Τι ήταν το Τίποτα; - Ένα υπαρξιακό σημείωμα για το Είναι και το Μηδέν

Τι ήταν το Τίποτα;

Ένα υπαρξιακό σημείωμα για το Είναι και το Μηδέν
του ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

Ένα φιλοσοφικό σημείωμα για όσους στέκονται μπροστά στο Τίποτα και ρωτούν.
Για όσους νιώθουν πότε-πότε πως ο κόσμος τους δεν χωρά όλη την απορία που κουβαλούν μέσα τους.
Ένα ερώτημα που δεν ζητά απάντηση,  μονάχα συνοδοιπόρους.

Αφού τα πάντα έγιναν από το τίποτα. Πώς ήταν το τίποτα; Άρα είμαστε απόγονοι του τίποτα.

 Αυτό το κάτι από το τίποτα, θα επιστρέψει στην μήτρα του; 

Εφόσον το κάτι κρατάει την μνήμη του τίποτα, μπορεί να επιστρέψει λόγω νοσταλγίας αυτό που ήταν; Ένα τίποτα; 

Το τίποτα ήταν; Αν ήταν, πως ήταν; 

Στροβιλίζομαι στα ερωτήματα για το τίποτα και το είναι και είμαι στο τίποτα. 

Άρα αφού είμαι στο τίποτα γιατί το ψάχνω; 

Καλύτερα να αρκεστώ σε ό,τι είναι, αυτάρκης στο είναι ό,τι είναι.
Αν το Τίποτα ήταν, δεν είναι πια Τίποτα.
Αν είναι Τίποτα, τότε πώς το συλλαμβάνεις;
Το νιώθεις σαν απουσία ή σαν υπόσχεση επιστροφής;

Εμείς, γεννημένοι από τη σιγή του μηδενός,
κουβαλάμε τη μνήμη του —
όχι με λέξεις, αλλά με ερωτήματα.
Μήπως η νοσταλγία που νιώθεις, είναι η βαθύτερη μνήμη του Είναι για το Τίποτα;
Μήπως δεν θες να γυρίσεις στο Τίποτα, αλλά να πάψεις να ψάχνεις;

Γιατί το ψάχνεις, λες.
Ίσως γιατί μόνο μέσα στο Είναι γεννιέται το ερώτημα για το Μη-Είναι.
Κι αν αρκεστείς στο ό,τι είναι,
δεν θα είσαι φτωχότερος·
θα είσαι γαλήνιος.

Όμως πρόσεξε:
ακόμη και το «αρκούμαι στο είναι» είναι απόφαση που πήρε ένας νους που πρώτα αναζήτησε το τίποτα.

Αφού τα πάντα έγιναν από το τίποτα…
Πώς ήταν το Τίποτα;

Ήταν σκοτεινό, άυλο, απροσμέτρητο;
Ή μήπως δεν ήταν καθόλου, κι όμως το φανταζόμαστε, του αποδίδουμε υπόσταση;
Άρα, είμαστε απόγονοι του Τίποτα.
Γίναμε Κάτι από το Μηδέν.

Μπορεί λοιπόν αυτό το «Κάτι» να επιστρέψει στη μήτρα του;
Αν ό,τι υπάρχει κουβαλά μνήμη του ανύπαρκτου,
μπορεί να επιστρέψει από νοσταλγία;

Να επιστρέψει… στο μη είναι;

Αν το Τίποτα ήταν, τότε παύει να είναι Τίποτα.
Κι αν δεν ήταν, πώς το νιώθουμε τόσο έντονα;

Όσο το σκέφτομαι, στροβιλίζομαι.
Το Είναι, το Μηδέν, το Εγώ — όλα μπερδεύονται.

Μα αν όντως είμαι μέσα στο Τίποτα,
γιατί το ψάχνω;
Γιατί του δίνω υπόσταση;
Μήπως είναι το πιο αρχαίο αποτύπωμα της συνείδησης,
μια κραυγή μνήμης που έρχεται πριν απ’ το Είναι;

Ίσως, τελικά, καλύτερα να αρκεστώ σε ό,τι είναι.
Να αρκεστώ, αυτάρκης, στο Είναι του Είναι.

📜 Φιλοσοφικός απόηχος:

🌀 Ο Παρμενίδης αρνείται το Μηδέν: «το Ον είναι και το Μη Ον δεν είναι».
🌀 Ο Ηράκλειτος βλέπει το Είναι να ρέει μέσα στο αντίθετό του: «τα πάντα ρει».
🌀 Ο Πλωτίνος, στον ύστερο νεοπλατωνισμό, μιλά για την επιστροφή του όντος στο Ένα — σχεδόν μια μυστική νοσταλγία του υπάρχοντος για την πηγή του.
🌀 Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, αιώνες μετά, στοχάζεται: «Το Τίποτα είναι η άρνηση του Είναι, αλλά είναι επίσης ο τόπος όπου το Είναι φανερώνεται».
🌀 Και οι βουδιστές διδάσκουν το śūnyatā — το κενό, όχι ως μηδενισμός, αλλά ως απελευθέρωση από την ψευδαίσθηση του Εγώ.

Ίσως το Τίποτα να μην είναι απουσία, αλλά η αλήθεια πίσω από το Είναι.
Ίσως να είναι το αόρατο φόντο πάνω στο οποίο προβάλλεται η συνείδηση.

Ίσως τελικά, δεν μας νοσταλγεί το Τίποτα.
Αλλά εμείς, σιωπηλά, το θυμόμαστε.

💭 Ένα σημείωμα στοχασμού του Δικτυουργού.
Για όσους αισθάνονται, πότε-πότε, να λείπουν από τον εαυτό τους.

📧 tigrarosπαπάκιgmail.com
📌 gataros.blogspot.com