Πολλά τα μειονεκτήματα από τυχόν αποστρατιωτικοποίηση του κυπριακού κράτους.

1. Το μοναδικό κράτος της ΕΕ, που δεν θα έχει ένοπλες δυνάμεις (όταν ακόμα και η Μάλτα έχει) και δεν θα μπορεί να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που τέθηκαν στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, που τίθεται σε εφαρμογή την 1η Ιανουαρίου 2010.

Στο πολιτικό σκηνικό παρατηρείται μια έντονη ανησυχία και αντίθεση, από μέρος του πολιτικού κόσμου και του λαού, στις θέσεις που υποστηρίζονται από την πλευρά μας στις συνομιλίες για τη λύση του Κυπριακού, στα θέματα της διακυβέρνησης, το περιουσιακό και τους έποικους.



του ΦΟΙΒΟΥ ΚΛΟΚΚΑΡΗ
Αντιστρατήγου ε.α.

Στο θέμα της ασφάλειας, που επηρεάζει όλα τα άλλα κεφάλαια, παρατηρείται ανησυχητική σιωπή. Αν συμφωνηθούν τα άλλα κεφάλαια, αλλά δεν εξασφαλισθεί ένα βιώσιμο σύστημα ασφάλειας, τότε το οικοδόμημα θα καταρρεύσει όπως κατέρρευσε εκείνο της Ζυρίχης, όπως θα κατέρρεε εκείνο του Σχεδίου Ανάν, αν υιοθετείτο, γιατί το υπόβαθρο ασφάλειας ήταν σαθρό.



Με βάση τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν, η πλευρά μας επιδιώκει κατάργηση του συστήματος ασφαλείας του 1960 (Συνθήκες Εγγυήσεως και Συμμαχίας) και αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου, περιλαμβανομένου του κυπριακού κράτους. Η αποστρατιωτικοποίηση του κυπριακού κράτος, που υποστηρίζεται και από την Τουρκία και τη Βρετανία, θα δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα ασφάλειας και επιβίωσης για τον Ελληνισμό της Κύπρου. Είναι τόσα πολλά τα μειονεκτήματα, που δημιουργείται εύλογα η απορία πόσο σοβαρά μελετήθηκαν από την πλευρά μας, η γεωπολιτική διάσταση του θέματος, η δυνατότητα άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων του κυπριακού κράτους στην ξηρά, στη θάλασσα και στον αέρα, η αντιμετώπιση απειλών, η συμμετοχή του στην ΚΕΠΠΑ και οι κίνδυνοι για την ασφάλεια των Ελλήνων της Κύπρου.

Μερικές μόνο επισημάνσεις μπορούν να καταδείξουν το μέγεθος του προβλήματος και τη λανθασμένη εκτίμηση της πλευράς μας, αφού η Κύπρος θα είναι:

1. Το μοναδικό κράτος της ΕΕ, που δεν θα έχει ένοπλες δυνάμεις (όταν ακόμα και η Μάλτα έχει) και δεν θα μπορεί να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που τέθηκαν στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, που τίθεται σε εφαρμογή την 1η Ιανουαρίου 2010.

2. Το μοναδικό κράτος-μέλος του ΟΗΕ, που θα στερηθεί το δικαίωμα της αυτοάμυνας, που κατοχυρώνεται από το άρθρο 51 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ.

3. Μια ανοχύρωτη πολιτεία πλησίον των ακτών της Τουρκίας, η οποία αποδεδειγμένα έχει επεκτατικές βλέψεις σε βάρος της, τις υλοποιεί συστηματικά και αδίστακτα και επιδιώκει την ολοκλήρωσή τους, με λύση του Κυπριακού, που θα θέτει το νησί υπό την πλήρη κηδεμονία και τον έλεγχό της, με ανατροπή της πληθυσμιακής υπεροχής του ελληνικού στοιχείου.

4. Ένα ασπόνδυλο κράτος, που δεν θα έχει τη δυνατότητα να ασκεί πλήρη εξουσία στην επικράτειά του, σε ένα από τα στρατηγικότερα σημεία του πλανήτη, έρμαιο στη βουλιμία των ξένων δυνάμεων και της Τουρκίας.

