Κυνηγώντας τους Εβραίους...

• Του Βασίλη Ραφαηλίδη

Δεδομένου ότι οι τραπεζίτες είναι έμποροι που εμπορεύονται χρήμα, δεδομένου ότι οι Εβραίοι είναι παραδοσιακά οι κατ' εξοχήν έμποροι, ήταν φυσικό το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα να περάσει εξαρχής στα χέρια των Εβραίων όπου και παραμένει, προκαλώντας την οργή των μη Εβραίων αστών και κυρίως των μικροαστών. Και οι μεν μη Εβραίοι αστοί έχουν σοβαρούς λόγους να μισούν τους Εβραίους τραπεζίτες, γιατί θα ήθελαν πολύ να βρίσκονται αυτοί στη θέση τους. Οι μικροαστοί όμως, που δεν έχουν καμιά ελπίδα να γίνουν τραπεζίτες; Αχ, οι μικροαστοί! Αν καταλάβαιναν οι μικροαστοί τι τους γίνεται, όλα θα πήγαιναν καλύτερα στον καπιταλιστικό κόσμο, όπου βέβαια κυριαρχούν οι μικροαστοί κι όχι οι αστοί. Οι μικροαστοί δεν μισούν τους Εβραίους τραπεζίτες που βρίσκονται πολύ μακριά τους, μισούν τους Εβραίους ψιλικατζήδες της γειτονιάς.

Και βέβαια το μικρομεσαίο μυαλουδάκι τους δεν επαρκεί για να καταλάβουν πως οι Εβραίοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το μικρό ή το μεγάλο εμπόριο. Έτσι κυνηγημένοι και φιλοξενούμενοι που νιώθουν στη χώρα όπου ζουν δεν θα ήταν δυνατό να κερδίσουν τη ζωή τους με μια δουλειά που προϋποθέτει μόνιμη εγκατάσταση. Αυτός είναι ο λόγος που οι Εβραίοι δεν επενδύουν τα χρήματα τους στη βιομηχανία αλλά στο εμπόριο. Το εργοστάσιο δεν είναι δυνατό να το κουβαλήσεις μαζί σου αν σε διώξουν από εκεί που έτυχε να ζεις.
Σήμερα, βέβαια, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο θεσμός των ανωνύμων εταιρειών καθώς και οι πολυεθνικές κάνουν έτσι κι αλλιώς το κεφάλαιο ανώνυμο και υπερεθνικό. Κι αυτό βολεύει τους Εβραίους, που μπορούν πλέον να κρύβονται καλά μέσα στην ανωνυμία των ανωνύμων εταιρειών και να μπερδεύονται με τους μη Εβραίους μέσα στις πολυεθνικές. Στο μεταξύ όμως οι Εβραίοι οικονομικοί παράγοντες έχουν εδραιώσει τη θέση τους παντού, και στα παραδοσιακά εβραϊκά εμπορικά επαγγέλματα και στα μοντέρνα.
Επειδή λοιπόν δεν είναι εύκολο να τους κυνηγήσουμε σαν ανταγωνιστές μας, τους κυνηγάμε σαν Εβραίους σκέτα, σαν τα καθάρματα «που σταύρωσαν τον Χριστό», οι αχρείοι. Φυσικά, το δικό τους, τον Εβραίο Χριστό σταύρωσαν, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Όταν δεν μπορούμε να βαρέσουμε το γάιδαρο, βαράμε το σαμάρι. Και γάιδαρος επί του προκειμένου είναι ο καπιταλισμός. Αλλά πώς να το πεις, με ποιον τρόπο να το εξηγήσεις ώστε να καταλάβουν οι μικρόνοες μικροαστοί πως εκείνο που τους φταίει είναι ο καπιταλισμός και όχι οι Εβραίοι;
Πάντως, το μίσος κατά των Εβραίων είναι η πιο σαφής ένδειξη πως το μίσος κατά του καπιταλισμού λανθάνει σε όλους και κυρίως στους μικροαστούς. Πρέπει, λοιπόν, κάποτε η ανθρωπότητα να απαλλαγεί από τη μαζική σχιζοφρένεια του αντισημιτισμού. Κι αν δεν μάθει ν' αγαπάει σωστά, τουλάχιστον ας μάθει να μισεί σωστά. Γιατί έτσι που στρέφουν οι δημαγωγοί τις εξαθλιωμένες μάζες κατά των Εβραίων εν γένει εύκολα πετυχαίνουν να αποσπούν την προσοχή από το πραγματικό πρόβλημα, που είναι η εκμετάλλευση και να τη μεταθέτουν στο φαντασιακό πρόβλημα, που είναι οι «καταραμένοι Εβραίοι».
