Η κοινωνία των φοβισμένων: όταν σκοτώνουμε τις αρκούδες, είναι δολοφονία και σκοτώνουμε τον εαυτό μας

"Η κοινωνία των φοβισμένων: όταν σκοτώνουμε τις αρκούδες, σκοτώνουμε τον εαυτό μας"

Σε μια γωνιά του κόσμου που υπερηφανεύεται για τα βουνά, τα δάση και τη «φύση της», ζει μια κοινωνία που τρομοκρατείται από την ίδια τη φύση και γι’ αυτό την εκτελεί. Όχι με λέξεις. Με σφαίρες. Με παγίδες. Με δηλητήρια. Με δηλώσεις ψευδο-κινδύνου και ψεύτικες

αγωνίες για "τη ζωή μας" και "τα παιδιά μας", που επιστρατεύονται ως φύλλο συκής για να καλυφθεί μια ντροπή: τον φόβο τον δικό μας τον πληρώνουν τα αρκουδάκια.

Μια κοινωνία που δεν ανέχεται το άγριο, το ελεύθερο, το ανεξέλεγκτο. Που βλέπει μια αρκούδα όχι ως σύμβολο δύναμης, σοφίας ή ισορροπίας με τη γη,  αλλά ως απειλή που πρέπει να εξοντωθεί. Όχι να απομακρυνθεί, όχι να προστατευθεί, να εκτελεστεί. Και μαζί της, τα μικρά της.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, βρίσκει και τον ένοχο: όχι στο τουφέκι, αλλά σε αυτούς που προσπαθούν να προστατεύσουν τη ζωή. Οι άνθρωποι που χρόνια τώρα αφιερώνουν κόπο, χρόνο και επιστημονική γνώση για να σώσουν την καφέ αρκούδα, δέχονται ύβρεις, συκοφαντίες, ακόμα και απειλές. Οι ΜΚΟ που προσπαθούν να σώσουν την αρκούδα, δαιμονοποιούνται. "Είναι οι ξένοι", "παίρνουν λεφτά", "συμπαθούν τις αρκούδες και όχι τους ανθρώπους", λένε κάποιοι. Κι όμως, αυτοί είναι οι μόνοι που δεν πυροβολούν.

Και οι τοπικοί άρχοντες; Το μόνο που φαίνεται να ξέρουν είναι να "στέλνουν επιστολές στο Υπουργείο". Αυστηρές, υποτίθεται. Επιστολές αγωνίας για "την ασφάλεια των κατοίκων", χωρίς ίχνος πρότασης για συμβίωση, για ουσιαστική διαχείριση, για ειρήνη με τη φύση. Αντί για λύσεις, χαρτοπόλεμος.

Κι όλα αυτά σε έναν τόπο όπου τόνοι μήλων, κολοκυθιών, ροδάκινων και άλλων φρούτων πετιούνται καθημερινά. Η τροφή που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να παρασυρθεί μια αρκούδα μακριά από τα χωριά, είτε δεν αξιοποιείται, είτε σαπίζει, είτε καίγεται. Η ίδια κοινωνία που φωνάζει ότι "η αρκούδα πεινάει και μπαίνει στο χωριό", πετάει το φαγητό της σαν να μην αξίζει ούτε στους ανθρώπους, ούτε στα ζώα.

Αν ένα μικρό παιδί δει μια αρκούδα και η πρώτη του σκέψη είναι "θα τη σκοτώσουν", τότε το πρόβλημα δεν είναι η αρκούδα ,  είναι η κοινωνία που μεγαλώνει με αυτόν τον τρόπο το παιδί.
Η αντιμετώπιση της αρκούδας, είναι θέμα παιδείας και πολιτισμού. Και τέτοιες συμπεριφορές δείχνουν μια κοινωνία χωρίς την σωστή παιδεία.

Μπορεί να πει κανείς πως οι άνθρωποι φοβούνται γιατί δεν έχουν μάθει να συνυπάρχουν. Αλλά κάποτε θα πρέπει να μάθουν. Όχι για χάρη της αρκούδας. Αλλά για χάρη της ανθρωπιάς τους.

Γιατί κάθε φορά που μια αρκούδα πέφτει νεκρή από ανθρώπινο χέρι, κάτι πεθαίνει μέσα μας. Και δυστυχώς, κανένα άρθρο σαν κι αυτό δεν μπορεί να το αναστήσει.