Πέντε δουλειές ένα εικοσάρικο

Θα πάνε πάνω από δέκα χρόνια από τότε που μπήκε στη ζωή μας ο όρος της «ευέλικτης εργασίας». Στον καιρό της κρίσης οι υποαπασχολούμενοι και οι εργαζόμενοι σε μερική απασχόληση αποτελούν τον κανόνα. Για μισθωτούς που αναγκάστηκαν να επιστρέψουν ακόμη και στο ύψος του βασικού μισθού για να μην απολυθούν, επίσης θα το έχετε ακούσει. Για τους νέους επιστήμονες και τη γενιά των 700 ευρώ (500 και βγάλε πλέον) είστε ενήμεροι
Η τελευταία «μόδα» στον ιδιωτικό τομέα, όμως ξεπερνά κάθε φαντασία. Όταν μια επιχείρηση σημειώνει μείωση τζίρου και κερδών, κατά κανόνα απολύει. Οι δουλειές όμως «τρέχουν» και οι εναπομείναντες υπάλληλοι δεν επαρκούν.

Και εδώ έρχεται η απόλυτη ευελιξία. Οι εταιρείες ξαναπαίρνουν τηλέφωνο κάποιους απολυμένους και τους προτείνουν «μαύρη εργασία» για κάποιες ώρες την ημέρα, “πέντε δουλειές να γίνουν βρε αδερφέ, όλοι να βολευτούμε, κρίση είναι θα περάσει και πάλι εδώ είμαστε”.

Μετά την περαίωση των εργασιών ο πρώην απολυμένος λαμβάνει (κολλαριστό ή τριμμένο εξαρτάται) εικοσάρικο σε τόνους του μπλε με τιρκουάζ φόντο και λεπτομέρειες σε ώχρα και επιστρέφει εις την οικία του.

Μη βιαστείτε να πείτε ότι «δεν θα έπρεπε να δεχτούν» και τα συναφή θεωρητικά γιατί ο καθένας έχει διαφορετικές αντοχές στην ανεργία, στο χρόνο δηλαδή που μπορεί να σταθεί χωρίς εισόδημα.

Οι απολυμένοι πλην εργαζόμενοι προσθέτουν ένα μικρό εισόδημα σε αυτό του ταμείου ανεργίας. Οι επιχειρήσεις κουτσοβγάζουν τη δουλειά και η ζωή στο υπόλοιπο Βαλκανικής συνεχίζεται.

Τώρα όταν ένας πολιτικός μιλά για μείωση των ασφαλιστικών εισφορών (οι οποίες φτάνουν στο 45% του εργασιακού κόστους) προκειμένου να τονωθεί η αγορά εργασίας αλλά και τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, λέει κάτι τόσο μαγικό;

Ή το θέμα είναι να λασπώνουμε τα επιχειρήματα Σαμαρά με κάθε (κοινωνικό και οικονομικό) κόστος;

Την ώρα που ο μισθός γίνεται χαρτζηλίκι και η αξιοπρέπεια του εργαζομένου αφηρημένη έννοια.

Μικρός Οδυσσέας