Είναι ο Μητσοτάκης ο σκιώδης Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας;

του ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΥ

Όταν μια κυβέρνηση παριστάνει τη φιλειρηνική, ενώ υποχωρεί συστηματικά από τα εθνικά της συμφέροντα, είναι φυσικό να αρχίζουν τα ερωτήματα. Και ένα από αυτά είναι πικρό αλλά εύλογο: Μήπως τελικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης δρα περισσότερο προς όφελος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, παρά της ελληνικής;

Από τη «στρατηγική ψυχραιμία» στην απροκάλυπτη αδράνεια

Αν υπάρχει ένας τίτλος για τη στάση της Ελλάδας απέναντι στην τουρκική επεκτατικότητα, αυτός είναι η λέξη αδράνεια. Όχι διπλωματία, όχι στρατηγική, αλλά σκέτη, ωμή αδράνεια.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προβάλλει διαρκώς το αφήγημα της «ηρεμίας» και της «ειρήνης με την Τουρκία», την ώρα που:
Η Άγκυρα συνεχίζει να απειλεί με πόλεμο (casus belli) για τα 12 ναυτικά μίλια στο Αιγαίο,
Χαρτογραφεί συνεχώς τη "Γαλάζια Πατρίδα", που καταπίνει μισό Αιγαίο,
Οπλίζει την κατεχόμενη Κύπρο και εγκαθιστά τουρκικές βάσεις drones στα κατεχόμενα,
Εξαγγέλλει γεωτρήσεις στην κυπριακή και ελληνική ΑΟΖ,
Και ενισχύει τις στρατιωτικές σχέσεις με Λιβύη, Κατάρ, Αζερμπαϊτζάν και Σομαλία.

Και τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση;
Διοργανώνει πολιτιστικές ανταλλαγές και κοινές επιτροπές με τον Χακάν Φιντάν.

Το ελληνικό ΥΠΕΞ σε τουρκική τροχιά

Πριν λίγες εβδομάδες, η ελληνική κυβέρνηση χάραξε θαλάσσια πάρκα “προστασίας” του περιβάλλοντος εντός των 6 ναυτικών μιλίων, εκεί που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει αμφισβήτηση και η Τουρκία δεν έχει καμία αξίωση. Δηλαδή, επιδεικνύει «περιβαλλοντική» δραστηριότητα σε περιοχές που δεν ενοχλούν την Άγκυρα, αποφεύγοντας οποιαδήποτε διεκδίκηση στην ΑΟΖ ή στην υφαλοκρηπίδα.

Η επιλογή αυτή θυμίζει διπλωματία υποταγής εκ των προτέρων: σαν να λέει η Αθήνα, “εδώ μπορούμε να δραστηριοποιηθούμε οικολογικά, γιατί παραπέρα… είναι ευαίσθητα τα πράγματα”.

Η εγκατάλειψη του Χάφταρ και η Λιβύη που "χάθηκε"

Θυμάστε τον στρατηγό Χάφταρ; Τον μοναδικό Λίβυο ηγέτη που είχε σταθεί ενάντια στο τουρκολιβυκό μνημόνιο και είχε δεχτεί επίσημη πρόσκληση από την ελληνική κυβέρνηση το 2020;

Σήμερα, ο Χάφταρ έχει πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων, ενώ η κυβέρνηση Μητσοτάκη σφίγγει τις σχέσεις με την τουρκόφιλη Τρίπολη, που συνεργάζεται πλήρως με την Άγκυρα.

Στρατηγικά, αυτό συνιστά πλήρη εγκατάλειψη ενός συμμάχου στο έδαφος. Διπλωματικά, είναι αυτοχειριασμός. Και γεωπολιτικά, είναι σαν να λέμε “κάντε ό,τι θέλετε στη νότια Μεσόγειο, εμείς δεν παρεμβαίνουμε”.

Από τη Συμμαχία του Νότου στο σαλόνι του Ερντογάν

Κάποτε η Ελλάδα μιλούσε για συμμαχία Ελλάδας–Κύπρου–Ισραήλ–Αιγύπτου–ΗΠΑ, μια στρατηγική γραμμή που θα έβαζε φρένο στην τουρκική επεκτατικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο. Σήμερα;
Η Κύπρος νιώθει μόνη και εκτεθειμένη.
Το Ισραήλ κοιτά πλέον προς Τουρκία για εξαγωγή φυσικού αερίου.
Η Αίγυπτος αδρανεί, ενώ ο EastMed θάφτηκε.
Και η Ελλάδα, αντί να υπερασπιστεί τα νησιά της και τα ενεργειακά της συμφέροντα, τρέχει από “Σύνοδο σε Σύνοδο”, για να χαμογελάσει στους Τούρκους υπουργούς.

Ποιος ωφελείται τελικά από την ελληνική στάση;

Αν δούμε το σύνολο της στάσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ποιον εξυπηρετεί; Ποιος βγαίνει κερδισμένος από την ελληνική αδράνεια; Ποιος απολαμβάνει γεωπολιτικό κενό στην Ανατολική Μεσόγειο;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Η Τουρκία.

Και όταν μια ελληνική κυβέρνηση:
Δεν αξιοποιεί τις ευκαιρίες να ενισχύσει τη θέση της,
Δεν διεκδικεί, δεν προκαλεί, δεν πιέζει,
Αποφεύγει να αγγίξει οποιαδήποτε «καυτή πατάτα»,
τότε συγγνώμη, αλλά το ερώτημα είναι εύλογο:

Μήπως τελικά έχουμε για πρωθυπουργό… τον σκιώδη Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας;

Υ.Γ. για τους δύσπιστους

Δεν λέμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνειδητά εκπροσωπεί την Τουρκία. Αλλά όταν:
Εγκαταλείπεις φίλους (Χάφταρ),
Αποφεύγεις διεκδικήσεις (ΑΟΖ, 12 ν.μ.),
Παραχωρείς διπλωματικά εδάφη (Λιβύη, Κύπρος),
τότε το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η Άγκυρα επωφελείται. Η Ελλάδα χάνει. Και η κοινωνία βλέπει μόνο χαμόγελα και φιέστες.

Μέχρι πότε;