Το στρατηγικό αδιέξοδο του Ισραήλ

του Θέμη Τζήμα

22 μέρες μετά την έναρξη των επιχειρήσεών του στη Γάζα και δευτερευόντως στη Δ. Όχθη, το Ισραήλ έχει περιέλθει σε στρα-τηγικό και τακτικό αδιέξοδο. Ξεκίνησε από την ανάγκη σύλληψης των απαγωγέων των τριών νεαρών Ισραηλινών, πέρασε στην επιδίωξη καταστροφής των δυνατοτήτων της Χαμάς να εκτοξεύει ρουκέτες, έπειτα στην καταστροφή των τούνελ και τώρα μίλησε για αποστρατιωτικοποίηση της Λωρίδας της Γάζας.

Όταν αλλάζεις τέσσερις φορές επιχειρησιακό στόχο σε 22 μέρες κάτι δεν πάει καθόλου καλά με την τακτική σου και με τη στρατηγική σου. Επιπρόσθετα, το Ισραήλ έχει να αντιμετωπίσει μια διογκούμενη αντίδραση της διεθνούς κοινής γνώμης που δεν περνάει απαρατήρητη, εξαιτίας των πρωτοφανών εγκλημάτων που διαπράττει.

Ακόμα χειρότερα όμως τα θύματα στις τάξεις του στρατού του αυξάνονται με ρυθμό που δεν τον...
περίμενε, ενώ η παλαιστινιακή αντίσταση επιδεικνύει απρόσμενες επιχειρησιακές ικανότητες. Για πρώτη ίσως φορά μετά τα γεγονότα που ανέδειξαν τη Φατάχ σε κύρια δύναμη πριν από δεκαετίες, το Ισραήλ κινδυνεύει με καθαρή μη- νίκη, ίσως και ήττα σε στρατιωτικό επίπεδο από την παλαιστινιακή αντίσταση.

Στην πραγματικότητα, το Ισραήλ όπως συστηματικά πράττει τα τελευταία- ιδίως- 10 χρόνια περίπου, παγιδευμένο ανάμεσα σε εξτρεμιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του και στην έπαρση ως προς τις στρατιωτικές του δυνατότητες ερμηνεύει λανθασμένα την περιφερειακή του θέση και οδηγείται σε αποτυχημένες εκστρατείες, μεταπίπτοντας από μη νίκες στον κίνδυνο ήττας.

Δείχνει να μην κατανοεί πως δεν κινείται πια σε ψυχροπολεμικό περιβάλλον και απέναντι σε τακτικούς στρατούς. Καλείται να δράσει μέσα σε ένα πολυκεντρικό διεθνές περιβάλλον, σχετικοποίησης της ισχύος των ΗΠΑ, οξυνόμενων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ενδυνάμωσης του ρόλου τόσο μη κρατικών δρώντων που μπορούν να το κάνουν να αιμοραγήσει, όσο και άλλων κρατών στην περιοχή του- βλ. Ιράν- η αντιπαράθεση με τα οποία όσο περνάει ο καιρός δείχνει ολοένα πιο καταστροφική και για το ίδιο το Ισραήλ επιλογή.

Την ώρα που η Μ. Ανατολή φλέγεται και σκορπίζει ρίγη με τη βαρβαρότητα που η Δύση- μαζί με την Τουρκία και εν μέρει το Ισραήλ- εξέθρεψαν, η κυβέρνηση Νετανιάχου από τη μια επιτίθεται στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας της Παλαιστίνης και από την άλλη- θα έπρεπε να- εύχεται να διασωθεί η κυβέρνηση αυτή.

Εν κατακλείδι, το Ισραήλ σήμερα υποχωρεί σε όλα τα επίπεδα: ως στρατιωτικό φόβητρο. Ως προς τη διεθνή του φήμη. Ως προς τη θέση του στην περιοχή. Ως προς τις κατεξοχήν συμμαχίες του- βλ. ΗΠΑ- που απελπίζονται βλέποντας το στρατιωτικό και πολιτικό αδιέξοδο του στενότερου συμμάχου τους στη Μ. Ανατολή.

