Αγαπάς τον σκύλο σου, αλλά σκοτώνεις την αρκούδα; Η υποκρισία μιας φοβισμένης κοινωνίας

Αγαπάς τον σκύλο σου, αλλά σκοτώνεις την αρκούδα; Η υποκρισία μιας φοβισμένης κοινωνίας

Στην κοινωνία μας κυκλοφορεί μια περίεργη, σχεδόν σχιζοειδής αντίληψη: άνθρωποι που δηλώνουν φιλόζωοι, που χαϊδεύουν με στοργή τα σκυλάκια τους ή κοιμούνται αγκαλιά με τις γάτες τους, είναι οι ίδιοι που

φωνάζουν «σκοτώστε την αρκούδα» όταν εκείνη κατεβεί σε ένα χωριό. Το βλέπουμε κάθε τόσο, ειδικά σε ορεινές περιοχές: ένας άγριος φόνος πίσω από τη βιτρίνα του "δικαιώματος στην ασφάλεια". Αλλά εδώ υπάρχει κάτι πολύ πιο βαθύ.

Αυτή η στάση δεν είναι τίποτα άλλο παρά έκφραση μιας κοινωνίας που αγαπά μόνο ό,τι μπορεί να ελέγξει. Αγαπάμε τον σκύλο επειδή τον εκπαιδεύουμε. Τη γάτα γιατί τη νιώθουμε μικρή και αδύναμη. Αγαπάμε ό,τι μας υπακούει, ό,τι κουμπώνει στα καλούπια μας. Αλλά το άγριο; Το ανεξάρτητο; Το απρόβλεπτο; Το σκοτώνουμε.

Η αρκούδα δεν είναι απλώς ένα ζώο. Είναι σύμβολο. Είναι το απομεινάρι ενός κόσμου ελεύθερου, όπου ο άνθρωπος δεν ήταν ακόμη παντοδύναμος. Είναι το άγριο κομμάτι της φύσης — και άρα και της ψυχής μας. Εκείνο που δεν υποτάσσεται. Εκείνο που κοιμάται σε σπηλιές, που δεν ζητιανεύει τροφή, που μπορεί να γίνει επικίνδυνο, αλλά όχι κακό. Όπως και η ελευθερία.

Η εξόντωση της αρκούδας είναι η απόλυτη πράξη αυτο-εξορίας μας από τη φύση. Είναι σαν να λέμε: «Δεν θέλουμε τίποτα εδώ που να μας θυμίζει ότι δεν είμαστε θεοί». Θέλουμε ένα κόσμο καθαρό, "καθαρό" όμως από κάθε τι που δεν υπακούει στην ανθρώπινη βούληση. Και όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο περισσότερο την πολεμάμε.

Αν κάποιος φοβάται τόσο πολύ ένα ζώο που ζει στα δάση, τότε δεν είναι η αρκούδα το πρόβλημα. Είναι ο ίδιος. Ο τρόμος που νιώθει για την αδυναμία του να ελέγξει το απρόβλεπτο. Και έτσι ξεκινά η ενοχοποίηση: «Η αρκούδα φταίει». Όχι το ότι κόψαμε τα δάση. Όχι το ότι καταστρέψαμε το βιότοπό της. Όχι το ότι πετάμε σκουπίδια παντού, προσελκύοντάς την. Όχι το ότι εξαφανίσαμε κάθε φυσικό εμπόδιο ανάμεσά μας. Όχι. Πάντα φταίει εκείνη.

Ας είμαστε ειλικρινείς: δεν αγαπάμε τα ζώα. Αγαπάμε τα κατοικίδια. Αγαπάμε τους σκλάβους μας, όχι τους ελεύθερους. Γι’ αυτό και δεν διδάσκουμε στα παιδιά μας σεβασμό προς τη ζωή στο σύνολό της, αλλά τα μαθαίνουμε να ταΐζουν το κουτάβι. Και όταν το κουτάβι γίνει λύκος, το πυροβολούμε.

Το επιχείρημα της "προστασίας" είναι η πιο υποκριτική μάσκα. Ναι, υπάρχουν περιπτώσεις επικίνδυνες. Όμως η μαζική εξόντωση, τα δηλητήρια, οι παγίδες, οι ψευδείς πανικοί και η παθητικότητα του κράτους, δεν είναι «προστασία». Είναι ιδεολογική εξολόθρευση. Είναι οικοκτονία.

Και τελικά, όσο σκοτώνουμε τις αρκούδες, σκοτώνουμε και το δικό μας πρόσωπο. Γιατί μέσα τους κατοικεί κάτι που έχουμε χάσει: η ισορροπία. Η αυτάρκεια. Η μη εξημέρωση. Η αρκούδα είναι καθρέφτης μας. Και τον σπάμε, επειδή δεν αντέχουμε να δούμε το είδωλό μας χωρίς φίλτρα.

Μην ξαναπείς πως είσαι φιλόζωος, αν χειροκροτείς το θάνατο μιας αρκούδας. Είσαι απλώς ένας φοβισμένος άνθρωπος, που ψάχνει αποδιοπομπαίους τράγους για να καλύψει τον τρόμο του απέναντι στη φύση  και άρα στη ζωή.