάποιοι δεν είναι σαν τα μούτρα τους.

Να σας πω και κάτι ακόμη; Οι Σέρβοι, λένε και κάτι άλλο: πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει λεφτά, πλούσιος είναι αυτός που έχει φίλους. Ε, λοιπόν, από αυτή την άποψη ο Αντώνης είναι μεγιστάνας!

http://www.antinews.gr/?p=35777