Είναι αναγκαίο όπως ο πολιτικός κόσμος και άλλα οργανωμένα σύνολα ασκήσουν την επιρροή τους, για αναθεώρηση και απόσυρση της θέσης μας για πλήρη αποστρατιωτικοποίηση του κυπριακού κράτους. Το επιβάλλει η πείρα του παρελθόντος, τα τραυματικά βιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία, οι ξεριζωμένοι πρόσφυγές μας, η κατοχή, ο εποικισμός, η εξόντωση των εγκλωβισμένων μας, η καταστροφή της θρησκευτικής και πολιτιστικής κληρονομιάς μας και η στοχοθεσία της Τουρκίας για την Κύπρο, που επιβεβαιώνεται περιοδικά από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας (τελευταία απόφαση την 1η Ιουλίου 2009). Δεν θα πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις ποια θα είναι η τύχη μιας αφοπλισμένης Κύπρου, στους κόλπους της Τουρκίας.

Το ερώτημα που τίθεται δεν είναι γιατί η πανίσχυρη στρατιωτικά Τουρκία επιζητεί την αποστρατιωτικοποίηση του μικρού κράτους μας. Το βασανιστικό ερώτημα που τίθεται είναι, γιατί το επιζητούμε εμείς. Στο επιχείρημα τι μπορούμε να κάνουμε έναντι της πανίσχυρης Τουρκίας, η απάντηση είναι ότι οι ισχυροί δεν σέβονται τις ανοχύρωτες πολιτείες και υπολογίζουν μόνο το κόστος που μπορεί να τους επιφέρει ο αντίπαλος, όσο μικρός και αν είναι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλες οι χώρες έχουν ένοπλες δυνάμεις και όχι μόνο οι ισχυρές όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία.

Στο επιχείρημα ότι «σε μια λύση η Τουρκία δεν θα είναι αντίπαλος», την απάντηση δίνει η γνώση της αμετακίνητης στοχοθεσίας της Τουρκίας για την Κύπρο:

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος», σημειώνει ότι η Τουρκία πρέπει να έχει ρόλο στην Κύπρο, λόγω της στρατηγικής θέσης της, ακόμα και στην περίπτωση που δεν θα είχε ζήσει κανένας Τούρκος στο νησί

Η σιωπή που παρατηρείται από τον πολιτικό κόσμο και τα οργανωμένα σύνολα στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης πρέπει να διακοπεί και να υπάρξει ανάλογη αντίδραση με στόχο την αναθεώρηση της θέσης μας. Αν δεν το πράξουμε, θα οδηγηθούμε σε λύση με σαθρό υπόβαθρο ασφάλειας, όπου ο Ελληνισμός της Κύπρου θα τηρείται σε κατάσταση «σιωπής των αμνών» σε αναμονή αφανισμού του.

εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ


................................................................

Αποστρατικοποίηση και ασφάλεια

* του Ανδρέα Πενταρά

Μέσα από όσα είδαν το φως της δημοσιότητας αναφορικά με τις διεξαγόμενες συνομιλίες, φαίνεται ότι σε ένα από τα σημεία που συμφωνούν και οι δύο πλευρές είναι η πλήρης αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου.

Η αιτιολογία που προβάλλει η κυβέρνηση για την αποστρατιωτικοποίηση, είναι επειδή αυτή ήταν η θέση και όλων των προηγούμενων προέδρων και συνομιλητών αλλά και επειδή αναφορές για την αποστρατιωτικοποίηση υπάρχουν και σε κάποια ψηφίσματα των ΗΕ, όχι βέβαια ως αποφάσεις του Οργανισμού αλλά ως θέσεις της Ε/Κ πλευράς.

Όμως θα έπρεπε κατά την άποψή μου η διαπραγματευτική μας ομάδα να είχε μελετήσει καλύτερα το όλο πλέγμα της ασφάλειας όπως παρουσιάζεται σήμερα και όχι όπως ήταν πριν 30 χρόνια. Διότι η άμυνα και ασφάλεια ενός κράτους δεν είναι κάτι το στατικό. Η άμυνα και ασφάλεια αποτελούν μια συνεχώς μεταβαλλόμενη παράμετρο της υψηλής στρατηγικής ενός κράτους, η οποία έχει σχέση με τις εκάστοτε εμφανιζόμενες απειλές και το εγγύς και διεθνές περιβάλλον.

Εν προκειμένω, τα πράγματα έχουν αλλάξει σημαντικά από την εποχή της δεκαετίας του 70 και 80 όπου η αποστρατιωτικοποίηση ΄΄έπαιζε΄΄ στις εκάστοτε συνομιλίες. Συγκεκριμένα υπάρχουν τέσσερεις πολύ σημαντικές διαφοροποιήσεις.

