Μια προσευχή στην Μεγάλη Εβδομάδα

 

Ένας Θεός που πλένει τα πόδια των ανθρώπων. Αυτός είναι ο Θεός.

Ένας Θεός που δεν κατεβαίνει από τον σταυρό να σωθεί για να σε αναγκάσει να πιστέψεις.

Ο Θεός που έσκυψε

Ένας Θεός που έσκυψε στο χώμα,

να πλύνει σκόνη απ’ τα πόδια σου,

χωρίς στέμμα, χωρίς φωτιά,

με μόνο νερό και βλέμμα.

Ένας Θεός που δεν κραύγασε,

δεν διέταξε, δεν νίκησε με βία.

Πήρε πετσέτα και γονάτισε —

βασιλιάς της αγάπης, όχι της ισχύος.

Στο ύψος του σταυρού δεν απείλησε,

δεν κατέβηκε να σε πείσει.

Έμεινε — καρφωμένος, σιωπηλός,

για να μπορείς ελεύθερα να τον αγαπήσεις.

Αυτός είναι ο Θεός:

που δεν ζητά να υποκύψεις,

αλλά να στραφείς προς Αυτόν

όταν η ψυχή σου είναι έτοιμη να δει.

Η Σκιά του Νερού και το Βάρος του Σταυρού

Υπάρχουν δύο εικόνες του Θεού που συγκλονίζουν κάθε ανθρώπινη καρδιά, όχι με τη δύναμή τους αλλά με την αδυναμία τους. Ο Θεός που γονατίζει να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του δεν μοιάζει με κανέναν επίγειο βασιλιά· καταργεί κάθε ιεραρχία εξουσίας και μας καλεί σε ένα νέο είδος σχέσης — εκείνο της αμοιβαίας υπηρεσίας.

Στον σταυρό, πάλι, η παρουσία Του είναι σχεδόν παράλογη. Αν πράγματι είναι Θεός, γιατί δεν κατεβαίνει; Γιατί δεν αποδεικνύει τη θεότητά Του με ένα εντυπωσιακό θαύμα; Η απάντηση είναι η σιωπή Του. Ο Θεός δεν κατεβαίνει από τον σταυρό γιατί θέλει η πίστη να γεννηθεί ελεύθερα. Δεν σε υποχρεώνει με τη δύναμή Του· σε ελκύει με την αγάπη Του.

Αυτός ο Θεός δεν επιβάλλεται. Σου αφήνει τον χώρο να Τον αρνηθείς, να Τον αγνοήσεις, ακόμα και να Τον μισήσεις. Κι όμως, παραμένει εκεί, με ανοιχτές αγκάλες, καρφωμένες — για σένα.

Κι ίσως εκεί, στη χαμηλότερη στάση Του, να κρύβεται το ύψος Του.

 Απόκρυφη συνομιλία με τον Θεό

– Κύριε, γιατί έσκυψες;

– Για να σε κοιτάξω στα μάτια από κάτω, όχι από πάνω.

– Δεν ντράπηκες να αγγίξεις τη βρωμιά μου;

– Είναι τιμή Μου να σε πλύνω, παιδί Μου.

– Μα... είσαι Θεός.

– Κι Εσύ εικόνα Μου. Δεν αξίζεις λιγότερο.

– Γιατί δεν μίλησες, εκεί, πάνω στον Σταυρό;

– Γιατί η Σιωπή Μου είναι η πιο δυνατή Μαρτυρία.

– Μα μπορούσες να κατέβεις.

– Κι αν το έκανα, θα πίστευες από φόβο. Δεν θέλω φόβο.

– Θέλεις δηλαδή... την αγάπη μου;

– Όχι τη βιασμένη, ούτε τη φτηνή. Μόνο εκείνη που ελευθέρα προσφέρεται.

– Κι όταν δεν Σε βλέπω; Όταν δεν Σε νιώθω;

– Τότε Είμαι πιο κοντά απ’ ό,τι ποτέ. Στην απουσία Μου αναπνέει η πίστη.

– Πώς να Σε ακολουθήσω έτσι ταπεινό;

– Ακολούθησέ Με σκύβοντας, όχι ανεβαίνοντας. Το ύψος βρίσκεται στη γονυκλισία.

– Δεν θέλω να Σε χάσω.

– Δεν μπορείς. Είμαι μέσα σου, όταν αγαπάς χωρίς ανταμοιβή. Όταν συγχωρείς χωρίς όρους. Όταν σιωπάς, όχι από ήττα, αλλά από έλεος.

– Και πού τελειώνει αυτός ο δρόμος;

– Εκεί που καταργείται ο θάνατος κι όλα γίνονται πρόσωπο, όχι σκόνη.

– Θα με περιμένεις;

– Πάντα. Και δεν θα φύγω, ακόμα κι αν δεν έρθεις ποτέ.

Λειτουργία ψυχής

(μια εσωτερική προσευχή του ανθρώπου προς τον Θεό που σκύβει)

Κύριε,

Δεν έρχομαι με ύμνους,

δεν κρατώ θυμίαμα,

δεν φοράω λευκά.

Έρχομαι όπως είμαι – σκονισμένος, κουρασμένος,

πληγωμένος απ’ την ίδια μου την καρδιά.

Εσύ που έσκυψες στα πόδια των φίλων Σου,

σκύψε και σ’ εμένα.

Όχι για να με καθαρίσεις απ’ το χώμα,

αλλά για να με μάθεις να σκύβω κι εγώ.

Δίδαξέ με την ταπείνωση που δεν ζητά επιβεβαίωση.

Την δύναμη που δεν θριαμβεύει,

αλλά υπομένει.

Μη μου μιλήσεις με θαύματα·

θα τα παρεξηγήσω.

Μίλησέ μου με σιωπή·

εκεί νιώθω Εσύ να ψιθυρίζεις.

Μη μου φανερωθείς ως βασιλιάς·

φοβάμαι την εξουσία.

Φανερώσου μου ως σύντροφος,

ως Άγνωστος Οδοιπόρος στον δρόμο της Εμμαούς.

Κράτησέ με κοντά Σου,

όχι με φόβο,

αλλά με την έλξη εκείνου που αγαπήθηκε πρώτος.

Και όταν σε ξεχάσω,

όταν σε αρνηθώ — γιατί το ξέρεις, θα το κάνω —

Μείνε εκεί.

Όχι για να με κατηγορήσεις,

αλλά για να με δεχτείς, όταν επιστρέψω.

Όταν ο κόσμος ζητά να κατέβεις από τον σταυρό,

εσύ μένεις.

Δίδαξέ με να μένω κι εγώ.

Να μη φεύγω από τον πόνο,

ούτε από την αλήθεια,

ούτε από τον άλλον.

Κύριε των πληγών και της σιωπής,

του νερού και της πετσέτας,

δεν Σου ζητώ να με σώσεις.

Ζητώ μόνο να είμαι κοντά Σου

όπως είμαι.

Κι αυτό… να μου είναι αρκετό.

Αμήν.