Στήν εποχή του λαθροσοσιαλισμού, της λαθροαριστεράς και της λαθροδεξιάς

Η πολιτική καί κατ’ επέκταση οικονομική ζωή τής χώρας έχει εγκλωβισθεί σέ μνημονιακά καί αντιμνημονιακά στερεότυπα.

Τό μνημόνιο καί η κυβερνητική πολιτική εφορμογής τών πρόνοιών του, θυμίζει τήν «μεταναστευτική» πολιτική πού ακολούθησε η χώρα τήν τελευταία δεκαετία.

Καί στίς δύο περιπτώσεις εφαρμόστηκε λαθροπολιτική.

Η μία βάπτισε τόν λαθρομετανάστη, μετανάστη καί η άλλη τίς κρατικές λαθροδαπάνες, κρατικές δαπάνες.

Καί οι δύο αυτές εφαρμοσθείσες πολιτικές, ακολούθησαν τήν ίδια πεπατημένη.

Τήν εξυπηρέτηση τών λαθροβιούντων τού συστήματος τής παπανδρεϊκής αλλαγής.

Τήν πολιτική αυτή ακολούθησαν μέ απόλυτο πάθος όλες οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, καθώς καί οι νεόκοποι ζηλωτές τής λαθροεπανίδρυσης τής καραμανλικής πενταετίας.

Ο λαθροπολιτικός λόγος είχε αναχθεί ώς τό ύψιστο πολιτικό επίτευγμα ενός λαθροπολιτικού κατεστημένου καί η λαθροεννοιολογία ώς ύψιστη λαθροπολιτική πράξη.

Τό μνημόνιο ήρθε όντως λάθρα απ’ έξω καί επιβλήθηκε σέ ένα λαθροβιών σύστημα. Τά μέτρα εφαρμογής του δέν μπορούσαν παρά νά είναι καί αυτά λάθρα. Τό πρόβλημα ήταν ότι οι λαθροπολιτικοί διαπλεκόμενοι φορείς λειτούργησαν μέ τά αντανακλαστικά τού λαθρομετανάστη. Σήμερα είμαι εδώ καί ότι αρπάξω κέρδος είναι. Ποτέ δέν αισθανθήκανε εντόπιοι. Αυτό είναι τό χωράφι μου, τό σπίτι μου, η πόλη μου καί αυτό πρέπει νά προσέξω.

Υποστηρίχθηκε κατά κόρον, ότι η αντιμνημονιακή στάση τού Σαμαρά δέν ήταν στάση ευθύνης έναντι τής αλλαγής πλεύσης πού σηματαδοτούσε τό μνημόνιο, αλλά μιά ακόμα λαθροπολιτική κομματική πράξη επιβίωσης τής Νεοδημοκρατικής παράταξης.

Έχω τήν άποψη, ότι η κομματική καθεστοκρατία τής ΝΔ έτσι ακριβώς τό είδε καί έτσι εκτίμησε τήν στάση τού Σαμαρά έναντι τού μνημονίου. Η Ντόρα, με τσαλακωμένη τήν υπεροψία τής «φυσιολογικής» διαδοχής ενός λαθροδεξιού κόμματος από ένα λαθρονεοδημοκράτη, σήκωσε πρώτη τήν παντιέρα καί καρφώθηκε ώς πρώτο θύμα στό μνημονιακό παλούκι.

Η αντιμνημονιακή θέση καί η εξελικτική αντιμνημονιακή αντιπαράθεση τού Σαμαρά (έχοντας προσωρινά επανακκινήσει τό όχημα εξουσίας ΝΔ), άρχισε νά πείθει σιγά-σιγά κάποιους σκεπτόμενους πολίτες, τών οποίων η ασθένεια τής πολιτικής λαθροεννοιολογίας δέν είχε θίξει όλα τά ζωτικά εγκεφαλικά κύτταρα, ότι μιά ξεχασμένη ελληνοκεντρικότητα τής μητσοτάκειας καί βάλε εποχής, άρθρωνε ένα σχετικά σαφή ιδεολογικοεθνικό λόγο στό άλλοτε παρμένο κάστρο τής δεξιάς.

Στήν εποχή τής λαθροδεξιάς, λαθροσοσιαλισμού, λαθροαριστεράς καί γενικότερα λαθροπροοδευτικής πολιτικής, ακούσθηκε παράξενα καί μέ ενδιαφέρον μιά λαϊκοδεξιά, στήν ιδεολογία της πατριωτική (άρα κατ’ανάγκη αντικαθεστωτική στό λαθροβιών πολιτικοκαθεστωτικό αριστεροδεξιό κοινωνικό δεδομένο) καί στήν στόχευσή της εθνοσυντηρητική πρόταση. Έστω σέ ένα λαθροδεξιό, πρώην κυβερνητικό κόμμα, μέ αιχμή τόν Σαμαρά καί ένα ιδεολογικό επιτελείο πολιτικοϊδεολογικών φίλων, αποστασιοποιημένων από όλο τό φάσμα τής λαθροπολιτικής καί μέ μικρά ερείσματα στό σάπιο υπόβαθρο τής ελληνικής πραγματικότητας.