Τις επόμενες ημέρες το Ισραήλ θα αναζητήσει οδό διαφυγής από τη σύγκρουση αλλά με τρόπο που να μην καταρρακώνει το κύρος του. Σε αυτό το πλαίσιο από τη μια θα εντείνει τη στρατιωτική του εκστρατεία και από την άλλη θα επιδιώξει ανεπίσημα διαμεσολαβητικές πρωτοβουλίες. Η αντοχή του παλαιστινιακού λαού και οι δυνατότητες της αντίστασης θα κρίνουν αν το Ισραήλ θα ηττηθεί ή αν θα δείξει ότι ξεφεύγει από την παγίδα στην οποία έχει πέσει με σχετικά διαχειρίσιμο επικοινωνιακά και πολιτικά τρόπο. Σε κάθε περίπτωση αυτή η εκστρατεία δεν είναι ίδια με τις προηγούμενες. Ούτε το Ισραήλ θα είναι ίδιο μετά το τέλος της.

από το «tvxs.gr»

Η οικουμενική σημασία της Παλαιστινιακής υπόθεσης

του Στάθη Κουβελάκη

Τις εβδομάδες που ακολούθησαν την έναρξη της τελευταίας ισραηλινής επίθεσης εναντίον της πολύπαθης Γάζας, χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλυσαν τους δρόμους των μεγάλων πόλεων ανά τον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων και των μητροπόλεων της Δύσης, για να εκφράσουν την αλληλεγγύη της με τον Παλαιστινιακό λαό. Τι να είναι άραγε αυτό που ενώνει αυτούς τους διαδηλωτές στο Γιοχάνεσμπουργκ και το Σικάγο, στο Λονδίνο και το Τορόντο, στο Παρίσι αλλά και στο ίδιο το Ισραήλ; Στα δυτικά ΜΜΕ γίνεται όλο και περισσότερο λόγος για τον «ανερχόμενο αντισημιτισμό» από τον οποίο δήθεν εμφορούνται οι υποστηρικτές της Παλαιστίνης.

Στη Γαλλία, μετά τις πρωτοφανείς για δεδομένα δυτικοευρωπαϊκού ηγέτη δηλώσεις του Φρανσουά Ολάντ, που έδιναν πλήρη κάλυψη στην Ισραηλινή επίθεση, η κυβέρνηση έφτασε στο...
σημείο να απαγορεύσει τρεις διαδηλώσεις στο Παρίσι με το πρόσχημα αντισημιτικών ταραχών. Το τροπάρι είναι γνωστό εδώ και αρκετά χρόνια. Εφόσον το Ισραήλ ορίζεται το ίδιο ως το «κράτος των Εβραίων», όποιος ασκεί κριτική στην πολιτική του, και πολύ περισσότερο όποιος θεωρεί ότι η δημιουργία του και η διαρκή του επέκταση αποτελούν κραυγαλέα περίπτωση αποικιοκρατικού σχεδίου, θεωρείται αυτομάτως ότι στρέφεται εναντίον των Εβραίων, άρα ότι είναι «αντισημίτης». Το νέο δόγμα συμπυκνώνεται στην γνωστή εξίσωση «αντισιωνισμός = αντισημιτισμός».

