Η Ελλάδα της "Εκλόγιμης Μοναρχίας": Μια Κριτική Ανάλυση του Σύγχρονου Πολιτικού Συστήματος

Τα βασικά στοιχεία που αναπτύσσονται στο άρθρο:

• "Η Εκλόγιμη Μοναρχία": Αυτός είναι ο κεντρικός όρος που χρησιμοποιεί ο καθηγητής Γ. Κοντογιώργης για να περιγράψει το σύγχρονο πολιτικό σύστημα, τονίζοντας ότι δεν πρόκειται για αντιπροσωπευτική δημοκρατία αλλά για ένα σύστημα όπου ο πρωθυπουργός ή ο αρχηγός του κόμματος λειτουργεί ως "μονάρχης" που διορίζει, παύει και νομοθετεί.
• "στην Ελλάδα": Καθορίζει το γεωγραφικό πλαίσιο της ανάλυσης, καθώς το βίντεο εστιάζει κυρίως στο ελληνικό παράδειγμα ως ένα από τα πιο εκφυλισμένα.
• "Το Πολιτικό Προσωπικό": Αναφέρεται άμεσα στους φορείς αυτής της "μοναρχίας", δηλαδή τους πολιτικούς, τους υπουργούς, και τους βουλευτές, οι οποίοι λειτουργούν υπό κομματική πειθαρχία και δεν λογοδοτούν στην κοινωνία.
• "σε Ανοιχτό Πόλεμο με τη Χώρα και την Κοινωνία": Αυτή η φράση αντικατοπτρίζει την κεντρική θέση του ομιλητή ότι η πολιτική τάξη λειτουργεί ως "ξένο σώμα" που λεηλατεί τον δημόσιο πλούτο, δεν ακούει την κοινωνία ακόμα και όταν το 90% διαφωνεί, και ουσιαστικά στρέφεται εναντίον των συμφερόντων της χώρας και των πολιτών. Υποδηλώνει τη δομική διαφθορά και την έλλειψη λογοδοσίας που περιγράφονται εκτενώς.

Το θέμα "Το πολιτικό προσωπικό της εκλόγιμης μοναρχίας σε ανοιχτό πόλεμο με τη χώρα" παρουσιάζει μια ριζοσπαστική κριτική του σύγχρονου πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα και, κατ' επέκταση, στον δυτικό κόσμο. Ο ομιλητής, ο καθηγητής Γ. Κοντογιώργης, υποστηρίζει ότι το πολίτευμα που βιώνουμε σήμερα δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία ούτε καν δημοκρατία, αλλά μια "εκλόγιμη μοναρχία". Αυτή η ορολογία, εξηγεί, δεν είναι απλώς μια διαφορά λέξεων, αλλά μια ουσιαστική διάκριση σε επίπεδο εννοιών και πραγματικοτήτων.

Η Διάκριση μεταξύ Δικαιώματος και Ελευθερίας

Ένας από τους κεντρικούς άξονες της ανάλυσης είναι η τεράστια διαφορά μεταξύ δικαιώματος και ελευθερίας.

• Οι σύγχρονοι στοχαστές συχνά ορίζουν την ατομική ελευθερία ως "αυτονομία", αλλά την κοινωνική και πολιτική ελευθερία με όρους "δικαιώματος".
• Ωστόσο, ο Κοντογιώργης υποστηρίζει ότι η αυτονομία σημαίνει να αποφασίζω εγώ για μένα, ενώ το "δικαίωμα", όπως η διαδήλωση ή η κριτική, υποδηλώνει ότι δεν είμαστε πραγματικά ελεύθεροι πολιτικά ή κοινωνικά. Αν ήμασταν ελεύθεροι (αυτόνομοι), δεν θα χρειαζόταν να διαδηλώνουμε, γιατί θα αποφασίζαμε εμείς οι ίδιοι. Αυτή η σύγχυση, τονίζει, είναι "τρομακτική".

Το Πολίτευμα ως "Εκλόγιμη Μοναρχία"

Ο ομιλητής εξηγεί ότι το σημερινό σύστημα είναι μια εκφυλισμένη μορφή διακυβέρνησης όπου ο πρωθυπουργός ή ο αρχηγός του κόμματος (ο "μονάρχης") διορίζει και παύει, νομοθετεί (μέσω της πλειοψηφίας που ελέγχει) και ελέγχει τον κρατικό μηχανισμό και τη δικαιοσύνη.

• Ακόμη και οι βουλευτές λειτουργούν υπό κομματική πειθαρχία, ψηφίζοντας όπως τους υποδεικνύεται, χωρίς ουσιαστική αυτονομία σκέψης ή δυνατότητα διαφοροποίησης.
• Ο πολιτικός κόσμος δεν ακούει την κοινωνία, ακόμη και όταν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία είναι ενάντια σε μια απόφαση. Αυτό, κατά τον ομιλητή, αποκαλύπτει τη φύση του πολιτικού συστήματος, όπου οι πολιτικοί δρουν ως "ξένο σώμα" που δεν υπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας, αλλά τη διεθνή των αγορών και την επανεκλογή τους.

Κριτική της Λεηλασίας και της Διαπλοκής

Το βίντεο αναδεικνύει εκτεταμένα ζητήματα διαφθοράς, διαπλοκής και λεηλασίας του δημόσιου πλούτου ως δομικά στοιχεία της εκλόγιμης μοναρχίας.

• Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Τα ΜΜΕ, αν και πτωχευμένα, επιβιώνουν με κρατικές επιχορηγήσεις και λειτουργούν ως όργανα ελέγχου και λογοκρισίας, καθορίζοντας ποια θέματα θα συζητηθούν και ποια όχι. Οι ιδιοκτήτες τους ενδιαφέρονται να "κλείσουν το στόμα" σε όποιον μπορεί να τους εκθέσει.
• Πολιτικό Αδίκημα: Ο ομιλητής τονίζει την έλλειψη λογοδοσίας για πολιτικά αδικήματα. Σε αντίθεση με την αρχαία δημοκρατία, όπου οι πολιτικοί τιμωρούνταν αυστηρά για λανθασμένες ή βλαπτικές πολιτικές αποφάσεις, σήμερα το πολιτικό αδίκημα δεν υπάρχει ουσιαστικά, ή αντιμετωπίζεται ως ασήμαντο πλημμέλημα. Η εστίαση είναι στο ποινικό σκέλος, αγνοώντας την πολιτική ευθύνη των αποφάσεων και των διορισμών (π.χ., Τέμπη, Μάτι, Πυρκάλ, Ολυμπιακή Αεροπορία, ΟΠΕΚΕΠΕ).
• Παραδείγματα Διαφθοράς: Το παράδειγμα του έργου των χειμάρρων στην Κορινθία περιγράφει μια συστηματική ανακύκλωση διαφθοράς, όπου μελέτες "δωρίζονται" από ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες στη συνέχεια αναλαμβάνουν την κατασκευή με απευθείας ανάθεση, δημιουργώντας φαραωνικά και περιττά έργα, αδιαφορώντας πλήρως για τις αντιδράσεις των κατοίκων. Αυτό αποτελεί τυπικό σύμπτωμα της "εκλόγιμης μοναρχίας".

Η Λύση: Η Κοινωνία ως Θεσμός και η Αυτοκυβέρνηση

Ο ομιλητής προτείνει ότι η λύση στα δομικά προβλήματα δεν είναι η εύρεση ενός "καλύτερου πρωθυπουργού", καθώς το ίδιο το σύστημα είναι δομημένο ώστε να μην επιτρέπει την αλλαγή από μέσα. Η αλλαγή πρέπει να είναι δομική και να προέλθει από την κοινωνία.

• Η Κοινωνία ως Πρωτογενής Δύναμη: Η κοινωνία δεν πρέπει να είναι ένα απλό "άθροισμα ατόμων", αλλά να μετατραπεί σε θεσμό, αποκτώντας βούληση και απόφαση. Μόνο τότε μπορεί να γίνει "παντοδύναμη" και να μην υπόκειται σε εξωτερικούς ελέγχους.
• Άμεση Συμμετοχή: Η "αυτοκυβέρνηση" σημαίνει ότι ο "δήμος" (η κοινωνία θεσμοθετημένη σε δήμο) κυβερνά, όχι οι ολίγοι. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί πρακτικά με την θέση όλων των σημαντικών θεμάτων στην κρίση του λαού, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία επικοινωνίας (π.χ., ψηφοφορίες μέσω υπολογιστή ή ένας επιστημονικά ακριβής δημοσκοπικός θεσμός για μεγάλα νομοσχέδια).
• Λογοδοσία των Πολιτικών: Οι πολιτικοί (π.χ., βουλευτές) πρέπει να λογοδοτούν τακτικά (π.χ., ανά εξάμηνο) στην εκλογική τους περιφέρεια και σε τυχαία δείγματα πολιτών, λαμβάνοντας εντολές και να είναι ανακλητοί.
• Επιστροφή στην Αριστοτελική Σκέψη: Επικαλείται τον Αριστοτέλη, ο οποίος υποστήριζε ότι η συλλογική σοφία του συνόλου (όλων) είναι ανώτερη από αυτή των λίγων "ειδικών". Οι ειδικοί θα έπρεπε να είναι σύμβουλοι, όχι κυβερνήτες.
• Πολιτική Κύρωση: Το πολιτικό αδίκημα πρέπει να τιμωρείται πολλαπλασίως περισσότερο από το ατομικό, καθώς προκαλεί πολύ μεγαλύτερη βλάβη. Οι πολιτικοί πρέπει να είναι προσωπικά υπεύθυνοι για τις ζημιές που προκαλούν και να μην καλύπτονται από το δημόσιο.

Προκλήσεις και Ψευδοδιλλήματα

Ο ομιλητής αποδομεί το ψευτοδίλημμα "αυτό το πολίτευμα ή χούντα", το οποίο, όπως λέει, στενεύει τον νου της κοινωνίας και την κάνει να πιστεύει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Υπογραμμίζει ότι η Ελλάδα ζει ένα υπαρξιακό πρόβλημα και η αλλαγή του πολιτικού συστήματος δεν είναι απλώς μια επιλογή, αλλά μια "ανάγκη πρώτης προτεραιότητας" για τη σωτηρία της χώρας.

Τέλος, επισημαίνει ότι η "ιδεολογική αποικία" στην οποία ζει η ελληνική διανόηση και πολιτική τάξη τους εμποδίζει να σκεφτούν αυτόνομα και να αναπτύξουν λύσεις βασισμένες στις ελληνικές συνθήκες, αναζητώντας πάντα παραδείγματα στο εξωτερικό. Ωστόσο, ο ίδιος πιστεύει ότι η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πιο προετοιμασμένη για αλλαγή, σε αντίθεση με την πολιτική τάξη που παραμένει οχυρωμένη στη διαφθορά της. Η "εκλόγιμη μοναρχία" και το "αυταρχικό μοναρχικό σύστημα" είναι "αμφιθαλή αδελφάκια", με τον έναν να χρησιμοποιεί πιο αυταρχικές μεθόδους και τον άλλον να χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ και άλλους μηχανισμούς για να επιβάλλει τη βούλησή του.

Μια βαθιά και προκλητική ανάλυση της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, καλούμενη σε μια ριζική επανεξέταση των εννοιών της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του ρόλου της κοινωνίας.