ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΞΕΠΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΙΝΕΖΩΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ.
Οι πέννες των εθνομηδενιστών, στην προσπάθειά τους να δηλητηριάσουν την πρωτογενή αγάπη των απλών καθημερινών ανθρώπων για την πατρίδα τους, δε διστάζουν να τουσ προσάψουν το προσωνύμιο του "εθνικισμού" επιδιώκοντας έτσι να απαξιώσουν τα πλέον άδολα και αυθεντικά συναισθήματά τους.
Με αυτή τη βρώμικη μεθοδολογία επεχείρησαν να απξιώσουν συλήβδην κάθε μεγάλο και μικρό αγώνα αυτού του λαού, από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα μέχρι και το έπος της εθνικής του αντίστασης.
Εθνικιστές οι μεγάλοι επαναστάτες του γένους μας...
Εθνικιστής ακόμα και ο Αρης Βελουχιώτης...
Ας "θαυμάσουμε" ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του παραληρήματος των "αντεθνικιστών" από τον "ΙΟ", έτσι όπως αυτό σχολιάζεται από τον Γιάννη Ταχόπουλο στο βιβλίο του: "ΟΨΕΙΣ ΕΘΝΟΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ", αναφορικά με τον τρόπο προσέγγισής του του "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ" προβλήματος.
Aναφορικά, πάλι, πρός τίς ἀγριότητες κατά τόν Μακεδονικό Ἀγώνα, οἱ «ἀντιεθνικιστές» τίς παρουσιάζουν λίγο πολύ ὡς σφαγή ντόπιων[1] Μακεδόνων διαδοχικά ἀπό Βούλγαρους καί Ἕλληνες ἀντάρτες. Καί στήν περίπτωση αὐτή δέν ἀναγνωρίζουν οἱ «ἀντιεθνικιστές» τά αἴτια γιά τήν ἔναρξη τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα, ἐνῶ πάλι θεωροῦν τούς ἀντίπαλους ἰσάξιους σέ ἀγριότητα.
Ἡ ἱστορική ἀλήθεια εἶναι πώς ἑλληνικά ἀντάρτικα σώματα στάλθηκαν στή Μακεδονία ἀφότου εἶχαν κατέλθει ἀπό τή Βουλγαρία βουλγαρικά ἀντάρτικα σώματα, τά ὁποῖα προσπαθοῦσαν νά ἐπιβάλουν διά τῆς βίας τήν προσχώρηση τῶν κατοίκων στή Βουλγαρική Ἐκκλησία.
Γιά τούς «ἀντιεθνικιστές» φυσικά δέν ἔχει σημασία ποιός ξεκίνησε, ποιός ἦταν ὁ ἀμυνόμενος καί ποιός ὁ ἐπιτιθέμενος[2]. Σημασία ἔχει μόνο νά καταφέρουν νά παρουσιαστοῦν ὡς ἰσόποσα καί ἴσης ποιότητας τά ἐγκλήματα τῶν δύο πλευρῶν καί μάλιστα μέ τέτοιον τρόπο, ὥστε νά φαίνεται πώς οἱ ντόπιοι κάτοικοι ἦταν μέλη τῆς μακεδονικῆς ἐθνότητας. Πράγματι, ὅταν λ.χ. ὑποστηρίζεται ἀπό τούς «ἀντιεθνικιστές» ὅτι ὁ μακεδονομάχος Καπετάν Κώττας εἶπε: «Ἡμεῖς οἱ Μακεδόνες διά ν’ ἀποκτήσωμεν ἐλευθερίαν ἔχομεν δύο δρόμους ν’ ἀκολουθήσωμεν. Ὁ ἕνας πηγαίνει εἰς τήν Βουλγαρίαν, ὁ ἄλλος πηγαίνει εἰς τήν Ἑλλάδα», ἐνῶ ἔχει πεῖ: «Ἡμεῖς οἱ Μακεδόνες, διά ν’ ἀποκτήσωμεν ἐλευθερίαν, ἔχομεν δύο δρόμους ν’ ἀκολουθήσωμεν. Ἐκλέξατε σεῖς ποιόν θέλετε. Ὁ ἕνας πηγαίνει εἰς τήν Βουλγαρίαν. Εἶναι ὁ δρόμος πού βαστᾶ τριάντα ἡμέρας καί εἶναι γεμάτος ἀγκάθια, πού θά μᾶς γδάρουν ὥς πού νά φθάσωμεν ἐκεῖ. Ὁ ἄλλος πηγαίνει εἰς τήν Ἑλλάδα εἰς τρεῖς ἡμέρας καί εἶναι ὡραῖος καί καθαρός»[3], τέτοιου εἴδους ὑποστήριξη στόν ἐθνικισμό τῆς ἄλλης πλευρᾶς μόνο ἀντιεθνικισμό δέν δείχνει. Ὁ Ἰός (23-10-2005) δέν παραθέτει ὅλα τά λεγόμενα τοῦ Κώττα.
