Ο θάνατος: Κομμουνιστής και Καπιταλιστής μαζί

Ο θάνατος: Κομμουνιστής και Καπιταλιστής μαζί

Ο θάνατος είναι ο πιο γνήσιος κομμουνιστής και ταυτόχρονα ο πιο αχόρταγος καπιταλιστής

του ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

Ο θάνατος είναι ο πιο γνήσιος κομμουνιστής, γιατί όλους μας εξισώνει. Μπροστά του δεν υπάρχουν τάξεις, προνόμια, πλούτη, αξιώματα ή διακρίσεις. Παίρνει εργάτες και αφεντικά, βασιλιάδες και ζητιάνους, αριστερούς και δεξιούς , δεν κάνει διακρίσεις. Το φέρετρο είναι το πιο ισότιμο μέτρο της ανθρωπότητας.
Κι όμως, ο θάνατος είναι και ο πιο αχόρταγος καπιταλιστής: δεν του φτάνει ποτέ, πάντα επεκτείνεται, καταναλώνει, κατασπαράσσει αδιάκοπα τον "ανθρώπινο πόρο", κάνει "επενδύσεις" σε πόλεμο, πείνα, φτώχεια, αρρώστια, αμέλεια. Είναι το μόνο "κεφάλαιο" που ποτέ δεν σταματά να αποδίδει, με τρομερή συνέπεια και απόδοση 100%.

Ίσως τελικά, ο θάνατος να είναι η απόλυτη σύνθεση όλων των συστημάτων: άτεγκτος, "δίκαιος" και ταυτόχρονα ανελέητος.

«Ο θάνατος δεν κάνει ταξικές διακρίσεις. Παίρνει και τον άστεγο και τον τραπεζίτη. Μα πίσω από την ισότητα του τέλους, κρύβεται μια αχόρταγη μηχανή που δεν σταματά ποτέ. Ο κομμουνιστής της ισοπέδωσης και ο καπιταλιστής της απώλειας, σε μία και την αυτή μορφή.»

Ο θάνατος είναι ο μεγάλος εξισωτής. Δεν κοιτάζει πορτοφόλια, τίτλους, καταθέσεις, επαγγελματικές επιτυχίες, θαυμαστές ή κόμματα. Στο τέλος, όλοι μας θα φορέσουμε το ίδιο "κουστούμι", είτε το λένε μαυροφορεμένο κουτί είτε "τέφρα προς διανομή". Υπό αυτή την έννοια, θα έλεγε κανείς πως είναι ο πιο συνεπής και αμερόληπτος κομμουνιστής που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Καταργεί τις τάξεις, τις ανισότητες, τα σύνορα, ακόμα και την ατομική ιδιοκτησία. Ό,τι είχες, σώμα, σκέψεις, περιουσία, όλα παραδίδονται στο κοινό ταμείο της λήθης. Τίποτα δεν σου ανήκει πια.

Όμως, μην τον υποτιμάτε. Ο θάνατος δεν είναι μόνο ο σύντροφος του απόλυτου ισοσκελισμού. Είναι και ένας κυνικός καπιταλιστής με ασίγαστη όρεξη. Δεν του αρκούν λίγες ψυχές, ούτε νοιάζεται για "ανθρώπινα δικαιώματα" ή "βιώσιμη ανάπτυξη". Στήνει εργοστάσια θανάτου σε πολέμους, σε προσφυγικές ροές, σε ναυάγια, σε εργατικά ατυχήματα, σε απληστία γιατρών και σε διαλυμένα Ε.Σ.Υ. Το εμπόρευμα του είναι ο πόνος, και το κεφάλαιό του είμαστε εμείς.

Το σύστημα τον υπηρετεί με επιμέλεια. Τον χρηματοδοτεί με ιδιωτικά νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία-φαντάσματα και πολεμικές βιομηχανίες. Του χτίζει πύλες εισόδου από ψυχολογική εξόντωση, κοινωνική αποξένωση, ναρκωτικά και καταναγκασμούς. Ο θάνατος δεν κοιμάται ποτέ, ούτε σε καιρό ειρήνης ούτε σε καιρό ευημερίας. Αντίθετα, τότε ακονίζει τα νύχια του: στην άγνοια, στην απάθεια, στη συνήθεια.

Κι εμείς, οι ζωντανοί, φερόμαστε συχνά σαν φοροφυγάδες της ζωής. Την ξοδεύουμε σαν να ’ναι ατελείωτη, αναβάλλοντας, θυσιάζοντας, συμβιβαζόμενοι με το λίγο και το μέτριο. Μέχρι να έρθει ο κομμουνιστής-καπιταλιστής να μας εξισώσει με το τίποτα.

Κι αν τελικά ο θάνατος είναι και τα δύο, και ισοπεδωτής και πλουτοκράτης – μήπως μας ρίχνει απλώς έναν καθρέφτη; Μήπως δεν είναι αυτός που κυβερνά τον κόσμο, αλλά η δική μας ανικανότητα να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και συλλογικότητα;

Ίσως τελικά, το αληθινά επαναστατικό πράγμα σε τούτη τη ζωή, είναι να τη ζήσεις όσο κρατά, με αξιοπρέπεια, αγάπη και επίγνωση. Να μη δίνεις στον θάνατο την απόλαυση να σε βρει ήδη πεθαμένο.


🖋 Επίλογος – Ο αφέντης της λήθης

Δεν αγαπά, δεν μισεί,
δεν ξεχωρίζει ονόματα.

Παίρνει τον βασιλιά και τον σκουπιδιάρη,
τον ποιητή και τον φοροτεχνικό.

Δεν ζητά ψήφο, δεν κάνει ρουσφέτια,
μα έχει πάντα δουλειά.

Τρέφεται από βόμβες,
χορταίνει με σιωπή,
κερνάει λήθη στα σκυφτά κεφάλια.

Μα πιο πολύ γελάει
όταν σε βλέπει να μη ζεις
να φοβάσαι, να παζαρεύεις,
να αναβάλλεις το φως για αύριο.

Γι’ αυτό, άναψε ένα σπίρτο μέσα σου.
Χόρεψε, φώναξε, αγάπα.

Ζήσε.

Γιατί ο θάνατος,
δεν αντέχει τους ζωντανούς.