Από τους εφιάλτες στο λίπος: Μια επιστροφή στην ανθρώπινη αλήθεια. Προσωπικό βίωμα.

του Evan Rizo

Υπήρξε μια εποχή που νόμιζα πως έπρεπε να αρνηθώ αυτό που ήμουν. Πριν χρόνια, ζώντας στο εξωτερικό, βρέθηκα μέσα σε έναν αδιόρατο αλλά διαρκή καταιγισμό «θρησκευτικής» διατροφικής προπαγάνδας. Ο άνθρωπος, έλεγαν, δεν είναι πλασμένος να τρώει κρέας. Το αίμα είναι βαρύ. Το λίπος σκοτώνει. Το φυτό είναι η λύτρωση. Το κρέας είναι η πτώση. Οι τροφές ζωικής προέλευσης μετατράπηκαν σε δαίμονες, και τα φυτά σε θεότητες.

Παρασύρθηκα. Και έτσι, με καθαρό κίνητρο και ειλικρινή διάθεση για «βελτίωση», έκοψα το κρέας και κάθε ζωικό παράγωγο. Για έξι μήνες. Ήταν έξι μήνες χωρίς κρέας , μα κυρίως, έξι μήνες χωρίς εμένα.

Όταν το σώμα φωνάζει μέσα από τον ύπνο

Κοντά στο τέλος αυτής της περιόδου, κάτι άρχισε να ραγίζει μέσα μου. Όχι διανοητικά. Όχι συνειδητά. Μα στις σκιές, όταν έκλεινα τα μάτια. Εφιάλτες, αλλεπάλληλοι και επίμονοι. Έβλεπα βουνά από κρέας ωμό, βραστό, άγνωστο, αλλόκοτο ,  να κυλούν προς τα πάνω μου με μια δύναμη ακατανίκητη, σχεδόν μεταφυσική. Έπεφταν πάνω μου σαν κύμα λαχτάρας και απειλής μαζί. Και πάντα το ίδιο θέμα, νύχτα με τη νύχτα: το κρέας με κυνηγούσε. Ή εγώ το είχα εγκαταλείψει.

Κάποια στιγμή ξύπνησα, με ένα ρίγος. Το ένιωσα. Δεν ήταν ψυχολογικό. Ήταν βιολογικό. Ήταν το σώμα μου που χτυπούσε συναγερμό: λείπει κάτι θεμελιώδες. Όχι απλά τροφή. Αλλά καύσιμο, δομικό υλικό, αλήθεια.

Το μοσχάρι της σωτηρίας

Πήγα και αγόρασα ένα κιλό μοσχάρι. Το έβρασα μόνο με νερό και αλάτι. Χωρίς μυρωδικά, χωρίς συνταγές. Ήθελα το καθαρό σήμα ζωής. Το έφαγα όλο σχεδόν, μέσα σε μία μέρα. Δεν ήταν απλώς νόστιμο. Ήταν τελετουργικό, σχεδόν ιερό. Κι εκείνο το βράδυ, για πρώτη φορά έπειτα από μήνες, δεν είχα εφιάλτες. Ήταν η πρώτη νύχτα που το σώμα και το υποσυνείδητο μου έδωσαν σιωπηλό νεύμα: «ευχαριστώ».

Οι θεοί και οι διάβολοι της φυτικής αυταπάτης

Για χρόνια συνέχισα να τρώω κρέας, αλλά με φειδώ. Ο καταιγισμός από τους «θεούς» της υπερτροφής –σπόρους, smoothies, κουρκουμίνη, φασόλια, σπιρουλίνες και εκτός τους «διαβόλους» των κορεσμένων λιπαρών, του ζωικού λίπους, του αυγού, με κρατούσε αιχμάλωτο μιας διατροφικής ηθικολογίας που είχε εκκλησιαστικό ζήλο, αλλά καμία σχέση με την ανθρώπινη φύση.

Ένιωθα ακόμα κούραση. Πείνα συχνά. Έντονη ανάγκη για κάτι γλυκό. Ενέργεια με διαλείμματα. Πνευματικό σύννεφο. Κι όμως, έτρωγα «όλα τα σωστά» ,  δημητριακά ολικής, φρούτα, λαχανικά, φακές. Αλλά όχι λίπος. Όχι ζωική ενέργεια.

Η επιστροφή στους Μασάι

Μέχρι που πριν τρία χρόνια, με μια δύναμη που ακόμη και σήμερα αποκαλώ θεϊκή καθοδήγηση, μπήκα σε διατροφή κρετοφαγική. Ολόκληρα αυγά. Βούτυρο. Μοσχάρι. Λαρδί. Ζωμοί. Εντόσθια. Αλάτι. Τίποτα επεξεργασμένο, τίποτα «χαμηλών λιπαρών». Καμία φυτική υπερτροφή. Και τότε ήρθε η αναγέννηση.

Η ενέργεια έγινε διαρκής. Δεν είχα ανάγκη για σνακ. Το μυαλό καθάρισε. Η ψυχή ησύχασε. Ένιωσα σαν να είχα επιστρέψει στο βασικό αρχέτυπο: εκείνον που ο προϊστορικός άνθρωπος γνώριζε αλλά η σύγχρονη προπαγάνδα ξέχασε.

Έγινα όπως οι Μασάι: περήφανος, όρθιος, σταθερός, ενεργειακός. Όχι με φασόλια, όχι με βρόμη. Αλλά με λίπος, αλάτι και σοφία.

Γιατί γράφω αυτή την ιστορία

Γιατί υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω που βασανίζονται αθόρυβα. Που πιστεύουν ότι αν υποφέρουν, φταίει ο χαρακτήρας τους. Ή η ηλικία. Ή τα γονίδιά τους. Όχι. Πολλές φορές, φταίει το ψέμα που τους σέρβιραν για φαγητό.

Δεν λέω πως όλοι πρέπει να τρώνε όπως εγώ. Ούτε πως υπάρχει μία αλήθεια. Αλλά λέω το εξής:

Άκου το σώμα σου. Μην το φιμώνεις με θεωρίες.
Αν το υποσυνείδητο σου ουρλιάζει, άκου το πριν σε πλακώσουν τα βουνά του ύπνου.
Κι αν νιώσεις ότι κάτι δεν πάει καλά, βράσε λίγο μοσχάρι. Ίσως σε θυμηθείς.