Θαλάσσια πάρκα ή πολιτική παράδοση; Όταν η κυβέρνηση «Ξεχνά» την Κύπρο και το Καστελόριζο

Η Τουρκία ανακοίνωσε την ίδρυση δύο «θαλάσσιων πάρκων» στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο,  μια προκλητική κίνηση που μεταφράζεται σε πρακτική εφαρμογή της τακτικής «creeping jurisdiction», δηλαδή της σταδιακής, σιωπηρής επέκτασης ελέγχου σε περιοχές που ανήκουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Κι όμως, απέναντι σε αυτή τη σταθερή, επιθετική στρατηγική της Άγκυρας, η επίσημη ελληνική αντίδραση περιορίζεται σε διαμαρτυρίες «καλής γειτονίας», χωρίς πολιτικό ή γεωστρατηγικό βάρος.

Αναθεωρητισμός με... Οικολογική Ετικέτα

Η Τουρκία επιλέγει να «ντύσει» τις διεκδικήσεις της με πράσινο περιτύλιγμα: θαλάσσια πάρκα που υποτίθεται ότι στοχεύουν στην προστασία του περιβάλλοντος, στην πραγματικότητα χαρτογραφούν και κατοχυρώνουν de facto περιοχές σε βάρος της Ελλάδας. Στο βόρειο Αιγαίο, το τουρκικό πάρκο διχοτομεί τη θάλασσα, αγνοώντας τα δικαιώματα των ελληνικών νησιών και βασιζόμενο στη μέση γραμμή. Στην Ανατολική Μεσόγειο, το Καστελόριζο, σύμφωνα με τη γνωστή τουρκική ρητορική, «εγκλωβίζεται» σε μια ζώνη μόλις 6 ναυτικών μιλίων,  σαν να μη διαθέτει ούτε υφαλοκρηπίδα ούτε ΑΟΖ.

Η Εξωτερική Πολιτική των Δειλών

Το ελληνικό ΥΠΕΞ απαντά με φραστικά σχήματα που χαρακτηρίζονται από πολλούς ως «ρητορικά λογοπαίγνια αδυναμίας»: οι τουρκικές κινήσεις είναι «παράνομες», «μονομερείς», «χωρίς έννομο αποτέλεσμα» κ.λπ., όμως δεν συνοδεύονται από ουσιαστικές πράξεις. Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να δηλώνει ότι «προστατεύει τη βιωσιμότητα των θαλασσών μας» όταν η μία μετά την άλλη οι τουρκικές χαρτογραφήσεις διαμορφώνουν νέα γεωπολιτικά τετελεσμένα.

Ακόμη χειρότερα, την ώρα που η τουρκική πλευρά καταλαμβάνει εικονικά χώρο στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, ορισμένοι εν Ελλάδι «ειδικοί» λειτουργούν σαν να εκπροσωπούν συμφέροντα ξένα προς τον Ελληνισμό. Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση διεθνολόγου, φιλοξενούμενου σε εκπομπή του ΣΚΑΪ, ο οποίος πρότεινε ως «λύση» τη συνάντηση Ελλάδας, Τουρκίας και Αιγύπτου για χάραξη ΑΟΖ,  αποκλείοντας επιδεικτικά την Κυπριακή Δημοκρατία, και πετώντας στην άβυσσο το σύμπλεγμα του Καστελορίζου.

Μια Διακομματική Αποδοχή της Υποταγής;

Το ερώτημα είναι απλό: αν το σύνολο του πολιτικού συστήματος συμφωνεί σιωπηρά ή ρητά με αυτή την πολιτική παράκαμψης της Κύπρου και υποβάθμισης των δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Καστελόριζο, τότε τι άλλο μπορούμε να πούμε, παρά ότι πρόκειται για μια εθνική προδοσία εν εξελίξει;

Η «τουρκόφιλη» στάση κυβέρνησης και φιλικών της ΜΜΕ, η συνεχής επίκληση του διεθνούς δικαίου χωρίς αποτρεπτική ισχύ, και η απουσία κάθε στρατηγικής ενεργητικής διπλωματίας, συνιστούν ένα μείγμα ήττας. Στην πράξη, η Ελλάδα:

• Αποδέχεται τη διχοτόμηση του Αιγαίου με το βλέμμα στο... διάλογο,

• Δίνει στην Άγκυρα χώρο και χρόνο για νέες χαρτογραφήσεις,

• Αφήνει εκτός την γεωπολιτικά κρίσιμη Κύπρο και το σύμπλεγμα Μεγίστης,

• Προσφέρει βάσεις στις ΗΠΑ χωρίς στοιχειώδες διπλωματικό αντάλλαγμα.

Ούτε Φιλία, Ούτε Καλή Γειτονία, Ούτε Στρατηγική

Η αποτυχία της Πολιτικής Διακήρυξης των Αθηνών για «Φιλία και Καλή Γειτονία» αποδεικνύεται με κάθε τουρκική ανακοίνωση. Οι χάρτες της Άγκυρας δεν είναι οικολογικά σχέδια,  είναι στρατιωτικής και γεωπολιτικής υφής έγγραφα. Κι όμως, η Αθήνα επιμένει να αντιδρά σαν να πρόκειται για κακή συνεννόηση σε περιβαλλοντικό συνέδριο.

Όσο δεν υπάρχει πολιτική βούληση να επιβληθεί η εθνική κυριαρχία με αποφασιστικότητα, και όχι μόνο με λόγια, τόσο η Τουρκία θα προχωρά σε επόμενες «παρκοθετήσεις», «έρευνες» και «NAVTEX», και η Ελλάδα θα παρακολουθεί ανήμπορη,  μέχρι να έρθει η στιγμή που θα είναι πολύ αργά.