Μεταπολίτευση: Από την ελπίδα στην ταπείνωση

Πόσο τραγικό  και ταυτόχρονα τραγελαφικό,  φαντάζει σήμερα να παρακολουθεί κανείς αναφορές της κρατικής τηλεόρασης στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Ειδικά όταν γνωρίζουμε πια, με την απόσταση του χρόνου, που μας οδήγησε αυτό το πολυδιαφημισμένο πολιτικό σύστημα: σε χρεοκοπία, σε φτωχοποίηση του λαού, σε αποεθνικοποίηση της παιδείας και της πολιτιστικής μας συνείδησης.

Η μακραίωνη ιστορία μας απαξιώθηκε. Η παράδοσή μας λοιδορήθηκε. Όσοι τόλμησαν να μιλήσουν για ελληνικότητα, αξίες, πατρίδα, χλευάστηκαν ως οπισθοδρομικοί. Αντί για ανανέωση, ζήσαμε μια οργανωμένη αποδόμηση. Αντί για πρόοδο, μια κούφια εναλλαγή εξουσίας που εξυπηρετούσε κομματικά συμφέροντα και όχι το έθνος.

Και σήμερα; Σήμερα είμαστε ο φτωχότερος λαός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρ’ όλα αυτά, κατέχουμε το πιο προνομιακό «οικόπεδο» της ηπείρου: γεωγραφικά, πολιτισμικά, ιστορικά. Κι όμως, αυτή η περιουσία εκποιήθηκε, μετατράπηκε σε εργαλείο εξάρτησης. Η περιβόητη «δημοκρατία» των τελευταίων δεκαετιών λειτούργησε ως όχημα εκχώρησης κυριαρχίας, όχι ως ασπίδα ελευθερίας.

Η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου», που κάποτε υποσχέθηκε ελευθερία και δικαιοσύνη, κατέληξε να διαχειρίζεται την παρακμή. Να επιβάλει αφηγήσεις, να αποσιωπά ευθύνες, να μονοπωλεί τον δημόσιο λόγο.

Βλέποντας τέτοιου είδους εκπομπές που εξωραΐζουν το παρελθόν, νιώθω οργή και βαθιά απογοήτευση. Θλίψη για τις χαμένες ευκαιρίες, για την πατρίδα που δεν υπερασπίστηκε ποτέ τον εαυτό της. Για μια χώρα που δεν λογαριάζεται πια ούτε από φίλους, ούτε από εχθρούς. Μια χώρα που δεν λαμβάνεται στα σοβαρά,  γιατί πρώτα απ’ όλα δεν πήρε σοβαρά τον ίδιο της τον εαυτό.

Όχι. Δεν έχουμε πραγματική δημοκρατία. Και το τίμημα το πληρώνει ο λαός.