Δεν συμφωνώ μαζί σου; Είσαι Φασίστας!

‘Με αφορμή το άρθρο του κ. Πάσχου Μανδραβέλη : Και παιδιά θα σας κάνουμε; (Καθημερινή 27.1.2010)’

Είναι γνωστό ότι, η ξύλινη γλώσσα της αριστεράς βαπτίζει «δημοκρατική» και «προοδευτική» κάθε άποψη, διαδικασία ή ενέργεια, αποκλειστικά και μόνον λόγω της προέλευσής της από τον δικό της χώρο. Ακόμη και όταν, κατά το περιεχόμενό της, μια ιδέα ή μια συμπεριφορά είναι βαθύτατα αντιδημοκρατική, ολοκληρωτική ή αντιδραστική, η υιοθέτησή της από την αριστερά την «καθαγιάζει» και την αναδεικνύει.

Κατά την αριστερά, οι ιδέες της, οι προγραμματικές διακηρύξεις της, οι συμπεριφορές της και οι δραστηριότητές της, είναι δημοκρατικές και προοδευτικές, ανεξάρτητα από την ουσία τους, απλά και μόνον επειδή είναι δικές της. Άλλωστε, η ίδια επιθυμεί να κρίνεται πάντοτε από τις προθέσεις της και όχι από τις πράξεις της, ενώ καταδικάζει συλλήβδην τις πράξεις των αντιπάλων της και αρνείται να αποδεχθεί την ειλικρίνεια των δικών τους προθέσεων.

Με αυτή την λογική και προκειμένου η «ιερότητα» του αριστερού λόγου να προσλάβει στη συνείδηση των πολιτών την επιθυμητή ηθική διάσταση, καλλιεργείται συστηματικά και επίμονα η ιδεολογική απαξίωση του αντιπάλου: Ο αντίπαλός της αριστεράς είναι εξ αντικειμένου αντιδημοκράτης, όχι γιατί διαπνέεται από αντιλήψεις που δεν είναι δημοκρατικές, αλλά απλά και μόνον, επειδή τολμά να αντιταχθεί σ’ αυτήν ή να διαφωνήσει μαζί της.

Αυτός που επιχειρεί να προβάλλει την αντίθεσή του έναντι της αριστεράς, εκ προοιμίου και ανάλογα με την περίσταση, λοιδορείται ως «φασίστας», «ακροδεξιός», «ρατσιστής» ή «αντιδραστικός», έτσι ώστε η «δαιμονοποίησή» του να λειτουργήσει αποτρεπτικά για τον οποιοδήποτε διάλογο μαζί του.
Ο αριστερός δεν συνδιαλέγεται με τον δεξιό, ακριβώς επειδή ο τελευταίος φέρει το προκατασκευασμένο, σε βάρος του, «στίγμα» του ιδεολογικού αντιπάλου της αριστεράς, γεγονός που οδηγεί στην de de facto απόρριψη των απόψεών του, χωρίς αυτές να υποβάλλονται στην βάσανο της λογικής ή στην δοκιμασία της συζήτησης.

Στην πραγματικότητα, αυτή η σκόπιμη ιδεολογική διαπόμπευση του αντιπάλου δεν είναι τίποτε άλλο παρά στυγνός ολοκληρωτισμός. Το ότι αποτελεί ακόμη και σήμερα χαρακτηριστικό γνώρισμα της αριστερής «διαλεκτικής» δεν αποτελεί έκπληξη, για εκείνους που γνωρίζουν τι σημαίνει αριστερά.
Αποτελεί όμως έκπληξη, το γεγονός ότι την αριστερή τακτική της ιδεολογικής διαπόμπευσης του αντιπάλου υιοθετούν, εσχάτως, και μάλιστα με ιδιαίτερη άνεση, ορισμένοι αυτοαποκαλούμενοι φιλελεύθεροι.

Ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης, είναι ένας εξ αυτών. Προφανώς ενοχλημένος από την έμφαση την οποία έδωσε, σε πρόσφατη ομιλία του, ο Αντώνης Σαμαράς στην προστασία του θεσμού της οικογένειας, έσπευσε, εν μέσω αμφιβόλου ευρηματικότητας εξυπναδισμών (όπως η αναφορά του στην «γενική γραμματεία τεκνοποίησης, η οποία θα είναι συμβεβλημένη με κέντρα εξωσωματικής γονιμοποίησης»…), να υποστηρίξει ότι ο κ. Σαμαράς, ίσως άθελά του (!), έσβησε την πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ συντηρητισμού και φασισμού… Συμπέρασμα (προφανές) για τον καλόπιστο αναγνώστη; Φασίστας ο Αντώνης Σαμαράς!

Δικαίωμα του κ. Μανδραβέλη να υποστηρίζει με πάθος τις απόψεις του. Δικαίωμά του, επίσης, να θεωρεί ότι το πρόβλημα της υπογεννητικότητας είναι ένα μόνιμο άγχος των συντηρητικών στη χώρα μας, αφού, κατά την (πιθανή) γνώμη των εγχώριων αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών», το πρόβλημα λύνεται με την άκριτη και άμετρη απόδοση ελληνικής ιθαγένειας, σε οποιοδήποτε αλλοδαπό περιπατητή της ελληνικής επικράτειας.

Δεν είναι όμως δικαίωμα του κ. Μανδραβέλη να παραγνωρίζει βασικές καταστατικές επιταγές της Ελληνικής Πολιτείας, όπως αυτή που υπαγορεύει το άρθρο 21 παρ.1 του Συντάγματος της χώρας, σύμφωνα με το οποίο, η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και της προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους.

Το καταληκτικό επιχείρημα του κ. Μανδραβέλη ότι, η οικογένεια και οι προσωπικές σχέσεις παραείναι ιερά για να υπάρχει έστω σαν σκέψη η κρατική παρέμβαση, δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από ένα σκόπιμο δημαγωγικό σόφισμα, το οποίο, με βάση την προαναφερόμενη τακτική, χρησιμοποιείται για να «υπαγορευθεί» στην κοινή γνώμη το επιδιωκόμενο, σε βάρος του Αντώνη Σαμαρά, συμπέρασμα ότι, ο νέος ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας (που, μην ξεχνάτε, έσβησε την πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ συντηρητισμού και φασισμού…) επιθυμεί, δήθεν, τον έλεγχο της οικογενειακής και προσωπικής ζωής των πολιτών…

Πρόκειται για σαθρό επιχείρημα, που απλώς αναδεικνύει το μέγεθος του προβληματισμού και της νευρικότητας που έχει προκαλέσει στις τάξεις της ψευδοπροοδευτικής, αλλά όπως αποδεικνύεται και της «νεοπροοδευτικής» ιντελλιγκέντσιας, η πρόθεση του Αντώνη Σαμαρά να αναταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της ιδεολογικής απραξίας της κεντροδεξιάς παράταξης.

Η ιερότητα της οικογένειας, την οποία, επί τέλους, αναγνωρίζει ο κ. Μανδραβέλης, επιβάλλει την υπέρ αυτής κρατική μέριμνα και, βεβαίως, ανταποκρίνεται στην σημασία του θεσμού, που αποτελεί, εδώ και αιώνες, τον πυρήνα της κοινωνικής οργάνωσης.
Το απαραβίαστο των προσωπικών σχέσεων δεν αναιρεί τον κοινωνικό χαρακτήρα του θεσμού και, φυσικά, δεν δικαιολογεί το άγχος του κ. Μανδραβέλη για δήθεν έλεγχο της προσωπικής ζωής των πολιτών!

Σε κάθε περίπτωση, ο φασισμός που ανησυχεί τον κ. Μανδραβέλη κρύβεται περισσότερο πίσω από τον δογματισμό που αποπνέει η αδικαιολόγητη και αβάσιμη πολεμική του και, φυσικά, ουδεμία σχέση έχει με το αναφαίρετο δικαίωμα μιας μεγάλης μερίδας των ελλήνων πολιτών να έχουν και να υποστηρίζουν διαφορετικές απόψεις από τον εκ πεποιθήσεως επικριτή τους…-

Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Δικηγόρος
Γραμματέας Σχέσεων Κοινωνίας – Κόμματος της Νέας Δημοκρατίας