Και βέβαια κανείς δημαγωγός δεν λέει στη μάζα πως υπάρχουν και εξαθλιωμένοι Εβραίοι, πως υπάρχουν και σοφοί Εβραίοι, πως υπάρχουν και καλλιτέχνες Εβραίοι, πως ο ανθρώπινος πολιτισμός χρωστάει στους Εβραίους πάρα πολλά. Μπορεί να μην καταλαβαίνεις τίποτα από μαθηματικά, νιώθεις όμως καθημερινά τις συνέπειες της εξίσωσης σύμφωνα με την οποία η ενέργεια ισούται με τη μάζα επί την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο. Εβραίος, ο Αϊνστάιν, διατύπωσε αυτή την εξίσωση, που άλλαξε τη μοίρα της ανθρωπότητας. Κι αν αγαπάς το σινεμά βλέπεις πάντα στο πανί τις συνέπειες της κινηματογραφικής αισθητικής που θεμελίωσε ο Εβραίος Αϊζενστάιν. Είσαι δεν είσαι μαρξιστής δεν μπορείς να παραγνωρίσεις το γεγονός πως ο Μαρξ που αναστάτωσε τον κόσμο ήταν Εβραίος. Και πως ο Φρόιντ που κοίταξε αδιάκριτα το «μέσα κόσμο» ήταν κι αυτός Εβραίος. Αλλά και ο Νεύτων που βρήκε έναν καινούργιο τρόπο ισορροπίας εξ αποστάσεως στο Σύμπαν Εβραίος ήταν. Αναρωτιέμαι ποιος στ' αλήθεια μεγάλος στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν Εβραίος. Αν οι εξ Εβραίων ανόητοι λεν και κάνουν ανοησίες δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από αυτό που χάνουν και οι εξ Ελλήνων ηλίθιοι και αγράμματοι που μας ζαλίζουν συνέχεια με τους ένδοξους προγόνους, που μόνο σκουριά τους έχουν.
Λίγος σεβασμός λοιπόν σ' αυτόν το σπουδαίο λαό, που μαζί μ' όλα τ' άλλα προσέφερε στην ανθρωπότητα και τον... καπιταλισμό. Οι Εβραίοι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στη δημιουργία όσο και στην εδραίωση του καπιταλισμού. Είναι τρελό να είσαι υπέρμαχος της «ελεύθερης οικονομίας» και ταυτόχρονα εχθρός των ανθρώπων που έπαιξαν τον πρώτο ρόλο στην ελεύθερη οικονομία.
Ας καταλάβουμε επιτέλους πως ο εβραϊσμός και ο σιωνισμός (ο εβραϊκός εθνικισμός) δεν είναι το ίδιο πράγμα. Μπορούμε να είμαστε αντισιωνιστές, με την ελπίδα πως θα καταλάβουν κάποτε και οι εξ Εβραίων απαίδευτοι και ανόητοι πως δεν υπάρχουν σε τούτη τη Γη «περιούσιοι λαοί» προορισμένοι να κυριαρχήσουν πάνω στους άλλους. Σε τούτη τη Γη υπάρχουν μόνο εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, πάνω, έξω και πέρα [από ράτσες και φυλές.
Δεν έχει λοιπόν κανένα νόημα να διώξουμε τους Εβραίους Εκμεταλλευτές για να βάλουμε στη θέση τους μη Εβραίους, όπως το επεχείρησε ο Χίτλερ. Που ωστόσο δεν τόλμησε να πει στο γερμανικό λαό πως, σύμφωνα με τη λογική του ναζισμού, οι Εβραίοι έπρεπε να εξοντωθούν για να πάρουν την κενή τους θέση αυτοί που ναι μεν δεν ήταν Εβραίοι, είχαν όμως τυπικά εβραϊκή εκμεταλλευτική νοοτροπία.
