Όταν το αίμα των Ρουμ και των Δρούζων φωνάζει: Ηθική ευθύνη και γεωπολιτική υποχρέωση της Ελλάδας

Όταν το αίμα των Ρουμ και των Δρούζων φωνάζει: Ηθική ευθύνη και γεωπολιτική υποχρέωση της Ελλάδας

του Τίγρη Τιγρόπουλου

Η εθνοκάθαρση δεν είναι λέξη που πρέπει να χρησιμοποιείται επιπόλαια. Όταν όμως μαρτυρίες από τη Σουαϊντά της Συρίας κάνουν λόγο για επιθέσεις με πυροβολικό και drones σε βάρος αμάχων που ανήκουν στις κοινότητες των

Ελληνορθοδόξων (Rum) και των Δρούζων, τότε δεν πρόκειται για υπερβολή. Πρόκειται για έγκλημα σε εξέλιξη.

Οι κοινότητες αυτές, ιστορικά βαθιά ριζωμένες στην περιοχή της Μεσοποταμίας και της Λεβαντίνης Ανατολής, αποτελούν πολιτισμικούς συγγενείς και πνευματικούς αδελφούς του Ελληνισμού. Οι Ρουμ είναι οι συνεχιστές της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης στην Ανατολή, και οι Δρούζοι συμπορεύτηκαν μαζί τους σε καιρούς δύσκολους, με κοινά σημεία αντοχής και αυτοπροστασίας απέναντι σε φανατισμό και κατοχή.

Σήμερα, σύμφωνα με την καταγγελία της οργάνωσης “Greco-Levantines World Wide”, οι δύο αυτές κοινότητες βρίσκονται στο στόχαστρο τρομοκρατικών ομάδων όπως η Αλ-Κάιντα, οι οποίες όχι μόνο χτυπούν με στρατιωτικά μέσα, αλλά φέρονται να απολαμβάνουν και τη “διπλωματική λεύκανση” από ορισμένες δυτικές χώρες, στο πλαίσιο ευρύτερων γεωπολιτικών σχεδιασμών.

Όχι πια σιωπή. Όχι άλλη ανοχή.

Η σιωπή είναι συνενοχή. Κι όταν οι ομόθρησκοι και συγγενείς μας δολοφονούνται, όταν πολιτισμοί αιώνων ισοπεδώνονται από drones και μισθοφόρους, η Ελλάδα δεν μπορεί να μείνει αδρανής.

Η σημερινή συγκυρία μάλιστα προσφέρει μια μοναδική δυνατότητα παρέμβασης: η Ελλάδα είναι, αυτό το διάστημα, μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αυτό σημαίνει πως έχει τη θεσμική ισχύ να εγείρει το ζήτημα, να απαιτήσει διεθνή έρευνα, να ζητήσει ψήφισμα για την προστασία των αμάχων, να δώσει φωνή σε όσους σήμερα πεθαίνουν σιωπηλά.

Η παρέμβαση δεν χρειάζεται να είναι στρατιωτική , ούτε μπορεί να είναι, στις παρούσες συνθήκες. Μπορεί όμως να είναι:

• Διπλωματική και ρητορική: καταδικάζοντας δημόσια τις επιθέσεις και απαιτώντας διεθνή αντίδραση.

• Ανθρωπιστική: με αποστολή βοήθειας, ενίσχυση προσφύγων και υποστήριξη των πληγέντων πληθυσμών.

• Συμμαχική: ενεργοποιώντας Κύπρο, Αίγυπτο, Σερβία και άλλες χώρες που έχουν πνευματικούς δεσμούς με τις κοινότητες αυτές.

Η ιστορία μας κοιτάζει.

Αν δεν σταθούμε τώρα στο ύψος των περιστάσεων, δεν θα έχουμε αύριο το ηθικό ανάστημα να καταγγείλουμε άλλες αδικίες. Η εξωτερική πολιτική δεν είναι μόνο αγωγοί και ΑΟΖ· είναι και πολιτισμική ευθύνη, ιστορική συνέχεια, ανθρωπιστική παρουσία.

Ας μην αφήσουμε το αίμα των Ρουμ και των Δρούζων να φωνάζει χωρίς να ακουστεί.

When the Blood of the Rum and Druze Cries Out: Moral Duty and Geopolitical Obligation of Greece

by Tigris Tigropoulos

Ethnic cleansing is not a term to be used lightly. Yet when reports from Swaida, Syria, speak of heavy artillery and drone attacks targeting civilians of the Greek Orthodox (Rum) and Druze communities, it is no exaggerationit is a crime in progress.

These communities, deeply rooted in the Eastern Mediterranean and Levant for centuries, are cultural relatives and spiritual brethren of Hellenism. The Rum are the historical continuators of Eastern Orthodoxy, while the Druze have stood alongside them in resilience and struggle, bonded by shared destinies under hardship and persecution.

Today, as reported by the organization Greco-Levantines World Wide, both communities are under siege by jihadist militants affiliated with Al-Qaeda forces not only armed but, allegedly, whitewashed and politically rehabilitated by certain Western powers for strategic purposes.

Silence is no longer an option.

When our fellow faithful and cultural kin are being massacred, when entire traditions and centuries-old communities are being wiped out by fire and steel, Greece must not remain indifferent.

And timing matters: Greece currently holds a non-permanent seat on the United Nations Security Council. That gives our nation the institutional and diplomatic leverage to bring this tragedy to global attention, demand international inquiry, and push for resolutions to protect these vulnerable civilians.

Such action need not be military it can and should be:

• Diplomatic: Greece must publicly condemn the attacks and demand international scrutiny.

• Humanitarian: Emergency aid and support for displaced people must be provided.

• Allied: Countries like Cyprus, Egypt, and Serbia sharing spiritual ties can be rallied in solidarity.

History is watching.

If we fail now, we will not have the moral standing to decry injustice elsewhere. Foreign policy is not just pipelines and maritime zones; it is also a matter of conscience, of cultural duty, of ethical presence.

Let not the blood of the Rum and Druze cry out in vain.