Η τουρκολατρεία στην Ελλάδα: Το σύνδρομο της εθελοδουλείας

Προς όλους του εθελόδουλους τουρκολάγνους.

Είναι πραγματικά αδιανόητο και όμως συμβαίνει ,  να υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα, δεκαετίες μετά την κυπριακή τραγωδία, τα Ίμια, τις καθημερινές παραβιάσεις, τις ΝΟΤΑΜ του παραλογισμού και την απροκάλυπτη επιθετικότητα της Τουρκίας, πολιτικοί και πολίτες που παπαγαλίζουν την "πρόταση Οζάλ": να μοιράσουμε με τους Τούρκους τους υδρογονάνθρακες του Αιγαίου, "για να μη μας τα πάρουν όλα οι ξένοι και μας δώσουν ψίχουλα".

Ας το ξεκαθαρίσουμε: ακόμη κι αν ειπώθηκε ποτέ τέτοια πρόταση από τον Τουργκούτ Οζάλ (ή οποιονδήποτε άλλον Τούρκο αξιωματούχο), το πρόβλημα δεν είναι τι είπε ο Τούρκος. Το πρόβλημα είναι ότι βρέθηκαν  και συνεχίζουν να βρίσκονται  Έλληνες,  που την αναπαράγουν με ύφος σοφού γεωπολιτικού ρεαλιστή. Σαν να άγγιξε ξαφνικά η Θεία Φώτιση τον τουρκικό πολιτικό νου και μάς αποκάλυψε τον δρόμο προς την ειρήνη και τη συνεκμετάλλευση...

Μα τι ακριβώς πρότεινε ο Τούρκος; Να μοιράσουμε ό,τι δεν του ανήκει. Να κάτσει στο τραπέζι και να πάρει ένα κομμάτι από την πίτα του άλλου,  όχι επειδή δικαιούται κάτι βάσει διεθνούς δικαίου, αλλά επειδή απλώς μπορεί να την απειλήσει. Και κάποιοι στην Ελλάδα,  πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητάδες και καναπεδάτοι σχολιαστές,  σπεύδουν να χειροκροτήσουν αυτή τη «λογική». Ποια λογική; Της κουτοπονηριάς και του νταηλικιού.

Γιατί δεν πρότεινε ποτέ η Άγκυρα ένα απλό πράγμα; Να συμφωνηθεί ένα συνυποσχετικό με την Ελλάδα, και να πάμε μαζί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή οποιοδήποτε άλλο αξιόπιστο διεθνές φόρουμ; Εκεί που θα κριθούν όλα στη βάση του διεθνούς δικαίου, των συνθηκών και των χαρτών. Εκεί που θα πάρει ο καθένας αυτό που του αναλογεί,  με τη σφραγίδα της νομιμότητας. Η απάντηση είναι προφανής: γιατί γνωρίζουν πολύ καλά τι τους δεν αναλογεί.

Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), το οποίο είναι η βασική νομική βάση για την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας. Δεν αναγνωρίζει την υφαλοκρηπίδα των νησιών. Δεν αναγνωρίζει ούτε καν την ύπαρξη ελληνικού εναέριου χώρου άνω των 6 ναυτικών μιλίων! Και έρχεται με ύφος «φιλειρηνιστή» να ζητήσει... μοιρασιά; Δηλαδή μοιρασιά με τον ληστή μέσα στο σπίτι σου, ο οποίος σου λέει: "Ας μη σκοτωθούμε, δώσε μου τα μισά για να μη στα πάρω όλα".

Αυτό, για κάποιους εδώ, θεωρείται πολιτική ωριμότητα. Για άλλους, «ρεαλιστική προσέγγιση» ή "ανατολίτικη σοφία". Είναι όμως απλά υποτέλεια, εθελοδουλεία, ή ακόμα χειρότερα: εσωτερική εξουδετέρωση της εθνικής συνείδησης.

Ας το πούμε καθαρά: όταν κάποιος σου ζητά να μοιραστείτε κάτι που δεν του ανήκει, και εσύ το σκέφτεσαι καν ως πιθανότητα, τότε δεν είσαι «ρεαλιστής» ή «ειρηνιστής». Είσαι συνένοχος στην αφαίρεση κυριαρχίας από τη χώρα σου. Είσαι τουρκολάγνος. Και το να είσαι τουρκολάγνος εντός Ελλάδος, είναι κάτι πολύ πιο επικίνδυνο από οποιονδήποτε εξωτερικό εχθρό.

Γιατί του εχθρού τη βολή την ξέρεις. Του προσκυνημένου όμως; Εκεί είναι το πραγματικό δηλητήριο.