Ωστόσο, ο σιωνισμός, ο πιο καταστροφικός σωβινισμός που θα μπορούσε να υπάρξει, έπαιξε το ρόλο του στο να φάνε το κεφάλι τους οι Εβραίοι. Και θα τον παίξει και πάλι στο να το φάνε ξανά με τις εβραϊκές-σοβινιστικές αθλιότητες που συμβαίνουν σήμερα στα κατεχόμενα από το Ισραήλ αραβικά εδάφη. Αυτοί που ο Χίτλερ εξόντωσε εφαρμόζουν τώρα χιτλερικές μεθόδους για να υπάρξουν ως κράτος. Τι τραγωδία!
Πάντως, η κύρια μάζα των Εβραίων δεν ζει στο Ισραήλ. Συνεχίζει να ζει στη διασπορά και κυρίως στις ΗΠΑ. Είναι γνωστό στους πάντες πως η Νέα Υόρκη εκτός από εβραιοκρατούμενη πόλη (το 42% των κατοίκων της είναι Εβραίοι) είναι και η πρωτεύουσα των ανά τον κόσμο διασπαρμένων Εβραίων. Μια χώρα σαν τις ΗΠΑ που δημιουργήθηκε από μετανάστες κάθε ράτσας ήταν φυσικό να δεχτεί τους Εβραίους εύκολα κι αυτοί να βρουν εκεί άνετα ένα φυσικό καταφύγιο.
Ευτυχώς πάντως για τους εξ Αμερικανών μικρόνοες μικροαστούς, που υπάρχουν στις ΗΠΑ οι νέγροι για το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου. Τον οποίο στην Ευρώπη τον παίζουν σταθερά οι Εβραίοι. Κι έτσι οι Εβραίοι της Αμερικής γλίτωσαν από τη μανία του απαίδευτου όχλου, που δεν είναι σε θέση να καταλάβει ποιος φταίει για την κακοδαιμονία των φτωχών.
Κανείς ποτέ δεν γλίτωσε από την οικονομική κυριαρχία των Εβραίων στα πλαίσια του καπιταλισμού. Θα 'λεγες πως ο καπιταλισμός κόπηκε και ράφτηκε στα μέτρα τους. Σήμερα μάλιστα ο περιπλανώμενος υπερεθνικός καπιταλισμός βρήκε το τέλειο σύμβολο του στο μυθικό «περιπλανώμενο Ιουδαίο», εκείνον το μαγαζάτορα, που κατά τη χριστιανική μυθολογία δεν επέτρεψε στο Χριστό να καθίσει λιγάκι να ξαποστάσει στο μαγαζάκι του, που βρισκόταν στο δρόμο για το Γολγοθά με συνέπεια ο μυθικός Εβραίος να στήνει και να ξεστήνει το μαγαζί του μια εδώ και μια εκεί, περιφερόμενος ανά τον κόσμο.
Ο διεθνής καπιταλισμός εκτός από κινητικός αποδείχτηκε πολύ αποδοτικός ακολουθώντας τον περιπλανώμενο Ιουδαίο. Το κεφάλαιο πάει και εγκαθίσταται εκεί που θα βρει προσφορότερες συνθήκες για την παραπέρα ανάπτυξη του κι όχι εκεί που κυματίζει η γαλανόλευκη ή όποια άλλη σημαία. Φέρεται τυπικά εβραϊκά ακόμα και όταν δεν έχει καμιά σχέση με τους Εβραίους. Κοιτάξτε τι γίνεται με τις «σημαίες ευκαιρίας» των εφοπλιστών, που όλοι τους φέρονται σαν περιπλανώμενοι Ιουδαίοι.
Μια λοιπόν είναι η σημαία του καπιταλισμού, η σημαία ευκαιρίας. Και όλα τ' άλλα τα εθνικοσωβινιστικά είναι για να τα καταναλώνουν οι χαχόλοι, που καταναλώνουν τόσο περισσότερα σύμβολα, όσο λιγότερα είναι τα προϊόντα που τους επιτρέπουν οι οικονομικές τους δυνατότητες να καταναλώσουν.
