Αν η διεθνής σκηνή ήταν παλιά ελληνική κωμωδία...

Αν η διεθνής γεωπολιτική σκηνή παιζόταν σε ασπρόμαυρο φιλμ των 60s, θα ήμασταν για τα Όσκαρ. Όχι για σκηνοθεσία ή σενάριο, αυτά τα έχουν άλλοι. Εμείς, με το δικό μας ταλέντο, έχουμε καπαρώσει έναν ρόλο εδώ και δεκαετίες: τον κομπάρσο με τις φάπες.

Πιο συγκεκριμένα, τον Τζανετάκο. Τον κλασικό καλόβολο καρπαζοεισπράκτορα που όλοι σπρώχνουν, όλοι δουλεύουν, όλοι φωνάζουν και που καμιά φορά, όταν φτάνει στα όριά του, λέει και κανένα «έλεος!» με τη φωνή να τρέμει. Αλλά η Ελλάδα ούτε αυτό. Ούτε «έλεος». Η Ελλάδα το διασκεδάζει.

Αμερική, η Μάνα-Αφεντικό

Αν η διεθνής σκηνή ήταν παλιά ελληνική ταινία, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Ο αυστηρός πατέρας που διατάζει, απαιτεί, φωνάζει, δίνει διαταγές ενώ φοράει ρόμπα και κρατάει πούρο. Και τι κάνουμε εμείς; Πριν καλά-καλά τελειώσει τη φράση «Θέλω να…», έχουμε ήδη στείλει φρεγάτα, έχουμε παραχωρήσει βάση, έχουμε τάξει υπακοή μέχρι τέλους. Ακόμα κι αν το «τέλος» είναι... δικό μας.

Ευρώπη, η θεία Σαπφώ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η Σαπφώ Νοταρά. Μορφωμένη, γερασμένη, τρομαγμένη, ενοχλητική και πάντα με το φλιτζάνι βαλεριάνα στο χέρι. Κάθε φορά που γίνεται κάτι σοβαρό (π.χ. μια τουρκική παραβίαση, μια μεταναστευτική κρίση, ένας ενεργειακός εκβιασμός), η Ευρώπη κάνει «Αχ, παιδάκι μου… μην ταράζεσαι», και γυρνάει πλευρό στον καναπέ της.

Εμείς, πιστοί στον ρόλο μας, λέμε «ναι, θεία, καλά τα λες» και συνεχίζουμε να ανεχόμαστε και να υπομένουμε. Και φυσικά να πληρώνουμε. Γιατί όπως λέει και το τραγούδι, «άλλος έχει το όνομα, κι άλλος τη χάρη» και το τιμολόγιο.

Η Τουρκία, ο γείτονας-παπατζής

Η Τουρκία είναι ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στις έξαλλες στιγμές του. Εκρηκτικός, ασταθής, απειλητικός. Μπαίνει μέσα στο σαλόνι της πολυκατοικίας με τις παντόφλες και φωνάζει: «Σκάσε, ρε, θα σας τινάξω όλους στον αέρα!» Και η διεθνής κοινότητα τον χαϊδεύει λέγοντας: «Έλα τώρα, δεν το εννοεί… έχει τις ιδιοτροπίες του».

Κι εμείς; Εμείς κάνουμε πως δεν ακούμε. Βγάζουμε ένα non-paper και λέμε: «Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Και μετά κρυβόμαστε πίσω από την κουρτίνα να περάσει η μπόρα.

Και η Ελλάδα; Η Ελλάδα γελάει με τις φάπες της

Ενώ όλοι οι παραπάνω κρατούν ρόλους ισχύος, εμείς έχουμε αποδεχτεί τον δικό μας: του χαμογελαστού ηττημένου. Δίνουμε βάσεις εύκολα, υπογραφές, συμβάσεις, υποσχέσεις, υποχωρήσεις και ταυτόχρονα λέμε «είμαστε πυλώνας σταθερότητας». Σαν να λέει ο Τζανετάκος στον Βουτσά: «Χτύπα με κι άλλο, με φτιάχνει!»

Μας βάζουν να πληρώνουμε περισσότερα για όπλα που δεν θα χρησιμοποιήσουμε, για πανάκριβα «πράσινα» καύσιμα, για μεταναστευτικές ροές που δεν σταματούν, για "κυρώσεις" που καταστρέφουν τη δική μας οικονομία, και λέμε: «Όλα για την Ευρώπη. Όλα για τη Δημοκρατία». Αν υπήρχε βραβείο για το πιο πειθήνιο πιόνι, θα είχαμε πάρει και Χρυσό Φοίνικα.

Η εθνική μας στρατηγική: Αυταρέσκεια με λίγο Stockholm Syndrome

Εδώ δεν μιλάμε απλώς για πολιτική δουλικότητα. Έχουμε φτάσει σε νέο στάδιο: πλήρη εσωτερίκευση του ρόλου. Όπως ο ηθοποιός που ξεχνάει ποιος είναι όταν κατέβει από τη σκηνή, έτσι κι εμείς έχουμε ξεχάσει ποια είναι τα εθνικά μας συμφέροντα, ποια η γεωπολιτική μας δύναμη, ποια τα περιθώρια διαπραγμάτευσης. Δεν ζητάμε, δεν διεκδικούμε, δεν απαιτούμε. Ζούμε για ένα χαμόγελο του Κωνσταντάρα ή ένα "μπράβο παιδάκι μου" της Νοταρά.

Ώρα για αλλαγή σεναρίου;

Κάθε ταινία τελειώνει. Είτε με happy end είτε με τραγική ειρωνεία. Και καθώς ο κόσμος αλλάζει, ίσως ήρθε η ώρα να αναλάβουμε άλλον ρόλο. Όχι του "ήρωα", αν δεν μας παίρνει. Αλλά του σοβαρού, εθνικά υπεύθυνου κράτους. Αυτού που ξέρει πότε να λέει όχι, πότε να κρατά ισορροπίες, και πότε να θυμίζει σε όλους πως δεν είναι ο Τζανετάκος, είναι η Ελλάδα. Με Ιστορία. Με λαό. Με δικαίωμα να μην τρώει φάπες επειδή… έτσι το έμαθε.

Μέχρι τότε, η ταινία συνεχίζεται. Σκηνή: Εξωτερικό. Παίζουν: Κωνσταντάρας, Νοταρά, Παπαγιαννόπουλος, και ο καημένος Τζανετάκος που λέει «πάλι εγώ θα πληρώσω;»