Αφού πρόγονοί μας είναι τα αστέρια… γιατί να μην είμαστε κι εμείς αστέρες;

Αφού πρόγονοί μας είναι τα αστέρια… γιατί να μην είμαστε κι εμείς αστέρες;

Ερώτηση φιλοσοφική, ποιητική και σχεδόν... αστροφυσική!

Αν ο πρόγονός μας είναι τα αστέρια, όπως μας λέει η επιστήμη της κοσμολογίας, ότι δηλαδή όλα τα στοιχεία του σώματός μας προέρχονται από το εσωτερικό αρχαίων άστρων που εξερράγησαν, τότε γιατί να μη βλέπουμε και τον εαυτό μας ως αστέρες, όχι μόνο υλικά αλλά και υπαρξιακά;

Μήπως, δηλαδή, μέσα μας υπάρχει κάτι από τη φωτεινότητα, τη ζέση, την ακτινοβολία των άστρων;
Μήπως κάθε άνθρωπος έχει την αποστολή του να λάμψει, όχι με εγωισμό αλλά με προσφορά, δημιουργία, συνείδηση;

Ή όπως θα το έλεγε ένας σύγχρονος σοφός του διαδικτύου:

«Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από αστρική σκόνη. Άλλοι όμως επιλέγουμε να παραμείνουμε σκόνη, και άλλοι να γίνουμε φως.»

Οπότε ναι, αφού τα αστέρια μάς γέννησαν, έχουμε το κοσμικό δικαίωμα και ίσως και το καθήκον να γίνουμε κι εμείς… αστέρες.

Τις προάλλες, άκουγα το τραγούδι της Κλαυδίας στη Γιουροβίζιον , το «Αστερομάτα».
Όμορφο τραγούδι, όμορφη φωνή, όμορφα λόγια: αστερομάτα, λέει, αυτός που τα μάτια του λάμπουν σαν άστρα.
Κι εγώ, ένας ετερόφωτος βράχος, που απλώς ανακλώ τα φώτα των άλλων, σκέφτηκα:

Αφού όλοι καταγόμαστε από αστέρια, δεν έχουμε όλοι μια δόση λάμψης μέσα μας;
Έστω δανεική, έστω με δόσεις;

Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το κείμενο.

Η επιστήμη και ειδικά η αστροφυσική, είναι μια σοβαρή υπόθεση. Αλλά καμιά φορά, είναι τόσο ποιητική που λες: "Για στάσου, αυτό μου μοιάζει... πολύ ανθρώπινο."

Μια απ’ τις πιο μαγικές αλήθειες που μάθαμε ποτέ, είναι ότι:

Είμαστε φτιαγμένοι από αστρική σκόνη.

Όχι ποιητικά. Κυριολεκτικά.
Τα άτομα που αποτελούν το σώμα μας, άνθρακας, οξυγόνο, άζωτο, ασβέστιο, σίδηρος, δημιουργήθηκαν μέσα σε αστέρια που εξερράγησαν, πολύ πριν υπάρξει Γη, πόσο μάλλον το πιτόγυρο.

Άρα λοιπόν, αν το πάμε απλά:
Το σώμα μου → από άστρα.
Το μυαλό μου → όταν δεν καίγεται, λάμπει.
Η καρδιά μου → υπερnova, ειδικά όταν θυμάμαι λογαριασμούς.

Και τώρα ρωτώ:

Γιατί, αφού είμαστε φτιαγμένοι από αστέρια, δεν λειτουργούμε και σαν αστέρες;

Γιατί τριγυρνάμε με χαμηλό φωτισμό, χωρίς ένταση, με λάμπα οικονομίας, ενώ έχουμε μέσα μας τη μηχανή του ήλιου;

Μήπως επειδή ξεχάσαμε; Μήπως επειδή μάθαμε να σκεφτόμαστε σαν... κοινά οικιακά σκεύη και όχι σαν δώρα του σύμπαντος;

🌠 Όταν οι άνθρωποι σχηματίζουν γαλαξίες

Έχεις βρεθεί ποτέ σε συναυλία, σε διαδήλωση, σε λαϊκή αγορά, σε ουρά για δημόσια υπηρεσία με αριθμούς πάνω από κάποιες δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες;

Κοίτα γύρω σου προσεκτικά.

Είσαι μέσα σε έναν γαλαξία.

Κάθε άνθρωπος είναι ένα άστρο.
Άλλοι φωτίζουν έντονα, άλλοι σιγανά, άλλοι με διαλείψεις, άλλοι με εκλάμψεις.

Κάποιοι περιστρέφονται γύρω από άλλους, άλλοι συγκρούονται. Άλλοι είναι τόσο μακριά που νομίζεις πως δεν υπάρχουν. Κι όμως, όλα μαζί αυτά τα πλάσματα-φώτα κρατιούνται από μια έλξη: μια ανάγκη, μια ιδέα, ένα κοινό αίσθημα.

Έτσι δημιουργείται ο ανθρώπινος γαλαξίας.
Με ήχους, λέξεις, βλέμματα, κινητά, πασατέμπο και αναμμένα μάτια.
Και σ’ αυτόν τον γαλαξία, όπως και στον ουράνιο, κάποιοι λάμπουν λίγο παραπάνω.
Όχι γιατί είναι καλύτεροι, αλλά γιατί θυμήθηκαν ποιοι είναι.

✨ Και τέλος (με λίγο φως ακόμα)

Αστέρες δεν είναι μόνο αυτοί που είναι διάσημοι ή στη γυάλινη τηλεόραση.
Είναι κι εκείνοι που εκπέμπουν φως, αγάπη, χιούμορ, φροντίδα, σοφία, παρηγοριά.

Είναι η γιαγιά που σου λέει «φα’ το κι ας έχεις χοληστερίνη», ο φίλος που σε παίρνει χωρίς λόγο, η γάτα που τρίβεται στο φως του ήλιου σαν να ‘ναι θεότητα.

Είμαστε όλοι αστέρες. Κάποιοι το ξέρουμε. Κάποιοι το ψάχνουμε. Κάποιοι απλώς περιμένουμε τη σωστή ώρα να λάμψουμε.

Κι αν κάποιος μας πει ειρωνικά:

«Εσύ ποιος νομίζεις ότι είσαι, αστέρι;»

Θα του χαμογελάσουμε ήρεμα και θα πούμε:

«Όχι. Δεν το νομίζω. Το θυμήθηκα.» 

Εδώ το βίντεο με το τραγούδι Αστερομάτα