Αλί και τρισαλί! Αν δεν υπήρχαν τόσο πολλοί κουτοί σ' αυτόν | κόσμο, ο καπιταλισμός θα είχε καταρρεύσει προ πολλού. Είναι όντως τεράστια η «κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω κοινωνικά) βίω», όπως λέει ο Ευάγγελος Λεμπέσης. Αν, π.χ. δεν κάναμε τους Εβραίους σύμβολο της εκμετάλλευσης, θα καταλαβαίναμε ευκολότερα πώς λειτουργεί ο εκμεταλλευτικός μηχανισμός υπό καπιταλιστικό καθεστώς.
Πάντως, τα σύμβολα δεν είναι παντελώς κενά λογικού περιεχομένου. Καθετί το μυθικό έχει μια ρεαλιστική αφετηρία. Έτσι και με τους Εβραίους: πάρα πολλοί απ' αυτούς είναι όντως εκμεταλλευτές, όχι πάντως γιατί είναι Εβραίοι, αλλά διότι όντας Εβραίοι ήταν πιο εύκολο να γίνουν εκμεταλλευτές, δεδομένου η πιο εύκολα γίνεσαι έμπορος και στη συνέχεια τραπεζίτης, αν θέλεις να ελιχθείς στο περιθώριο της κυρίως ειπείν καπιταλιστικής οικονομίας κι όχι στην καρδιά της, που είναι πάντα η βιομηχανία.
Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως η ψυχολογία της μάζας αποδέχεται ανετότερα το βιομήχανο από τον έμπορο, γιατί όλοι γνωρίζουν κι ας μην το έχουν απόλυτα συνειδητοποιήσει όλοι, πως ο βιομήχανος είναι παραγωγός, ενώ ο έμπορος και ο τραπεζίτης, που κι αυτός έμπορος είναι, είναι μάλλον παράσιτα. Χρήσιμα παράσιτα μεν, παράσιτα όμως. Ζουν και υπάρχουν σε βάρος των παραγωγών, που όσο εκμεταλλευτές και αν είναι, τουλάχιστον παράγουν χρήσιμα πράγματα.
Όμως, τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα άλλαξαν πολύ τα τελευταία πενήντα καπιταλιστικά χρόνια. Το κεφάλαιο που κυριαρχεί σήμερα δεν είναι το βιομηχανικό ή το τραπεζικό, αλλά το χρηματιστικό. Έτσι λέμε το κεφάλαιο που προκύπτει από «ν ένωση του βιομηχανικού και του τραπεζικού. Τα μακροπρόθεσμα δάνεια που άρχισαν να δίνουν οι τράπεζες στους βιομηχάνους από τις αρχές του 20ού αιώνα, είχαν σαν συνέπεια τον έλεγχο της βιομηχανίας από το τραπεζικό σύστημα και την ουσιαστική συγχώνευση του βιομηχανικού και του τραπεζικού κεφαλαίου.
Καμιά βιομηχανία δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει ερήμην των τραπεζών. Οι τράπεζες είναι αυτές που συνήθως υπαγορεύουν σήμερα την επενδυτική πολιτική στις βιομηχανίες, με συνέπεια η «ελεύθερη αγορά» να είναι ολικά εξαρτημένη από το τραπεζικό σύστημα. Και δεν μιλάμε για τις περιπτώσεις που οι ίδιες οι τράπεζες επεκτείνουν τις δραστηριότητες τους και στη βιομηχανία, μιλάμε μόνο για την καθ' όλα νόμιμη σταθερή μακρόχρονη χρηματοδότηση των βιομηχανιών από τις τράπεζες. Που ακριβώς γιατί είναι μακρόχρονη πρέπει να προσαρμόζεται στο επενδυτικό πρόγραμμα που θα προτείνει η τράπεζα προκειμένου να δώσει το δάνειο που δεν έχει άλλο τρόπο να εξασφαλίσει, πέρα από τον άμεσο έλεγχο της βιομηχανικής επένδυσης.
