Πόσο σανό αντέχει ο άνθρωπος; Οδηγός επιβίωσης σε μια διατροφική κοινωνία μηρυκαστικών

Πόσο σανό αντέχει ο άνθρωπος;

Οδηγός επιβίωσης σε μια διατροφική κοινωνία μηρυκαστικών

Από μικρά παιδιά μας μάθαιναν ότι «οι φυτικές ίνες κάνουν καλό», ότι «η χοληστερίνη σκοτώνει» και ότι «το λίπος είναι ο εχθρός». Όμως όσο περισσότερο ακολουθούσαμε αυτές τις οδηγίες, τόσο πιο στρογγυλοί, υπνηλικοί και εξαρτημένοι από ενδιάμεσα σνακ γινόμασταν. Γιατί; Μα γιατί είμαστε άνθρωποι – όχι μηρυκαστικά.

Τα μουσκάρια, οι γίδες, οι προβατίνες και τα λοιπά συμπαθή χορτοφάγα ζουν μια απλή ζωή. Τρώνε όλη μέρα χορταράκι, ρευόμαστε κι εμείς που τα κοιτάμε, και στο τέλος μάς προσφέρουν κρέας, γάλα, λίπος και δέρμα. Αλλά έχουν κάτι που εμείς δεν έχουμε: τέσσερα στομάχια και έναν εντερικό λαβύρινθο γεμάτο μικροβιακούς εργάτες που χωνεύουν κυτταρίνη. Ο άνθρωπος, αντιθέτως, διαθέτει ένα απλό στομάχι, έναν μέτριο πεπτικό σωλήνα και μια αξιοζήλευτη ευφυΐα  αρκετή ώστε να φτιάχνει προφιτερόλ και διάφορες πάστες, αλλά όχι αρκετή ώστε να καταλάβει πως δεν μπορεί να τρέφεται σαν κατσίκα.

Η εποχή του σανό-ανθρώπου

Τι έγινε, λοιπόν, και γίναμε όλοι μας καταναλωτές “superfoods” και “plant-based” σνακ που μας κάνουν να πεινάμε περισσότερο απ’ όσο μας θρέφουν; Μα φυσικά: φοβηθήκαμε το λίπος. Μας είπαν ότι η χοληστερίνη σκοτώνει, τα αυγά είναι επικίνδυνα και το βούτυρο πρέπει να αντικατασταθεί από κάτι “light” και “πράσινο” που στο τηγάνι μπορεί να λιώνει, αλλά καθίσταται δηλητηριώδες.

Αντικαταστήσαμε την πλούσια, πυκνή σε θρεπτικά συστατικά διατροφή των παππούδων μας με σανό – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σαλάτες χωρίς λάδι, προϊόντα με υποκατάστατα, φαγητά “zero” και “fit” που κάνουν τη γλώσσα να παρακαλάει για αληθινό φαγητό. Και το χειρότερο; Πεινάμε. Όχι απλώς στομάχι άδειο, αλλά σωματική, κυτταρική πείνα.

Το λιπάκι δεν είναι ο εχθρός

Πολλοί το ανακαλύψαμε τυχαία: όταν κόψαμε τους “καλούς” υδατάνθρακες και φάγαμε περισσότερο ζωικό λίπος  αυγά, μπέικον, πρόβειο γιαούρτι, παϊδάκια – δεν παχύναμε, αλλά αδυνατίσαμε. Έχουμε ενέργεια όλη μέρα. Σταμάτησε η υπνηλία μετά το φαγητό. Έπεσε η πίεση. Έφυγαν φλεγμονές, φούσκωμα, νεύρα. Μόνο οι “χοληστερίνες” ανέβηκαν. Και τότε μπήκε το σύστημα σε πανικό: “Μα, έχεις 500 χοληστερίνη! Θα πεθάνεις!”

Ναι, αλλά πότε ακριβώς; Γιατί δεν νιώθω έτσι; Γιατί δεν κουράζομαι ποτέ; Γιατί ανέβηκα σκαλιά με σακί πατάτες στον ώμο και δεν λαχάνιασα; Γιατί κοιμάμαι βαθιά και ξυπνάω κεφάτος;

Η χοληστερίνη δεν είναι εχθρός. Είναι δομικό υλικό για κάθε κύτταρο, κάθε ορμόνη, κάθε λειτουργία ζωής. Χωρίς χοληστερίνη δεν υπάρχει τεστοστερόνη, οιστρογόνα, βιταμίνη D, ούτε κάν λειτουργικός εγκέφαλος. Και ειδικά όταν καταναλώνουμε ζωικό λίπος και όχι επεξεργασμένα σάκχαρα η χοληστερίνη αυξάνεται για καλό λόγο: είμαστε σε καλή μεταβολική φόρμα.

Ο φόβος ως διατροφική πολιτική

Η προώθηση του “λιγότερου λίπους” και του “περισσότερου χόρτου” δεν είναι αθώα. Είναι βαθιά πολιτική, βιομηχανική, και οικονομικά συμφέρουσα. Η γεωργία χαμηλού κόστους, οι επιδοτήσεις των δημητριακών, η εξάρτηση από επεξεργασμένα τρόφιμα, όλα αυτά συντηρούνται από έναν πληθυσμό που πιστεύει ότι πρέπει να φάει σανό για να είναι υγιής.

Γιατί ένας κορεσμένος άνθρωπος που έφαγε λίπος και πρωτεΐνη, δεν πεινάει για διαφημίσεις, ούτε για σοκολάτες, ούτε για “σνακ με γεύση μπάρμπεκιου χωρίς μπάρμπεκιου”.

Το σώμα ξέρει καλύτερα

Αν νιώθεις ελαφρύς, ενεργός, χορτάτος, καθαρόμυαλος και δυνατός, τότε ίσως το σώμα σου ξέρει καλύτερα από το εργαστήριο. Το να αγνοήσεις μια τιμή στο χαρτί για να εμπιστευτείς τον εσωτερικό σου μετρονόμο δεν είναι ανευθυνότητα,  είναι σοφία. Φυσικά, πρέπει να παρακολουθείς την υγεία σου και να είσαι σε συνεργασία με γιατρούς που σκέφτονται ολιστικά, όχι δογματικά. Γιατί δεν αρκεί να “ρίξεις” τη χοληστερίνη αν σκοτώσεις τη ζωτικότητά σου. 

Υστερόγραφο προς τους αρμεχτές των αμυγδαλιών:
Έχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι που είναι υπέρβαροι ισχυρίζονται πως κάνουν υγιεινή διατροφή,  τρώγοντας φυτικά μπιφτέκια, φυτικό βούτυρο, άπαχα γαλακτοκομικά, και γάλα αμυγδάλου. Τώρα αρχίσαμε να αρμέγουμε και τις αμυγδαλιές!  Αν το “γάλα” σου χρειάζεται σταθεροποιητές, εμπλουτισμό, ζάχαρη και συντηρητικά για να θυμίζει κάτι πόσιμο, ίσως το πρόβλημα δεν είναι το γάλα  αλλά η ανάγκη σου να πιστέψεις ότι φυτρώσαμε φυτοφάγοι σε θερμοκήπιο βιομηχανικών ενοχών.

------------------------------------------------------------------------