Των Ελλήνων τα πάθη

Το Πάθος του Κυρίου, διήρκησε σύμφωνα με τις γραφές τρεις μέρες. Πόσο διαρκούν των Ελλήνων τα πάθη;
Χρόνια τώρα ο Ελληνικός λαός στενάζει κάτω από την μπότα διεφθαρμένων πολιτικών ηγεσιών. Ηγεσιών που μόνες τους έννοιες είναι η μίζα και το πώς θα υπηρετήσουν καλύτερα την νέα παγκόσμια τάξη.
Αποτέλεσμα η διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι. Τα κλεισμένα εργοστάσια. Τα ‘ενοικιάζεται’ σε χιλιάδες καταστήματα. Τα χέρσα χωράφια της Ελληνικής γης. Η μετανάστευση των πιο μορφωμένων Ελλήνων νέων στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για αναζήτηση εργασίας. Ελάχιστα πράγματα παράγουμε. Γίναμε κυρίως καταναλωτές. Συχνά χωρίς συνείδηση του ότι η εργασία μας δεν οδηγεί σε συγκεκριμένα παραγωγικά αποτελέσματα. Αλλά και χωρίς διάθεση να αλλάξουμε τον τρόπο εργασίας μας σε πιο παραγωγικές κατευθύνσεις.
Αποτέλεσμα και η διάλυση του κοινωνικού ιστού. Όλοι εναντίον όλων. Κάθε κοινωνική ομάδα που θέλει ‘οι άλλοι’ να ‘εκσυγχρονιστούν’. Που θεωρεί ότι αλλού υπάρχουν ‘αγκυλώσεις’. Που κοιτάει τα δικά της ‘κεκτημένα’ να κατοχυρώσει. Που μόνο το δικό της δίκιο βλέπει, το ανάγει σε ‘Εθνικό συμφέρον’ και πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση την πρακτική της ‘πολιτική’ ηγεσίας
Αποτέλεσμα ο ηθικός αμοραλισμός. Να κάνουμε οτιδήποτε, αρκεί να σώσουμε το τομάρι μας. Άντε και την οικογένειά μας. Αλλά μέχρι εκεί. Μπορεί η χώρα να καίγεται, αλλά εμείς θα βάλουμε άλλη μια φωτιά για να κάψουμε το δέντρο που εμποδίζει την θέα που επιθυμούμε. Θα κάνουμε τα πάντα, αρκεί να σωθούμε εμείς και μόνο εμείς.
Αποτέλεσμα η πολιτιστική παρακμή. Αυτή η χώρα που παρήγαγε πολιτιστικά αγαθά, άλλοτε περισσότερα άλλοτε λιγότερα, τώρα μόνο πολιτισμό δεν παράγει. Γιατί δεν αποτελεί παραγωγή πολιτιστικών αγαθών η μεταφορά παραστάσεων – ακριβά πληρωμένων με τα χρήματα του Ελληνικού λαού- από το εξωτερικό. Είναι περισσότερο εμπορικά αγαθά πολιτιστικής μορφής, που δεν έχουν ως σκοπό την άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου του λαού. Είναι αφαίμαξη του χρήματος του λαού, για να έχουν την ευκαιρία οι έχοντες έστω και λίγα χρήματα να δουν παραστάσεις (π.χ. στο μέγαρο) που αντιπροσωπεύουν μάλλον έναν ξένο πολιτισμό. Όχι τον δικό μας. Οι περισσότερες παραστάσεις σε αυτό το επίπεδο κινούνται. Η μεταφορά ξένων έργων ή η πραγματοποίηση μιας ‘εκκεντρικότητας’ αυτοονομαζόμενων καλλιτεχνών που δεν μιλάνε στην ψυχή του λαού, δεν είναι παρά ένας τρόπος για να βγάλουν χρήματα ορισμένοι.
Αποτέλεσμα η υπονόμευση της Εθνικής ταυτότητας. Απωλέσθη η Εθνική κυριαρχία. Δεν μιλάμε πια για αυτό. Ξεχάσαμε, ακόμα και ως σύνθημα αυτό το ‘Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες’. Τώρα χάνουμε την ταυτότητά μας. Ποιοι είμαστε; Ποιοι είναι οι Έλληνες; Ποιος είναι ο Ελληνικός τρόπος ζωής;

Έχουμε γίνει απλώς καταναλωτές ενός παγκόσμιου προτύπου. Μας άγγιξε η μάγισσα Κίρκη (η παγκόσμια ηγετική ομάδα) με το ραβδί της (κυρίως με την τηλεόραση) και μας μεταμόρφωσε σε γουρούνια. Άλλη μορφή. Κυρίως όμως καμία σκέψη. Ότι μας δίνουν τρώμε. Χωρίς να αναρωτιόμαστε για το νόημα αυτών που μας περιβάλλουν. Από το σχολείο που πάνε τα παιδιά μας, μέχρι τον τρόπο οργάνωσης της εργασίας μας. Από το μολυσμένο αστικό περιβάλλον, μέχρι τα ‘κοινωνικά πρέπει’. Από τους ‘ιερούς θεσμούς της δημοκρατίας μας’ μέχρι τα σκουπίδια που καθημερινά ταΐζουμε την ψυχή μας.
Εμάς τίποτα δεν μας προβληματίζει. Κυρίως δεν προβληματιζόμαστε με τις ιδέες μας. Καταπίνουμε αμάσητο ότι μας σερβίρουν, πιστεύοντας πολλές φορές πως είναι και δικό μας.
Σταματούν άραγε όλα αυτά τα πάθη σε κάποιο σημείο; Υπάρχει τέλος για των Ελλήνων τα πάθη; Αν θεωρήσουμε ότι τα πάθη προέρχονται από τα λάθη και αποφασίσουμε να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και δράσης, τότε φτάνουμε στην Ανάσταση. Αν όχι, θα γιορτάζουμε μόνο την Ανάσταση του Χριστού, αφού εκείνος είχε τη γνώση, τη δύναμη το θάρρος να προχωρήσει την προσωπική του πορεία και να αναστηθεί.

Δηιδάμεια


http://www.economist.gr/