Γιατί είναι επικίνδυνη η κυβέρνηση Μητσοτάκη

Γιατί είναι επικίνδυνη η κυβέρνηση Μητσοτάκη

Ενεργειακή παραίτηση, διπλωματική αβελτηρία και γεωπολιτική υποταγή

Η πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Βουλγαρίας, Τουρκίας, Αζερμπαϊτζάν και Ρουμανίας για την ηλεκτρική διασύνδεση πράσινης ενέργειας με την Ευρώπη ήρθε να επιβεβαιώσει ό,τι πολλοί υποπτεύονταν εδώ και καιρό: η Ελλάδα, υπό την κυβέρνηση Μητσοτάκη, εγκαταλείπει στρατηγικά τη θέση της ως κόμβος ενεργειακής ασφάλειας και γεωπολιτικής επιρροής στην Ανατολική Μεσόγειο. Κι αν αυτό γινόταν με κάποια εθνικά ανταλλάγματα, θα ήταν ίσως διαπραγματεύσιμο. Όμως δεν πρόκειται για στροφή, αλλά για απροκάλυπτη παράδοση.

1. Από την πρωτοπορία στην παθητικότητα

Το σχέδιο EuroAsia Interconnector (Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ), που είχε τη στήριξη της ΕΕ και αφορούσε την ηλεκτρική διασύνδεση Μέσης Ανατολής – Ευρώπης μέσω Ελλάδας, υποβαθμίστηκε σιωπηρά από την Αθήνα. Την ίδια ώρα, οι εταίροι μας υπογράφουν εναλλακτικά σχέδια που παρακάμπτουν την Ελλάδα και επιβραβεύουν στρατηγικά την Τουρκία, ενισχύοντας τον ρόλο της στην ενεργειακή μετάβαση της Ευρώπης.

Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν διαμαρτύρεται, αλλά αντιθέτως σπεύδει να "ευλογήσει" το νέο καθεστώς, προσφέροντας τεμενάδες διπλωματίας σε μια Άγκυρα που συνεχίζει ανενόχλητη τις αναθεωρητικές της πρακτικές.

2. Ξέπλυμα της Τουρκίας με ελληνική σφραγίδα

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεπλένει συστηματικά την Τουρκία σε όλα τα διεθνή φόρα  από την Ε.Ε. μέχρι το ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ  παρουσιάζοντάς την ως «εταίρο σταθερότητας» ή «κρίσιμο συνομιλητή». Και αυτό ενώ η Τουρκία:

• παραβιάζει καθημερινά τον ελληνικό εναέριο χώρο,
• διατηρεί το casus belli για τα 12 ν.μ. ενεργό,
• διεκδικεί νησιά και θαλάσσιες ζώνες,
• παρεμβαίνει στις υποθέσεις της Κύπρου,
• και συνεχίζει τις γεωτρήσεις σε ξένες ΑΟΖ.

Και ποια είναι η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης; Η μόνιμη επίκληση του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου, ως να πρόκειται για μαγικό ξόρκι που τρομάζει θηρευτές.

3. Η κούφια ρητορική του "διεθνούς δικαίου"

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επικαλείται συνεχώς το διεθνές δίκαιο, αλλά το χρησιμοποιεί ως άλλοθι ακινησίας, όχι ως εργαλείο δράσης. Πού είναι η εφαρμογή του;

• Έχει η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ. στο Αιγαίο; Όχι.
• Έχει ανακηρύξει ΑΟΖ με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας; Όχι.
• Έχει ενεργοποιήσει τις εθνικές της δυνατότητες έναντι της επιθετικότητας της Τουρκίας; Ούτε κατά διάνοια.

Το Διεθνές Δίκαιο δεν προστάτευσε την Κύπρο το 1974, ούτε την Ουκρανία το 2022. Χωρίς βούληση και ισχύ, δεν λειτουργεί.

4. Η παθητική στάση στους υδρογονάνθρακες: ένα έγκλημα με χρονικό

Για πάνω από 15 χρόνια, η Ελλάδα είχε τη δυνατότητα να αναπτύξει στρατηγικά τα κοιτάσματά της σε υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο, στη Δυτική Κρήτη και στη ΝΑ Μεσόγειο. Κι όμως, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη δηλώθηκε με σαφήνεια σχεδόν με περηφάνια ότι "η χώρα δεν πρόκειται να συνεχίσει με τους υδρογονάνθρακες". Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, σε διεθνή φόρα, εμφανιζόταν περίπου ενοχικός, σαν να επρόκειτο για βρώμικη υπόθεση που προσβάλλει την "πράσινη" εικόνα της κυβέρνησής του.

Κι όμως, μόλις εξελέγη ο Ντόναλντ Τραμπ το 2024, και άρχισε να μετατοπίζεται η διεθνής συζήτηση ξανά προς την ανάγκη ενεργειακής αυτάρκειας και ρεαλισμού, η Αθήνα ξεκίνησε με απροθυμία κάποιες δειλές κινήσεις ερευνών. Όχι επειδή άλλαξε στρατηγική αλλά επειδή άλλαξαν οι εντολές.

5. Το δόγμα της ενεργειακής υποταγής

Αντί για έναν εθνικό ενεργειακό σχεδιασμό που θα αξιοποιεί τόσο τις Ανανεώσιμες Πηγές όσο και τους υδρογονάνθρακες ως μεταβατική λύση σε μια εποχή διεθνούς αβεβαιότητας η κυβέρνηση επιλέγει να μην επιλέξει. Δεν αναπτύσσει σοβαρά έργα ΑΠΕ, δεν επιμένει στους υδρογονάνθρακες, δεν επενδύει σε διασυνδέσεις, και αφήνει άλλους να παίξουν στο γήπεδο της στρατηγικής.

Κι έτσι, η Ελλάδα χάνει την ευκαιρία να είναι ενεργειακός κόμβος, ενώ την ίδια στιγμή παίζει τον ρόλο του παρατηρητή  αν όχι του πρόθυμου υπηρέτη  στα σενάρια άλλων.

6. Ο Μητσοτάκης ως τεχνοκράτης της υποτέλειας

Δεν πρόκειται για ανικανότητα. Πρόκειται για επιλογή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι αφελής. Είναι ένας πολιτικός που διαχειρίζεται τη χώρα με τη λογική "project manager" πολυεθνικής: να είμαστε αρεστοί στους μεγάλους, να μην ενοχλούμε, και να πάρουμε κάτι από τα ψίχουλα του τραπεζιού. Αυτό όμως δεν είναι εθνική πολιτική. Είναι διαχείριση παρακμής.

Συμπέρασμα: Δεν είναι απλώς ανίκανοι. Είναι επικίνδυνοι.

Η Ελλάδα χρειάζεται ηγεσία με όραμα, θάρρος και ρεαλισμό. Όχι κυβερνήσεις που ακολουθούν, αλλά εκείνες που διαμορφώνουν στρατηγική. Η σημερινή πορεία δεν είναι μόνο αδιέξοδη είναι υπαρξιακά επιζήμια.

Ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε τί σημαίνει "εθνικό συμφέρον"  πριν το κάνουν άλλοι για εμάς.

 

Ο Άργος σημειώνει:

Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, ο Άργος ζει τη ζωή του όπως του αξίζει: κυνηγάει αμάξια με την αφοσίωση ενός αρχαίου πολεμιστή και κάνει βουτιές στην πισίνα του με την αυτοπεποίθηση ενός διπλωμάτη που δεν περιμένει άδεια από κανέναν.

Όλα τα άρθρα που τον κάνουν να σηκώνει το αυτί, εδώ → O Άργος