Η Προσευχή του Μετανοημένου Μάγειρα

Ένα χιουμοριστικό αλλά 100% αληθινό επεισόδιο από τη ζωή μου στην κετογονική διατροφή, με έναν ύμνο στην αντίσταση απέναντι στη γλυκιά αποπλάνηση... της σοκολάτας.

Έκανα βλακεία εχθές αργά το απόγευμα να φάω παχύρευστη σοκολάτα που έκανα εγώ, με σκόνη κακάο, μέλι και γάλα.

Δεν πρέπει να το ξανακάνω όσο και θαυμάσια πράματα να κάνω, που κάνω.

Αυτό γιατί, εφόσον για 3 χρόνια+, έχω σχεδόν αποκλείσει τους υδατάνθρακες από την διατροφή μου, απέκλεισα απόλυτα τις ζάχαρες. Το μέλι έχει τα ίδια ποσοστά σε γλυκόζη και φρουκτόζη που έχει η ζάχαρη, άρα=ζάχαρη. Και σήμερα το πρωΐ ήμουν σαν εντελώς βλαμμένος, σχεδόν ζαλισμένος, μετά από δυνατές κράμπες που είχα στα πόδια μου. Οι ζάχαρες του μελιού και του γάλακτος έκαναν την ζημιά. Καλά να πάθω, όταν κάνω πεντανόστιμα εδέσματα. Αλλά πρέπει να περιοριστώ στην φυσική μου διατροφή, τα λιπαρά κρέατα και αυγά.

Πως να την αποχωριστώ αυτήν την πρόκληση που έχω ακόμα στο ψυγείο, με αυτήν την δέηση, για να αποδείξω για μια ακόμα φορά ότι είμαι δυνατός και δεν ενδίδω σε τέτοιες προκλήσεις:

Η Προσευχή του Μετανοημένου Μάγειρα

"Ω σοκολάτα, θηλυκή πλάνη, με πλάνεψες με μέλι και με γάλα.

Με τύλιξες στο άρωμα του Κακού.

Μα εγώ ήμουν κετο, ήμουν καθαρός,

και συ με γύρισες στα χρόνια της νύστας, των κραμπών και της βλακείας."

Σε ευχαριστώ που μου δίδαξες ξανά την Αλήθεια:

Πως η Ζωή δεν είναι μπουκιά ευχαρίστησης,

αλλά σταγόνα σταθερής ενέργειας και λιπιδικής σοφίας.

Ένα ποίημα μετά την χθεσινή περιπέτεια της γλύκας της σοκολάτας.

ΩΩ πλανεύτρα γλυκιά σοκολάτα

Δεν με αποπλανάς πια

Όσο γλυκιά σειρήνα και να είσαι

Δεν βάζω τους συντρόφους μου να με δέσουν στο κατάρτι

Για να με ξαναπλανέψεις και να με τυλίξεις στην μελένια σου αγκάλη…

Δεν θέλω σκοινιά, ούτε κατάρτια πια,

ούτε συντρόφους να με δέσουν με λύπη.

Μόνος μου στέκομαι μπρος σε σενα την πλανεύτρα,

με βλέμμα σκληρό κι αστραπή στη ματιά.

Ξεπέρασα τον Οδυσσέα, τον σοφό,

που άκουσε τις Σειρήνες δεμένος.

Εγώ, ελεύθερος, με καρδιά από λίπος,

περιγελώ την σοκολάτα την ψεύτικη, την γλυκιά.

Δεν είμαι θύμα, μαχητής της πλάνης,

και κάθε κουταλιά που αρνούμαι, είναι νίκη.

Δεν ζητώ το γλυκό της αγκάλιασμα πια,

μα το έλαιο της σκέψης, καθαρό και βαθύ.

 

Ο Όρκος της Καθαρής Φλόγας

Στην αρχή ήταν η δίψα

όχι για γεύση, μα για καθαρότητα.

Όχι για ηδονή, μα για φως μέσα στο σώμα.

Η ζάχαρη, σαν παλιά ερωμένη,

έφερνε υποσχέσεις μα δώριζε σκλαβιά.

Και τότε στάθηκα μόνος,

με το βλέμμα στυλωμένο στη σκοτεινή της λάμψη.

«Όχι», ψιθύρισα,

«Δεν θέλω το χάδι σου, ούτε το φιλί σου.

Μπορείς να μου προσφέρεις όνειρο,

μα εγώ διάλεξα ξύπνημα.»

Το Λίπος και το Φως

Δεν τρέφομαι με το νερό της λήθης,

ούτε με τα πέπλα της καραμέλας.

Εγώ πίνω από το ρέμα του λίπους,

που θρέφει κύτταρα, όχι πλάνες.

Τρώω αυγά,

και βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει στο βούτυρο.

Τρώω κρέας,

και νιώθω τη φωτιά των προγόνων μου να ξαναζεί.

Δεν με πονά η πείνα·

είναι η δασκάλα μου, η φίλη μου, η ασπίδα μου.

 

Η Τελευταία Γουλιά

Άνοιξα το ψυγείο.

Εκεί ήταν.

Η σοκολάτα, η χειροποίητη,

η γλυκιά, η παχύρευστη, η υμνημένη.

Με κοίταξε.

Μα δεν έτρεμα πια.

Πήρα ένα κουτάλι.

Το σήκωσα ψηλά.

Κι ύστερα… το άφησα να πέσει πίσω στη γυάλινη φυλακή της.

«Όχι σήμερα», είπα.

«Ίσως αύριο. Ή ποτέ.

Γιατί τώρα πια εγώ είμαι ελεύθερος.

Ελεύθερος από εσένα. Από κάθε πειρασμό. Από το ίδιο μου το χθες.»