Υπάρχει μια δόση τουλάχιστον αυτοπραγματοποιούμενης προφητείας σε αυτή την συλλογιστική: διότι εφόσον η πολιτική του Ισραήλ, οι διαρκείς πολεμικές επιχειρήσεις που εξαπολύει με χιλιάδες θύματα στον άμαχο πληθυσμό, η καθημερινή βαρβαρότητα της κατοχής στα λιγοστά εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη, η πραγματικότητα των στρατοπέδων προσφύγων σε όλη τη Μέση Ανατολή όπου ζουν εδώ και δεκαετίες συνολικά εκατομμύρια Παλαιστίνιοι, η διαρκής καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και δεκάδων αποφάσεων του ΟΗΕ, εφόσον λοιπόν όλα αυτά τα με την αυστηρή νομική έννοια του όρου ατιμώρητα εγκλήματα πολέμου προκαλούν αυτονόητη και αυξανόμενη αγανάκτηση σε κάθε ηθικά και λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο, αυξάνεται και ο πειρασμός της συμμόρφωσης με το πρόταγμα του κυρίαρχου λόγου και της απόδοσης της ευθύνης γενικά στους «Εβραίους», εφόσον, όπως διαρκώς επαναλαμβάνεται, δεν μπορεί και δεν πρέπει να τους διακρίνουμε από το κράτος του Ισραήλ. Ένας πειρασμός ιδιαίτερο έντονος στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο αλλά και ως ένα βαθμό, ευτυχώς σαφώς μειοψηφικό προς το παρόν, στους πληθυσμούς δυτικών χωρών που κατάγονται απ' αυτόν και που υφίστανται ρατσιστικές διακρίσεις στις χώρες όπου ζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Απόλυτα σωστό είναι λοιπόν το σύνθημα της Βερολινέζων διαδηλωτών της προηγούμενης βδομάδας «αντισημιτισμός είναι σήμερα η υποστήριξη του Ισραήλ».

Ιδιαίτερη σημασία από αυτήν την άποψη έχει η καταδίκη της πολιτικής του Ισραήλ στο εσωτερικό του, πέραν ακόμη από τους Άραβες με ισραηλινή υπηκοότητα, όπως έδειξε η ογκώδης διαδήλωση της 26ης Ιουλίου στο Τελ Αβίβ. Γιατί όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία των αντιαποικιακών και απελευθερωτικών αγώνων του προηγούμενου αιώνα, κάθε ρήγμα εντός της κοινωνίας του δυνάστη έχει καθοριστική σημασία για την έκβασή τους. Σπάει την «εθνική» συναίνεση, που είναι απαραίτητος όρος για την συνέχιση της αποικιοκρατικής πολιτικής, και δικαιώνει τις μειοψηφικές, αλλά θαρραλέες φωνές, των Ισραηλινών που, φέροντας το στίγμα του «προδότη», παίρνουν το μέρος των καταπιεζόμενων. Εξίσου σημαντικές είναι όμως και οι φωνές Εβραίων ή εβραϊκής καταγωγής πολιτών δεκάδων δυτικών χωρών που αποστασιοποιούνται απερίφραστα από την πολιτική του Ισραήλ και αρνούνται στους ηγέτες αυτού του κράτους του το δικαίωμα να μιλούν στο όνομά τους. Με τη στάση τους δεν διαλύουν απλά το μύθο της ταύτισης των απανταχού Εβραίων με το Ισραήλ, τονίζουν τη βαθύτερη σημασία της παλαιστινιακής υπόθεσης: ότι δεν αποτελεί αντιπαλότητα μεταξύ «Εβραίων» και «Αράβων» ή «Μουσουλμάνων», μεταξύ θρησκειών και εθνοτήτων. Είναι υπόθεση κατοχής, εκδίωξης πληθυσμού από τις πατρογονικές του εστίες, διαρκούς αρπαγής της γης του δια του εποικισμού, καθημερινής καταπίεσης, καταπάτησης του διεθνούς δικαίου και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, συσσωρευμένων εγκλημάτων πολέμου.

Η συνέχιση αυτής της κατάστασης, με ευθύνη της Δύσης που στηρίζει με κάθε τρόπο αυτό το κράτος-παρία, που με τη σειρά του στήριξε τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα του πλανήτη (από την Νότια Αφρική επί απαρτχάιντ έως τις λατινοαμερικάνικες δικτατορίες στις οποίες εξήγαγε την τεχνογνωσία του σε ζητήματα καταστολής και βασανισμού), αποτελεί μόνιμο εμπόδιο για την οποιαδήποτε ειρήνη στην περιοχή αλλά και στον κόσμο – ας μην ξεχνάμε την εμμονική προσπάθεια των Ισραηλινής ηγεσίας για πολεμική ανάφλεξη με το Ιράν και τη Συρία. Όσο οι Παλαιστίνιοι δεν απολαμβάνουν των νόμιμων δικαιωμάτων τους, όπως ορίζονται από αναρίθμητες αποφάσεις και ψηφίσματα του ΟΗΕ, το Ισραήλ, ως σύγχρονη Σπάρτη, θα αποτελεί παράγοντα γενικότερης αποσταθεροποίησης και διαρκούς εκβαρβαρισμού των διεθνών σχέσεων. Και η λέξη «Παλαιστίνη» θα είναι συνώνυμο της αδικίας, της καταπίεσης αλλά και της αντίστασης. Γι αυτό και η φρίκη της Γάζας μας αφορά όλους. Γι αυτό και ο αγώνας αυτού του λαού είναι υπόθεση όλων των ελεύθερων ανθρώπων.

