Η Ελλάδα προσκυνά το «ιερό σκήνωμα» του διεθνούς δικαίου κι οι άλλοι γελάνε

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμφωνεί με Τουρκία και Λιβύη.
Όλοι τους μιλάνε για διεθνές δίκαιο!
Ενώ η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσκυνάει μόνο το διεθνές δίκαιο, σαν να είναι ιερό σκήνωμα.

Την ώρα που Τουρκία και Λιβύη σχεδιάζουν χάρτες, χαράζουν θαλάσσιες ζώνες και ανταλλάσσουν συμφωνίες πίσω από τις πλάτες μας, η ελληνική κυβέρνηση αρκείται σε κάτι πιο… μεταφυσικό: το λιβάνισμα του διεθνούς δικαίου.

Για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, το διεθνές δίκαιο δεν είναι εργαλείο διεκδίκησης, δεν είναι βάση για αποφασιστική διπλωματία, δεν είναι καν το μέσο άσκησης πίεσης. Είναι σύμβολο λατρείας. Κάτι σαν ιερό λείψανο που το περιφέρουν από σύνοδο σε σύνοδο, από βήμα σε βήμα, από συνέντευξη σε συνέντευξη, μπας και συγκινηθεί κανένας «σύμμαχος» και μας υπερασπιστεί από μόνος του.

Όμως η πραγματικότητα είναι ανελέητη: οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι κατηχητικό. Είναι αδυσώπητο παίγνιο συμφερόντων. Όταν η Τουρκία χαράσσει θαλάσσιες ζώνες με μια διχασμένη και διεθνώς απονομιμοποιημένη κυβέρνηση της Λιβύης, η Αθήνα περιορίζεται στο να… υπενθυμίζει στους Ευρωπαίους ότι οι άλλοι παραβιάζουν το δίκαιο.

Λες και δεν το ξέρουν.

Λες και πρόκειται να ρισκάρουν ενεργειακές συμφωνίες, στρατηγικές συμμαχίες και ροές κεφαλαίων επειδή ο Δένδιας έκανε δηλώσεις στη Νέα Υόρκη.

Όσο η Αθήνα μένει θεατής, το «ιερό δίκαιο» γίνεται άλλοθι αδράνειας. Και όσο επικαλούμαστε το δίκαιο χωρίς ισχύ, γινόμαστε φαιδροί. Μοιάζουμε με εκείνον που του καίνε το χωράφι και απαντάει: «Δεν πειράζει, θα προσφύγω στον ΟΗΕ».

Η γεωπολιτική δεν είναι δικαστήριο. Είναι τραπέζι πόκερ. Και εμείς παίζουμε νομικές φυλλάδες ενώ οι άλλοι ρίχνουν χαρτιά με πραγματικά στρατηγικά πλεονεκτήματα.

Δεν φτάνει να λες ότι έχεις δίκιο. Πρέπει και να το δείχνεις. Και κάποιες φορές, να το επιβάλεις. Με στρατηγικές συμμαχίες, με αληθινή διπλωματική πίεση, με αποτρεπτική ισχύ, με εθνική ενότητα, όχι με γονυκλισία μπροστά στην ιερή εικόνα της «νομιμότητας».

Η Τουρκία και η Λιβύη δεν περιμένουν από το Διεθνές Δίκαιο να τους χαράξει ΑΟΖ. Το κάνουν μόνες τους , γιατί τολμούν. Και η Ελλάδα τι κάνει; Περιμένει να της φέρουν το διεθνές δίκαιο στο πιάτο οι Βρυξέλλες;

Ίσως είναι καιρός να σταματήσουμε να προσκυνάμε, και να αρχίσουμε να υπερασπιζόμαστε.