Καθαρτήριο ή παραγωγική ανασυγκρότηση;

Του Σταυρου Λυγερου
Ποντάροντας στο φάσμα της χρεοκοπίας και στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος, ορισμένα ΜΜΕ εμφανίζουν τα αιματηρά μέτρα του ΔΝΤ σαν ένα είδος καθαρτηρίου. Η κοινωνία θα περάσει έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολα, αλλά στην πολιτική οικονομία δεν ισχύει η εξίσωση αυτομαστίγωση=λύτρωση.

Το πραγματικό δίλημμα είναι παραγωγικά ή αντιπαραγωγικά μέτρα κι όχι σκληρότερα ή ηπιότερα. Το πρόβλημα με το ΔΝΤ δεν είναι ότι επιβάλλει επώδυνα μέτρα, αλλά ότι «θεραπεύει», τοποθετώντας τις οικονομίες σ’ ένα είδος προκρούστειας κλίνης. Γι’ αυτό και κατά κανόνα τις εγκλωβίζει σε μια ανατροφοδοτούμενη ύφεση.

Το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι να οικοδομηθεί ένα υγιές παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης και όχι να υποστυλωθεί το κλεπτοκρατικό, σπάταλο και ανορθολογικό μοντέλο, που καταρρέει. Οι γραμμικές παρεμβάσεις και τα παραδοσιακά πολιτικά εργαλεία δεν επαρκούν. Χρειαζόμαστε νέες ευφάνταστες προσεγγίσεις και αποτελεσματικές πρακτικές, που θα αξιοποιήσουν τις τεράστιες λιμνάζουσες δυνατότητες για αύξηση εσόδων, μείωση δαπανών και ανάπτυξη. Εξυπνες και ρεαλιστικές προτάσεις έχουν κατατεθεί, αλλά λόγω χρόνιου ελλείμματος πολιτικής βούλησης παραμένουν στα συρτάρια.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έχει ευθύνη για τη δημοσιονομική βόμβα που κληρονόμησε. Εχει, όμως, ευθύνη, επειδή πολιτεύθηκε αμήχανα και χωρίς πυξίδα. Παραδειγματικά αναφέρουμε ότι δεν δρομολόγησε προγράμματα για την αξιοποίηση της μεγάλης δημόσιας περιουσίας και ειδικότερα των Ολυμπιακών Ακινήτων που ρημάζουν. Δεν επανέφερε τα αντικειμενικά κριτήρια ελάχιστης φορολόγησης, που είχε θεσμοθετήσει ο Αλ. Παπαδόπουλος και είχε καταργήσει ο Γ. Παπαντωνίου. Δεν αναθεώρησε από μηδενική βάση τις δομές, τις λειτουργίες και την αποδοτικότητα των μονάδων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Μια τέτοια αναθεώρηση μπορεί να αυξήσει την παραγωγικότητα και ταυτοχρόνως να εξοικονομήσει πόρους και ανθρώπινο δυναμικό. Τέλος, δεν θέσπισε κίνητρα και δεν εξάλειψε αντικίνητρα για νέες παραγωγικές επενδύσεις με σκοπό την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας.

Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά εάν ο Γ. Παπανδρέου είχε εγκαίρως κινηθεί προς μια τέτοια κατεύθυνση. Σήμερα, η συμμόρφωση με τις επιταγές του ΔΝΤ είναι μονόδρομος για να κρατήσουμε το κεφάλι έξω από το νερό. Δεν λύνει, όμως, οριστικά το πρόβλημα. Αυτό θα συμβεί μόνο εάν προωθηθούν στοχευμένες μεταρρυθμίσεις, που θα θέσουν την Ελλάδα σε τροχιά εξυγίανσης και ανάπτυξης. Η κρίση είναι καταλύτης, που διευκολύνει την αλλαγή συμπεριφορών και νοοτροπιών. Μπορεί να καταστήσει εφικτό ό,τι μέχρι πρότινος ήταν σχεδόν ανέφικτο. Αρκεί να υπάρχει μια στιβαρή κυβέρνηση που θα δρα με κοινωνική δικαιοσύνη και θα προωθεί (ακόμα και με έκτακτες διαδικασίες) τις αλλαγές, που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/04/blog-post_4672.html