Τό λαθροβιών πολιτικό κατεστημένο διέγνωσε αμέσως τόν κίνδυνο τής διαφορετικότητας. Τό πολιτικό συλλογικό αισθητήριο πού έφερε τόν Σαμαρά στήν κορυφή τής ηγεσίας τής ΝΔ, άρχισε νά ριζοσπαστικοποιείται υπέρ τού δέοντος γιά ένα πρώην λαθροπατριωτικό (στόν βερμπαλισμό του) σχηματισμό καί άρχισε ο κίνδυνος άλωσης ενός κόμματος εξουσίας από λαϊκά στήν βάση συμφέροντα. Άρα επικίνδυνη γιά λάθρους εξέλιξη.

Στήν πορεία τό σύστημα έδειξε πώς εννοεί μιά μεταμνημονιακή εποχή. Εμείς καί οι άλλοι. Όλοι οι αφελείς πολίτες πού στηρίξανε τό πολιτικό χρηματιστήριο πρέπει νά πληρώσουν καί τήν όλη χασούρα. Όπως τά κορόϊδα τής χρηματιστηριακής φούσκας. Όσοι καβαντζάρανε καί έχουν αποθέματα πρέπει νά διασωθούν καί νά συνεχίσουν νά είναι η ελίτ τής επόμενης μέρας. Όσο πιό μεγάλη η ένδεια τού κόσμου τόσο μεγαλύτερη η τελική ληστεία πού θά ακολουθήσει.

Οι κατά Πάγκαλον κοπρίτες ήταν καί οι πιό φανατικοί τζογαδόροι. Όσο καί νά είναι παγκοίνως γνωστό ότι μόνο τό Καζίνο κερδίζει, όλοι ελπίζανε ότι από τό γενικό παιχνίδι κάτι θά μπορέσουν νά ξεκλέψουν. Δυστυχώς αυτό δέν ισχύει γιά τά μικρά ψάρια. Τά μεγάλα φοβούνται μόνο τόν Ψαρά.

Ο Σαμαράς κινδυνεύει από τόν φραγμό πού τού θέτει ένα πανέξυπνο στήν δολοπλοκία του σύστημα εξουσίας. Ξέρει καί εκμεταλλεύεται τό συλλογικό ασυνείδητο πού ξυπνάει καί στηρίζει τίς όποιες προσωπικές του ελπίδες στόν Σαμαρά. Είναι μιά δύσκολη στιγμή. Ο πληβείος δέν γνωρίζει τήν υψηλή τεχνική τού άρχειν καί ζητάει αμέσως εκδίκηση καί αίμα. Αίμα καί άς πνιγεί στήν φλόγα τής τιμωρίας πού τόν ωθεί ο εξευτελισμός πού τού επεφύλαξε τό σύστημα. Καί εδώ είναι ο κίνδυνος.

Τό σύστημα διαστρέφει, κατευθύνει καί αφήνει νά ξεσπάσει η αγανάκτηση τού πλήθους στόν εχθρό του. Η ασωτία τού πλούτου τού δίνει τήν κυνικότητα τής επιλογής. Μπορεί νά δεί κανείς καθημερινά τήν προσπάθειά του αποδόμησης τής δυναμικής Σαμαρά, σπρώχνοντας τον σέ επιλογές ανάγκης. Γνωρίζει τό σύστημα ότι η εμπιστοσύνη τού κόσμου πρός ένα πολιτικό μπορεί νά αρθεί από τήν πολλή παραγωγή λάσπης. Όλο καί κάτι μένει. Θέλει προσοχή. Άν ο Σαμαράς είναι αυτός πού μπορεί νά καταφέρει νά επαναφέρουμε τίς εθνοκοινωνικές μας συντεταγμένες στά ίσια τους, πρέπει νά τού δείξουμε τήν εμπιστοσύνη πού χρειάζεται. Εμπιστευθήκαμε όλους τούς πολιτικούς αλιτήριους καί θελοπροσφέροντες ανίκανους, στόν Σαμαρά θά βάλουμε φρένο;

Σκεφθείτε ψυχρά σάν θανατοποινίτες. Ποιός μπορεί νά σάς δώσει πολιτική χάρη; Ο Καρατζαφέρης; Η Ντόρα; Οι πολιτικοί τιτάνες Βενιζέλος, Λοβέρδος, Χρυσοχοϊδης ή ο ψοφοειδής Κουβέλης. Μένει ο Τσίπρας και η Παπαρήγα. Τό λάθος είναι βέβαια ανθρώπινο. Σοφό όμως δέν είναι.

Δώστε στόν Σαμαρά 50% καί ανοίξτε του τά φτερά.

Δείξτε του τήν εμπιστοσύνη πού χρειάζεται νά κόψει λάθρους.

Και ο λαός ξέρει, αν δεν την αξιοποιήσει….

Ιαπετός

http://www.antinews.gr/2012/01/30/145232/