από την «Ελευθεροτυπία»

Κι όμως, το Ισραήλ ηττήθηκε στη Γάζα

του Ανδρέα Ζαφείρη

Εάν υπάρχει κάποιος «τόπος», όπου οι λέξεις χάνουν εντελώς τη σημασία τους, αυτός είναι ο «τόπος» του πολέμου. Ειδικά λέξεις όπως «νίκη» ή «ήττα». Και είναι δύσκολο να προσπαθήσεις να μιλήσεις για «νίκη» με φόντο διαμελισμένα σώματα 6χρονων παιδιών. Όμως η σκληρή αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ, παρά την γενοκτονικού τύπου επίθεση στη Γάζα, όχι απλά δεν νίκησε αλλά βρίσκεται μπροστά στη προοπτική μιας πολύ σημαντικής ήττας.

Μια ήττα σε πολλαπλά επίπεδα:

Στρατιωτικά: οι απώλειες του Ισραήλ ανέρχονται σε 43 νεκρούς στρατιώτες (και 2 πολίτες) και πάνω από 100 τραυματίες. Το 2009, στη διάρκεια του τότε πολέμου στη Γάζα, ύστερα από 23 ημέρες συγκρούσεων, ο ισραηλινός στρατός είχε απώλειες μόνο 10 στρατιώτες, (τεσσάρων από αυτούς από φιλικά πυρά), ενώ είχε προκαλέσει 1417 νεκρούς, τη καταστροφή 4000 κατοικιών και ζημιές ύψους 2 δις δολ.

Η Hamas σήμερα δεν έχει φτάσει στο επιχειρησιακό επίπεδο της Hezbollah, έχει όμως ...
αναβαθμιστεί, ειδικά στο επίπεδο των συγκρούσεων σε αστικό πεδίο, καθώς διαθέτει μεγάλο αριθμό ρωσικής κατασκευής αντιαρματικούς πυραύλους, ιδανικούς για συγκρούσεις σε πόλη, όπως το RPG-29.

Παραμένουν επίσης στρατιωτικά ενεργές οι Ταξιαρχίες Abu Ali Mustafa, (η ένοπλη πτέρυγα του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), όπως και οι Ταξιαρχίες Abdelqader Husseini, Al-Aqsa, Al-Quds. Συνολικά οι οργανώσεις εκτός της Hamas διαθέτουν 10.000 ενόπλους.

Ο τυπικός στρατιωτικός στόχος των ένοπλων δυνάμεων του Ισραήλ, η καταστροφή των σηράγγων, εκ των οποίων 31 έχουν βρεθεί, είναι ένας στρατιωτικός στόχος επιπέδου Σίσυφου και επιπλέον μια απόδειξη ότι το Ισραήλ δε μπορεί να υποτάξει στρατιωτικά τη Γάζα.

Επικοινωνιακά: Πάντα σε ένα πόλεμο η διαχείριση της πληροφορίας αλλά και η λειτουργία της είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και καθοριστική. Ας αναλογιστούμε μόνο το πόσο σημαντικό ρόλο είχε αυτός ο τομέας στο πόλεμο του Vietnam. Στην Ελλάδα, για μια σειρά από λόγους (που δεν είναι του παρόντος), ανέκαθεν υπήρχε μια πιο αντικειμενική (η έμφαση είναι στο πιο, όχι στο αντικειμενική) πληροφόρηση γύρω από τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή και ειδικά στο Παλαιστινιακό.