Ὁ τελευταῖος ρητορικά μόνο ἔθετε τό ζήτημα τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας τῶν Μακεδόνων. Ὅλες, ἄλλωστε, οἱ ἀναφορές Ἑλλήνων (κράτους καί πατριωτῶν) κατά τόν 19ο αἰ. καί στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ σέ «Μακεδόνες», οἱ ὁποῖες ἐνίοτε παρουσιάζονται ἐκ μέρους τῶν «ἀντιεθνικιστῶν» ὡς ἀπόδειξη ὅτι οἱ τοτινοί Ἕλληνες ἀποδέχονταν τήν ὕπαρξη μακεδονικοῦ ἔθνους, γίνονται κατανοητές ὡς ἑξῆς: οἱ Ἕλληνες προσπαθώντας νά ἐξουδετερώσουν τήν βουλγαρική ἐπιρροή ἐπί τῶν σλαβόφωνων χωρικῶν τῆς Μακεδονίας, ἔλεγαν στούς τελευταίους ἤ ἰσχυρίζονταν ὅτι οἱ τελευταῖοι εἶναι Μακεδόνες, δηλαδή ἀπόγονοι τῶν Ἀρχαίων Μακεδόνων, δηλαδή σέ τελική ἀνάλυση Ἕλληνες καί ὄχι Βούλγαροι. Συνεπῶς ὁ προσδιορισμός «Μακεδόνες» ἐκ μέρους τῶν τοτινῶν Ἑλλήνων, κράτους καί πατριωτῶν, δέ σημαίνει μιά παλαιότατη παραδοχή ἐκ μέρους τῆς Ἑλλάδας γιά ὕπαρξη μακεδονικοῦ ἔθνους, ἀλλά ἕναν ἑλιγμό τῶν Ἑλλήνων πατριωτῶν τοῦ 19ου καί ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰ., ὥστε νά πάρουν μέ τό μέρος ἐκείνους τούς σλαβόφωνους κατοίκους τῆς Μακεδονίας πού ἀμφιταλαντεύονταν μεταξύ βουλγαρισμοῦ καί ἑλληνισμοῦ. Ἀκόμη καί τό Macedonian Slavs δέν συνεπάγεται μακεδονικό ἔθνος, ἀλλά «σλαβομακεδονικό», ἐκτός κι ἄν εἶχε γεωγραφική σημασία καί ἦταν προσπάθεια τήρησης οὐδετερότητας ὡς πρός τίς βουλγαρικές καί σερβικές ἀντιλήψεις: οἱ σλαβόφωνοι[4] κάτοικοι τῆς Μακεδονίας, δίχως ἐθνικό χαρακτηρισμό.