Πρώτον, οι απειλές που θα αντιμετωπίζει το ομόσπονδο κράτος είναι οι ΄΄ασύμμετρες΄΄, με κυριώτερη τη λαθρομετανάστευση η οποία μέσα στα επόμενα χρόνια, εξ αιτίας των κλιματικών αλλαγών, της αύξησης του πληθυσμού και της μείωσης του εισοδήματος σε πολλές χώρες του τρίτου κόσμου και ιδιαίτερα της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής, θα λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Η παρεμπόδιση εισόδου των λαθρομεταναστών έχει σχέση με τη προστασία των συνόρων –θαλασσίων για τη Κύπρο - και αυτό είναι έργο των Ενόπλων Δυνάμεων.

Δεύτερον, η εκπλήρωση της διεθνούς υποχρέωσης που έχει η Κύπρος για την έρευνα και διάσωση. Ως γνωστό, για πολλά χρόνια την υποχρέωση αυτή είχαν οι Βρεττανικές βάσεις επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία δεν διέθετε τα αναγκαία μέσα (ελικόπτερα, σκάφη κλπ). Όμως με νόμο που ψηφίσθηκε το 1995 η Κύπρος ανέλαβε επίσημα την ευθύνη της έρευνας - διάσωσης και ανέθεσε στην ΕΦ την εκπλήρωση αυτής της υποχρέωσης. Η έρευνα και διάσωση έχει τεράστια σημασία για την οντότητα του κράτους και το ρόλο που μπορεί να παίξει στο διεθνές σύστημα εξυπηρετώντας τα εθνικά του συμφέροντα. Στη περίπτωση που το νέο ομόσπονδο κράτος δεν έχει Ένοπλες Δυνάμεις, η διεθνής κοινότητα θα αναθέσει την υποχρέωση αυτή σε γειτονικά κράτη, δηλαδή στη Τουρκία η οποία είναι η πιο κοντινή και διαθέτει και τα κατάλληλα μέσα.

Τρίτον, η υποχρέωση που έχει η Κύπρος για συμμετοχή στο πυλώνα της Κοινής Ευρωπαϊκής Άμυνας και Ασφάλειας. Με τη συνθήκη της Λισσαβώνας ο τομέας της άμυνας και ασφάλειας αναβαθμίζεται σημαντικά, με αποκορύφωμα την υποχρέωση των κρατών –μελών να προστρέχουν σε βοήθεια του κράτους που θα υποστεί επίθεση. Η διεθνής νομιμοποίηση της πρόνοιας αυτής καλύφθηκε από το άρθρο 51 του καταστατικού χάρτη των ΗΕ που αναφέρεται στο δικαίωμα της αυτοάμυνας. Με λίγα λόγια, προκειμένου τα κράτη –μέλη της ΕΕ να ενισχύσουν την άμυνα του κράτους που θα υποστεί επίθεση, θα πρέπει πρώτα το κράτος να προβάλει αυτοάμυνα. Πως όμως η Κύπρος θα προβάλει αυτοάμυνα χωρίς στρατό;

Τέταρτον, η Κύπρος έχει την ηθική υποχρέωση να συνεισφέρει στις ειρηνευτικές αποστολές του ΟΗΕ. Και τούτο γιατί επί 45 χρόνια απολαμβάνει το μέρισμα της ειρήνης που η διεθνής κοινότητα μέσω της ΟΥΝΦΙΚΥΠ απλόχερα προσφέρει στη Κύπρο. Ολοι γνωρίζουμε τι θα συνέβαινε στη Κύπρο αν η Ειρηνευτική Δύναμη δεν υπήρχε ή αν αποχωρούσε σε κάποια στιγμή. Η διεθνής κοινότητα, μέσω της ΟΥΝΦΙΚΥΠ πρόσφερε 179 νεκρούς ειρηνευτές μέχρι σήμερα, εν ονόματι της ειρήνης και της ασφάλειας όλων ημών των ευημερούντων Κυπρίων. Η αδυναμία της χώρας μας να συνεισφέρει έστω και συμβολικά στις διεθνείς ειρηνευτικές αποστολές του ΟΗΕ δεν θα περιποιεί τιμή σε κανένα από εμάς και θα εκτιμηθεί βέβαια ανάλογα και από τη διεθνή κοινότητα.

Υπάρχουν και πολλοί άλλοι λόγοι που επιβάλλουν την ύπαρξη μεικτών Ενόπλων Δυνάμεων στο νέο κράτος. Είναι με λύπη όμως που παρατηρείται το φαινόμενο, κάποια από τα πολιτικά κόμματα να σκίζουν τα ιμάτιά τους για πολύ πιο ασήματα θέματα όπως είναι η εκ περιτροπής προεδρία ή η σταθμισμένη ψήφος και να ποιούν τη νήσσαν για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα όπως είναι η θέση για πλήρη αποστρατιωτικοποίηση.

* Υποστράτηγος ε.α.


απο το geopolitics-gr