Το βαθύ τίποτα του αντιπολιτευτικού λόγου

Το βαθύ τίποτα του αντιπολιτευτικού λόγου

Πόσο καιρό πια αντέχουμε να ακούμε έναν πολιτικό λόγο που δεν λέει τίποτα; Που δεν παράγει ιδέες, προτάσεις ή έστω ειλικρινή κριτική; Η αντιπολίτευση στην Ελλάδα μοιάζει να έχει παγιδευτεί σε έναν φαύλο κύκλο επανάληψης του ίδιου κενού λόγου, που δεν πείθει κανέναν παρά μόνο όσους ήδη πιστεύουν. Aκόμα κι αυτοί αρχίζουν να αμφιβάλλουν.
Τι συμβαίνει; Αντί να λειτουργεί ως θεματοφύλακας της δημοκρατίας, ως πυλώνας που σηκώνει το βάρος της ευθύνης να δείχνει λάθη και να προτείνει λύσεις, η αντιπολίτευση μοιάζει με ένα σόου αναμασημένων αφορισμών, ευκαιριακής καταγγελίας και ανούσιας κριτικής.

Τα τελευταία χρόνια, μονοπωλεί τη δημόσια συζήτηση με το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη κι αυτό μοιάζει να είναι το μόνο θέμα που την κρατά στην επικαιρότητα. Σαν να έχει ξεχάσει πως η ζωή, η οικονομία, η κοινωνία, η παιδεία και η εξωτερική πολιτική τρέχουν με ρυθμούς ταχύτερους και από τις αμαξοστοιχίες που δυστυχώς συγκρούστηκαν.

Και ενώ οι εξελίξεις στον κόσμο και στην Ελλάδα τρέχουν, η αντιπολίτευση μοιάζει να έχει κολλήσει στον ίδιο δίσκο, παίζοντας ξανά και ξανά το ίδιο τραγούδι. Κατηγορεί, διαμαρτύρεται, ζητά εκλογές αλλά χωρίς καμία ουσιαστική πρόταση ή όραμα για το μέλλον.

Ας το πούμε έξω από τα δόντια: αν η αντιπολίτευση έχει μόνο την επανάληψη του «κακός ο άλλος» και το μονοπώλιο της θλίψης για ένα τραγικό γεγονός, τότε είναι ανίκανη να σηκώσει το βάρος μιας σοβαρής εναλλακτικής. Είναι σαν να περιμένεις από έναν θεατρίνο να σου γράψει βιβλίο, το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να παίζει σε παλιές παραστάσεις.

Και τι γίνεται όταν η κοινωνία ζητά απαντήσεις; Τότε το σκηνικό θυμίζει παράσταση όπου οι ηθοποιοί φοβούνται να κάνουν το επόμενο βήμα. Κρατούν τα λόγια τους χαμηλά, αποφεύγουν το βάθος, αρνούνται να μπουν στη δύσκολη συζήτηση που απαιτεί ευθύνη και τόλμη.

Αυτή η στάση όχι μόνο απογοητεύει, αλλά και υπονομεύει τη δημοκρατία. Μια αντιπολίτευση που δεν προτείνει λύσεις, που δεν αντιπαρατίθεται με επιχειρήματα, που δεν προσφέρει όραμα, απλώς γίνεται μέρος του προβλήματος.

Και ο πιο πικρός ειρωνικός επίλογος: για πολλούς από αυτούς που βρίσκονται σήμερα στην αντιπολίτευση, ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία να είναι απλώς να κρατήσουν τη θέση τους. Να μη σηκώσουν ποτέ το βάρος της ευθύνης, να μην αναγκαστούν να σκεφτούν σοβαρά, να μην ρισκάρουν την καρέκλα τους.

Αυτή η «ασφάλεια» στο κενό λόγο, στην έλλειψη ουσίας, τους βολεύει. Γιατί, τελικά, το να κρατάς μια καρέκλα χωρίς να αναλαμβάνεις ευθύνες, είναι μια βολική κατάσταση. Είναι το απόλυτο πολιτικό τίποτα που κουβαλάει τεράστιο βάρος στην πολιτική ζωή της χώρας.

Και να σκεφτεί κανείς πως, για κάποιους, το βαθύ αυτό τίποτα είναι αρκετό. Αρκεί να βγουν στην τηλεόραση, να πετάξουν μερικά κενά συνθήματα, να προκαλέσουν θόρυβο, και να συνεχίσουν ατάραχοι την ίδια μίζερη παράσταση. Σαν να λένε: «Μην περιμένετε τίποτα καλύτερο από εμάς, αλλά τουλάχιστον μην αλλάξετε καρέκλα».

Κι ενώ η αντιπολίτευση παίζει αυτό το θέατρο της κενότητας, αφήνει τον Μητσοτάκη να κάθεται στην καρέκλα της εξουσίας μέχρι να βαρεθεί και να αποχωρήσει ο ίδιος. Κάτι που, με τη σημερινή της εικόνα, φαίνεται να απέχει πολύ.

Τελικά, η πολιτική δεν είναι ούτε θέατρο χωρίς σενάριο ούτε παιχνίδι για όσους φοβούνται το φως της ευθύνης. Αν θέλουμε αλλαγή, πρέπει να απαιτήσουμε κάτι παραπάνω από έναν λόγο που μοιάζει με βαθύ τίποτα, που όμως έχει βολευτεί καλά στις καρέκλες του βολέματος και της ανευθυνότητας.