«Γελώντας με την Ιστορία: Η υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, όταν η προδοσία βαφτίστηκε “διπλωματία” και το όνομα της Μακεδονίας ξεπουλήθηκε με επίσημο χαμόγελο.»

17 Ιουνίου – Ημέρα ντροπής: Από τις Πρέσπες του 1949 στις Πρέσπες του 2018

Η 17η Ιουνίου δεν είναι απλώς μια ημερομηνία. Είναι μια βαθιά πληγή στη σύγχρονη ιστορία του Ελληνισμού. Είναι η μέρα που, το 2018, στην καρδιά των Πρεσπών, υπογράφτηκε η Συμφωνία που δεν «έλυσε» τίποτα, αλλά επισφράγισε τη συνέχιση μιας παλιάς προδοσίας, αυτής που είχε σχεδιάσει το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ, με συνεργούς τους νεοκομιτατζήδες του ΝΟΦ και στήριγμα τον Τίτο.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Κοτζιάς δεν υπέγραψαν μια «λύση», αλλά ένα ιστορικό ξέπλυμα. Ξέπλυναν την πιο σκοτεινή επιδίωξη των εχθρών της Ελλάδας: την παραχάραξη της ιστορικής και πολιτισμικής ταυτότητας της Μακεδονίας. Και το έκαναν σε έναν τόπο γεμάτο συμβολισμούς. Στους Ψαράδες των Πρεσπών, όπου το 1949 το ΝΟΦ διακήρυττε την προσάρτηση της «Μακεδονίας του Αιγαίου» στη Γιουγκοσλαβία, εκεί που ο Ζαχαριάδης υποσχόταν ανεξαρτησία στον «Μακεδονικό λαό».

Η ίδια η Σία Αναγνωστοπούλου ομολόγησε ότι «με τη Συμφωνία των Πρεσπών τελειώνουμε αυτό που άφησε στη μέση το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ». Δεν το λέμε εμείς. Το λένε οι ίδιοι. Χωρίς ντροπή. Χωρίς αναστολή. Χωρίς ελληνική συνείδηση.

Όμως σήμερα, έξι χρόνια μετά, τι έμεινε από αυτή τη Συμφωνία; Τι "λύθηκε";

Ούτε το όνομα των Σκοπίων δεν χρησιμοποιείται όπως συμφωνήθηκε: παντού διεθνώς εμφανίζονται ως «Μακεδονία», όχι ως «Βόρεια Μακεδονία».

Ούτε η ιστορική παραχάραξη σταμάτησε. Τα σχολικά βιβλία τους, τα αγάλματα, οι επίσημες δηλώσεις, συνεχίζουν να κλέβουν το όνομα, τον πολιτισμό και την ιστορική μνήμη της Ελλάδας.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και η ίδια η Βουλγαρία να δείξει πόσο δίκιο είχαμε όσοι αντιταχθήκαμε.

Η Βουλγαρία, παρότι δεν έχει ούτε ιστορικές ούτε πολιτισμικές αξιώσεις αντίστοιχες με τις δικές μας, έθεσε βέτο στην ενταξιακή πορεία των Σκοπίων στην ΕΕ, διεκδικώντας αναγνώριση της "βουλγαρικής ρίζας" των Σλαβομακεδόνων. Και η Ε.Ε., φυσικά, το δέχτηκε ως σοβαρό εμπόδιο.

Άρα η Ελλάδα τι πέτυχε;

✔️ Δεν κατοχύρωσε ούτε το όνομα.
✔️ Δεν προκάλεσε καμία συμμόρφωση.
✔️ Δεν έλυσε κανένα πρόβλημα.
✔️ Έδωσε τα πάντα, χωρίς αντάλλαγμα.
✔️ Και αντί να ενισχύσει τη θέση της, αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ο «πρόθυμος ηλίθιος» της Ιστορίας.

Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν και είναι μια Συμφωνία χωρίς αντίκρισμα, αλλά με τραγικές συνέπειες για το μέλλον. Γιατί έδωσε στους εχθρούς του Ελληνισμού ένα θεσμικό, διεθνές έρεισμα, ένα «πάτημα» για να συνεχίσουν τις διεκδικήσεις τους, όχι πλέον ως φαντασιώσεις, αλλά με τη σφραγίδα του ελληνικού κράτους!

Και ας μην τρέφουμε αυταπάτες: ο αγώνας τους δεν σταματά στο όνομα. Όταν μια χώρα αναγνωρίζεται διεθνώς ως «Βόρεια Μακεδονία», αποκτά το “δικαίωμα” να προβάλλει την ύπαρξη «μακεδονικής εθνότητας» και «μακεδονικής γλώσσας». Κάτι που δόθηκε με αυτήν την ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ συμφωνία Από εκεί, το επόμενο βήμα είναι η προβολή μειονοτικού ζητήματος εντός Ελλάδος και η σταδιακή προετοιμασία για διεκδίκηση εδαφών. Όπως ακριβώς έκαναν στο παρελθόν με τα συνθήματα “Θεσσαλονίκη – Κοζάνη”. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν θα φωνάζουν από τα βουνά, αλλά από διεθνή βήματα, επικαλούμενοι μια συμφωνία που φέρει την υπογραφή ελληνικής κυβέρνησης.

Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν προδοσία. Δεν έκλεισε παλιά τραύματα,  τα ξανάνοιξε. Δεν έφερε ειρήνη,   ενέπνευσε νέες διεκδικήσεις. Και όσο δεν ανατρέπεται, θα αποτελεί μια μαύρη σελίδα στην ιστορία μας.

Ας μη συμβιβαστούμε με το ψέμα.
Η Μακεδονία ήταν, είναι και θα είναι ελληνική.
Όσο κι αν προσπαθήσουν να τελειώσουν ό,τι δεν πρόλαβαν οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι.