Διαχρονικά μας φορτώνουν ενοχές και βγαίνουν αλώβητοι, έτσι ξανακλέβουν την ψήφο μας.

Η συνενοχή δεν ήταν ποτέ αλήθεια,  ήταν το τέλειο άλλοθι.

Επειδή θυμάμαι πολύ καλά τα συνθήματα του Ανδρέα-ΠΑΣΟΚ πριν το 1981 που βγήκε στην κυβέρνηση. Ένα από αυτά ήταν το: Τέλος στα ρουσφέτια. Έταζε ίσες ευκαιρίες σε όλους, ακούγεται πολύ καλό, αλλά όταν πήρε την εξουσία, οργίαζε στα ρουσφέτια που κατήγγειλε. «Ακόμα και δένδρα διόριζε» Και τόσα άλλα που δεν θέλω να τα αναφέρω. Αυτό μόνο φτάνει. Και ήρθε μετά από χρόνια το πιο σταθερά εκλεγμένο στέλεχος να πει μέσα στην βουλή το ανεκδιήγητο «Μαζί τα φάγαμε».

 Μόνο που την πλήρωσαν αυτοί που δεν τα έφαγαν ούτε μαζί και ειδικά το πολιτικό σύστημα δεν πλήρωσε δεκάρα τσακιστή… 

Ήταν και αυτός που για να μείνει στην εξουσία, έκανε ρουσφέτια για δεκαετίες κα όταν φοβήθηκαν εκείνη την επάρατη μαύρη περίοδο των μνημονίων, μαζί με τους συνοδοιπόρους τους στην εξουσία ΜΜΕ, και διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, μας «πυροβολούσαν» μέρα - νύχτα ότι είμασταν συνένοχοι, κάποιοι μας έλεγαν και ένοχους. Και δεν ήταν ένοχη η πολιτική εξουσία που έκανε τα ρουσφέτια, ή οποία αντι να τα κόψει, όπως έλεγε προεκλογικά, τα έκανε πιο έντονα. 

Και ήταν αυτή μόνο που μπορούσε να τα κόψει αλλά δεν το έκανε και την ώρα της ανάληψης της ευθύνης της, έριχνε τις ευθύνες στον λαό. Επιβάλλοντας την συνενοχή και ενοχή εύκολα παρέλυσαν τις αντιδράσεις μαζί με την σωματική βία των ΜΑΤ.

 Το ίδιο κάνουν και σήμερα τα τσιράκια του «Μωϋσή», τα τσιράκια της κυβέρνησης των αρίστων, της κυβέρνησης του επιτελικού κράτους. Κάποιοι ενοχοποιούν ευθέως του πολίτες και αγιοποιούν ακόμα την κυβέρνηση για την φτώχεια. 

Σκεφτείτε με τον πόλεμο της συνενοχής πόσα δις κρύφτηκαν σε μίζες κλπ λοβιτούρες. 

Θα με πεις, τι τα θυμάμαι τώρα αυτά. Μα είναι το ίδιο επίκαιρα και διαχρονικά, δεν μας αφήνουν να τα ξεχάσουμε. 

Και κάτι ακόμα, το όργιο των ρουσφετιών το συνέχισε ο πατήρ Μητσοτάκης και όλοι άλλοι που ακολούθησαν. Αλλά ήταν πάντα η εξουσία που βολεύονταν χοντρά…

Η υπόσχεση για δικαιοσύνη έγινε όχημα για το χειρότερο είδος αδικίας: τη συνειδητή και προμελετημένη απάτη της ελπίδας. Και όταν ήρθε το μνημόνιο, αντί να ζητήσει συγγνώμη το πολιτικό σύστημα, ήρθε ο Πάγκαλος με το διαβόητο: «Μαζί τα φάγαμε». Ένα σύνθημα που έριξε τις ευθύνες στον λαό που δεν τα έφαγε, για να σώσει αυτούς που τα έφαγαν. Και κανείς δεν πλήρωσε. Ούτε δεκάρα. Ούτε πολιτικά, ούτε ποινικά.

Το ίδιο έργο, με νέους ηθοποιούς και παλιούς σκηνοθέτες.

Για δεκαετίες, η εξουσία κυβερνούσε με ρουσφέτια. Τα κόμματα έκαναν την ανάγκη του πολίτη εργαλείο εξάρτησης. Αντί για αξιοκρατία, υπήρχε ο τηλεφωνικός διορισμός. Αντί για θεσμούς, υπήρχε το "μέσον". Και όταν ήρθε η κρίση, δεν εξυγιάνθηκε τίποτα. Αντίθετα, επέβαλαν τη συνενοχή ως συλλογικό ενοχικό συναίσθημα. Τα ΜΜΕ, οι κυβερνητικοί παράγοντες και οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες μας πυροβολούσαν μέρα-νύχτα: «Εσείς φταίτε», «Όλοι μαζί τα κάναμε», «Τώρα θα πληρώσουμε όλοι».

Όχι. Δεν τα κάναμε όλοι. Δεν τα φάγαμε όλοι.

Το μόνο που πλήρωσαν ήταν ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα, ο μικροεπιχειρηματίας, ο συνταξιούχος, ο νέος που έφυγε στο εξωτερικό. Όχι τα κόμματα. Όχι οι ρουσφετολόγοι. Όχι οι επαγγελματίες της εξουσίας. Κι αν τολμούσε κάποιος να αντιδράσει, τον περίμεναν τα ΜΑΤ. Τον περίμενε η σιωπή, η φίμωση, ο εξευτελισμός.

Σήμερα; Το ίδιο, πιο οργανωμένο.

Η κυβέρνηση των «αρίστων» έχει μετατρέψει το ρουσφέτι σε επιτελική μέθοδο. Το επιτελικό κράτος δεν είναι τίποτα άλλο παρά το ρουσφέτι με γραβάτα και power point. Η φτώχεια βαθαίνει, αλλά πάντα φταίει ο λαός. Ο πολίτης που δεν καινοτομεί, που δεν «προσπαθεί», που «δεν είναι άριστος». Η ευθύνη της κυβέρνησης εξαφανίζεται πίσω από επικοινωνιακά φίλτρα, χειραγωγούμενες ειδήσεις και ακριβοπληρωμένες λίστες Πέτσα.

Και το ρουσφέτι συνεχίζεται. Πιο αθόρυβα. Πιο αποτελεσματικά. Σε διορισμούς, σε κονδύλια, σε «ευκαιρίες» για λίγους.

Γι’ αυτό τα θυμόμαστε όλα αυτά. Γιατί είναι ακόμα εδώ. Γιατί συνεχίζουν να συμβαίνουν.

Το ρουσφέτι δεν ήταν μια παλιά συνήθεια. Είναι το θεμέλιο της μεταπολιτευτικής εξουσίας. Και όσο δεν το ξηλώνουμε, όσο δεν το αποκαλούμε με το όνομά του, όσο δεν ζητάμε ευθύνη εκεί που πρέπει, θα το πληρώνουμε εμείς. Και θα μας λένε ότι «μαζί το κάναμε».

Όχι. Δεν το κάναμε μαζί. Εσείς το κάνατε. Και εμείς ακόμα πληρώνουμε.