Οι δυνάμεις της οπισθοδρόμησης απέναντι στην πρόκληση του αύριο.

Κατερίνα Γαλανού

Shutterstock

Ο λόγος του πρωθυπουργού κατά την ανακοίνωση της εξόδου της χώρας από την ενισχυμένη εποπτεία, παρά τον δικαιολογημένα αισιόδοξο τόνο του, απέπνεε ισχυρή επίγνωση ότι δεν άνοιξαν οι πύλες του Παραδείσου, ούτε έκλεισαν οριστικά οι πύλες της Κολάσεως.

Η χώρα ανακτά τα κλειδιά του χρηματοκιβωτίου της - όπως ψευδώς πρώιμα και αμφίσημα προεξοφλούσε το 2018 ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρα - και έχει τη δυνατότητα να θέσει τους δικούς της στόχους, τις δικές της προτεραιότητες με μεγαλύτερο περιθώριο ελευθερίας. Να προχωρήσει ταχύτερα τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και τις αναγκαίες προσαρμογές στο μοντέλο ανάπτυξης. Να ενισχυθεί η ασφάλεια της χώρας σε όλους τους κρίσιμους τομείς, από την άμυνα έως την ενέργεια. Να στηριχθούν με δικαιοσύνη και ορθολογισμό τα νοικοκυριά για να αντιμετωπίσουν τις τεράστιες δυσκολίες του επόμενου διαστήματος. Τα προαπαιτούμενα όπως τα ξέραμε, όντως τελειώνουν.

Δεν τελειώνουν όμως οι κανόνες που εκπορεύονται από τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε και οι ειδικές προβλέψεις, γιατί όσο κι αν είναι δυσάρεστο παραμένουμε μια χώρα με τεράστιο χρέος.

Παρόντες διαρκώς και οι παν' επόπτες των αγορών που αναμένουν να δουν πώς θα χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση την ελευθερία της.

Ο πρωθυπουργός εξέπεμψε το σωστό μήνυμα: «Η απαλλαγή από την Ενισχυμένη Εποπτεία σημαίνει μεγαλύτερη εθνική ευχέρεια στις οικονομικές μας επιλογές. Όχι όμως και επιστροφή στα λάθη που έφεραν την οδυνηρή μνημονιακή περιπέτεια»

Ο 12ετής μνημονιακός κύκλος έκλεισε χθες, ωστόσο η πολιτική του κληρονομιά παραμένει βαριά επειδή διατηρείται ισχυρή στη συνείδηση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού η βεβαιότητα ότι «τιμωρήθηκε αδίκως» και ότι δεν προστατεύθηκε αρκούντως.

Βεβαιότητα η οποία εμπεδώθηκε επειδή το πολιτικό προσωπικό της χώρας που έφερε τη μεγαλύτερη ευθύνη κρύφτηκε απ’ αυτή, θεώρησε ότι η κατάσταση ήταν εύκολα αναστρέψιμη, «παραιτήθηκε» και παράτησε την κοινωνία έρμαιο στις ορδές των λαϊκιστών.

Εκείνων που όσα χρόνια διαρκούσε το «πάρτι» φώναζαν «δώστε κι άλλα δίνετε στο λαό ψίχουλα», και ουδέποτε έκρουσαν κώδωνα κινδύνου για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Ενώ στη συνέχεια ως καταγγέλλοντες απονομιμοποίησαν το πολιτικό σύστημα με γιαούρτια, ξύλο και ενέδρες σε πολιτικούς αντιπάλους. Διαδηλώσεις με μολότοφ και αθώους νεκρούς στο όνομα της λαϊκής έκρηξης. Λαϊκά δικαστήρια και κρεμάλες στην πάνω και κάτω πλατεία. Σε συγχορδία με τη ντροπή της Χρυσής Αυγής που μπήκε στη Βουλή και τη βρήκαν αργότερα ως κοινοβουλευτικό αποκούμπι.

Με ψέματα, μισές αλήθειες, τοξικότητα και διχαστικό πνεύμα αναρριχήθηκαν στην εξουσία υποσχόμενοι να καταργήσουν «με ένα νόμο και ένα άρθρο» τα μνημόνια, τον παράλογο ΕΝΦΙΑ, να πάρουν πίσω τις μειώσεις στις συντάξεις. Όλες τις φαντασιώσεις του περίφημου προγράμματος της Θεσσαλονίκης για το οποίο η κομματική αυτοκριτική των 32.000 λέξεων είναι το διαρκές μνημείο ανικανότητας, σε συνδυασμό με τον καιροσκοπισμό και την τεμπελιά να διαμορφώσουν πολιτική πρόταση και πρόγραμμα.

Ο 12ετής κύκλος των μνημονίων κλείνει με τον ΣΥΡΙΖΑ να μην έχει αλλάξει καθόλου. Το ΠΑΣΟΚ αντιθέτως αλλάζει πολύ ελπίζοντας ότι θα ακολουθήσει την ίδια διαδρομή προς την εξουσία.

Οι διεθνείς συνθήκες έχουν αλλάξει. Η χώρα ακόμη και μέσα σε αυτές τις τεράστιες διεθνείς προκλήσεις και δυσκολίες αλλάζει και μπορεί να αλλάξει πολύ.

Τον τελικό λόγο για την πορεία της Ελλάδας έχει η κοινωνία. Θα υπερβεί τη νέα παγίδα του διχασμού και την «απονομιμοποίηση» της κυβέρνησης που επιχειρείται πλέον χωρίς φύλο συκής;