Στην υπόλοιπη Δύση, η προπαγάνδα των ΜΜΕ ήταν πάντα τρομακτικά μονόπλευρη. Στις ΗΠΑ, ακόμη και παραδοσιακά «φιλελεύθερα» ΜΜΕ (ABC / NBC / CBS / New York Times / Washington Post) υπεύθυνα για τη διαμόρφωση της «γνώμης» των πιο «δημοκρατικών» τμημάτων της αμερικανικής κοινωνίας, ταυτιζόταν σε αντι-παλαιστινιακή προπαγάνδα με τα μέσα των «συντηρητικών», που είναι «μεσσιανικά» ταυτισμένοι με το κράτος του Ισραήλ.

«Ο πόλεμος είναι ο τρόπος που διάλεξε ο Θεός για να διδάξει στους Αμερικανούς Γεωγραφία» έγραφε ο A. Bierce.

Από τα διάφορα blogs έως το Facebook, μια έκπληκτη(;) δυτική κοινή γνώμη μαθαίνει ότι η Γάζα δεν είναι ένα τεράστιο στρατόπεδο εκπαίδευσης τρομοκρατιών αλλά ένα μέρος όπου παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο στη παραλία (και μπορούν να δολοφονηθούν εκεί).

Ακόμη και για τη τόσο χειραγωγημένη δυτική γνώμη είναι δύσκολο να αποδεχθεί ότι για ένα χτύπημα του IRA η Βασιλική Πολεμική Αεροπορία θα έπρεπε να ισοπεδώσει όλο το Δυτικό Belfast.

Οι πρωτοφανείς διαδηλώσεις σε σειρά δυτικών πόλεων όχι μόνο πιστοποιούν ότι μεγάλο μέρος της Δυτικής κοινής γνώμης ανακάλυψε ότι και όσα (περίπου) γνώριζε και ο υπόλοιπος πλανήτης για δεκαετίες τώρα αλλά και ότι οι δυτικές κυβερνήσεις θα μπορούν ολοένα και πιο δύσκολα μα διαχειριστούν το Παλαιστινιακό σαν b-movie του Hollywood.

Πολιτικά: Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Τόσο το Ισραήλ όσο και όλοι οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι στη περιοχή «παίκτες» αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση είναι αδιέξοδη. Το ευρωατλαντικό μπλοκ έχει ανάγκη το Ισραήλ αλλά θα πρέπει να διατηρήσει και να ενισχύσει τις συμμαχίες με το σουνιτικό τμήμα του Islam. Εξίσωση που είναι πολύ δύσκολο να λυθεί και έτσι η ΝΑΤΟική πολιτική στη περιοχή βαδίζει ολοένα και περισσότερο στη κόψη του ξυραφιού, τροφοδοτώντας και εντείνοντας τα αδιέξοδα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2010 η Hamas είχε εγκρίνει κρατικό προϋπολογισμό 540 εκ. δολαρίων, με το 90% να προέρχεται από "απόρρητη" ξένη βοήθεια, η οποία περιελάμβανε χρηματοδότηση από το Ιράν αλλά και τη σουνιτική Μουσουλμανική Αδελφότητα, όπως και θρησκευτικές δωρεές από ιδιώτες αλλά και «ιδιώτες» από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία.

Ολοένα και πληθαίνουν σε «φίλια» μέσα τα κείμενα «αναλυτών» που με αγωνία αναρωτιούνται για τη «βιωσιμότητα της κατάστασης» ή ακόμη και για τα όρια (και όχι μόνο τα γεωγραφικά) του κράτους το Ισραήλ.

Το Ισραήλ ηττήθηκε. Ηττήθηκε στρατιωτικά, επικοινωνιακά, πολιτικά. Η πιο συντριπτική του όμως ήττα, η ηθική, δεν υπολογίζεται από πολλούς. Κάνουν λάθος. Και η κλεψύδρα έχει γυρίσει.

από το «iskra.gr»

http://seisaxthia-epam.blogspot.gr/