Οι βιομήχανοι, οι άνθρωποι που δημιούργησαν τον καπιταλισμό, σήμερα βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε σχέση με την προνομιακή θέση στην οποία βρίσκονται στις μέρες μας οι τραπεζίτες. Και για να λύσουν το πρόβλημα τους αγοράζουν τράπεζες, με συνέπεια να εξαφανιστούν τα όρια ανάμεσα στο βιομηχανικό και το τραπεζικό κεφάλαιο και να προκύψει έτσι μια νέα μορφή κεφαλαίου, το χρηματιστικό. Που λέγεται έτσι γιατί το σημείο συνάντησης του βιομηχανικού και του τραπεζικού κεφαλαίου είναι το Χρηματιστήριο.
Θα δούμε στη συνέχεια τι είναι και πώς λειτουργεί το χρηματιστήριο. Προς το παρόν, και για να φανεί με ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι το τραπεζικό κεφάλαιο είναι υπέρ-κινητικό και ελέγχει τη βιομηχανική παραγωγή με τον όγκο του, θα παρακολουθήσουμε εν συντομία την τυπικά εβραϊκή ιστορία μιας παλιάς οικογένειας γερμανοεβραίων εμπόρων, των Ρότσιλντ, που μετεξελίχθηκαν στους μεγαλύτερους τραπεζίτες από υπάρξεως τραπεζικού συστήματος.
Ο ιδρυτής της δυναστείας Μάγιερ Άνσελμ Ρότσιλντ (1743-1812) ιδρύει στο τέλος του 18ου αιώνα στη Φρανκφούρτη μια μικρή τράπεζα. Ο δεύτερος της δυναστείας, που έχει το ίδιο όνομα με τον ιδρυτή της, ο Μάγιερ Ανσελμ Ρότσιλντ ο δεύτερος (1773-1855), ένας από τους πέντε γιους του προηγουμένου, κυριαρχεί απολύτως στην τραπεζική αγορά της Φρανκφούρτης, που συνεχίζει να είναι και σήμερα το υπ' αριθμόν ένα ευρωπαϊκό τραπεζικό κέντρο.
Η τράπεζα των Ρότσιλντ στη Φρανκφούρτη κλείνει το 1901. Όχι όμως και η τράπεζα των Ρότσιλντ στη Βιέννη, που τη διευθύνει ένας άλλος γόνος της οικογένειας Ρότσιλντ, ο Σολομών, που μεταφέρει κεφάλαια από τη Φραγκφούρτη στη Βιέννη. Ένας ακόμα Ρότσιλντ, ο Ναθαναήλ Μάγιερ Ρότσιλντ (1777-1836), που είναι ο διασημότερος όλων, μεταφέρει κεφάλαια στο Λονδίνο κατά την περίοδο των ναπολεόντειων πολέμων.
Ο επόμενος Ρότσιλντ, ο Κάρολος, επεκτείνει τις τραπεζικές δραστηριότητες του στην Ιταλία και ιδρύει την Τράπεζα της Νάπολι. Τέλος, ο Ιάκωβος Ρότσιλντ (1792-1868) ιδρύει την Τράπεζα Ρότσιλντ στο Παρίσι, τη διασημότερη όλων και την πλουσιότερη όλων των τραπεζών σ' ολόκληρη την ιστορία του τραπεζικού συστήματος. Καμιά δυναστεία κανενός βασιλιά ή αυτοκράτορα δεν ήταν ποτέ τόσο ισχυρή όσο η δυναστεία των Ρότσιλντ, που συνεχίζει να υπάρχει και να δρα.
Το ενδιαφέρον στην παραπάνω ιστορία είναι η υπερεθνική ευκινησία των κεφαλαίων της οικογένειας Ρότσιλντ. Αυτοί οι Εβραίοι ήταν που υπέδειξαν την πορεία και τον τρόπο οργάνωσης των πολυεθνικών, που καταργούν τα σύνορα των εθνών και επιβάλλουν παντού το δικό τους υπερεθνικό οικονομικό καθεστώς.

Από το βιβλίο "Καπιταλισμός - Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας", Εκδόσεις του "Εικοστού Πρώτου"



http://kostasxan.blogspot.com/