Τό διασκεδαστικό εἶναι ὅτι ὁ Ἰός ἔχει παραθέσει ἀπόψεις Ἑλλήνων τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰ. οἱ ὁποῖοι μιλᾶνε γιά «Μακεδόνες» ὡς διαφορετική τῆς βουλγαρικῆς ἐθνότητα γιά νά πείσει μέ βάση τήν γνωστή ἀποπροσανατολιστική μεθοδολογία του: «ἀφοῦ παλιά τό ἀποδεχόμασταν κι ἐμεῖς, τώρα ἔχουμε ἄδικο ἀρνούμενοί το»· καί εἶναι διασκεδαστικό, γιατί καί οἱ «πατέρες» τοῦ «Μακεδονισμοῦ» κάνουν ἀκριβῶς τό ἴδιο μέ τόν Ἰό, βάζουν τούς Ἕλληνες ὡς κριτές τῆς ὕπαρξης ἄλλων ἐθνῶν, προκειμένου ὅμως νά ἀποδείξουν τό ἀκριβῶς ἀντίθετο ἀπό αὐτά πού ἰσχυρίζεται ὁ Ἰός, να πείσουν δηλαδή γιά τήν βουλγαρικότητα τῶν Σλάβων τῆς Μακεδονίας. Ὁ Μισίρκωφ στά 1924 σέ ἄρθρο του (ἐφ. “Mir”, Σόφια, 30-4-1924) γράφει: «Αν τό ζήτημα τῆς φυλετικῆς ὁμοιότητας καί διαφορᾶς μεταξύ Βουλγάρων καί Μακεδόνων ἐπιλύεται βάσει τῆς ἐθνικῆς ὀνομασίας, γλώσσας καί ἱστορίας, δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι πρέπει νά τό ἐπιλύσουμε ὅπως κάποιος Ἕλληνας ἱερέας στά 1804· συγγραφέας ἑνός τετράγλωσσου λεξικοῦ, Ἑλληνικοῦ, Βουλγαρικοῦ, Ρουμανικοῦ καί Ἀλβανικοῦ, καί ὁ ὁποῖος θεωροῦσε ὡς βουλγαρική τήν δυτική μακεδονική διάλεκτο.
Γι’ αὐτό, ὅταν στήν Μακεδονία καί τή Βουλγαρία δέν ἀναφερόταν ἡ Βουλγαρική Ἐξαρχία, οἱ Ἕλληνες, προφανῶς καλά ἐνημερωμένοι γιά τίς ἐθνότητες τῶν Βαλκανίων, δέν κάνουν καμμία διάκριση ἀνάμεσα σέ Βούλγαρο, σέ Μακεδόνα καί σέ Μακεδόνα Σλάβο. Ἐμεῖς, οἱ Μακεδόνες, δέν γίνεται, καί δέν ἔχουμε κανένα λόγο νά ἀγνοήσουμε αὐτό καί ἄλλα παρόμοια δεδομένα, τά ὁποῖα εἶναι ἑκατοντάδες. Δέν μποροῦμε νά τά ἀγνοήσουμε, γιατί ἄν τά ἀγνοούσαμε θά διαστρεβλώναμε τήν ἱστορία μας, θά κρύβαμε τήν ἀλήθεια καί θά αὐτεξαπατώμασταν». Αὐτά ὅλα, βέβαια, εἶναι ψιλά γράμματα γιά τούς «ἀντιεθνικιστές». Ὅπως τό ὅτι ὁ Μισίρκωφ στό ἄρθρο «Ἡ ἐθνική ταυτότητα τῶν Μακεδόνων» (11-5-1924) γράφει τά ἑξῆς διαφωτιστικά: «Ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἄν αὐτοαποκαλούμαστε Βούλγαροι ἤ Μακεδόνες, πάντοτε θά νοιώθουμε ὡς μιά ἐθνότητα μέ βουλγαρική ἐθνική συνείδηση». Ὁ Ἰός ἀναφέρεται[5] ἐπιπλέον στήν ἐθνολογική ταξινόμηση κάποιων μεταναστῶν ὡς Μακεδόνων κατά τήν εἴσοδό τους στό νησί Ἔλις στίς ΗΠΑ τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰ. ὡς ἀπόδειξη γιά τήν ὕπαρξη τοῦ μακεδονικοῦ ἔθνους πού τόσο ἀρνοῦνται οἱ Ἕλληνες. ἴσως ὅμως θά ἔπρεπε νά μπεῖ στόν κόπο καί νά ψάξει γιά ποιό λόγο ἀπό τούς προερχόμενους ἀπό τήν πόλη τῶν Σκοπίων μετανάστες δήλωναν τό 51% Βούλγαροι καί μόλις τό 10% Μακεδόνες.
Ὁ Ἰός (ὅ.π., «μύθος 1ος») γράφει: «Κατά τήν εἴσοδό τους στίς ΗΠΑ, τήν πρώτη δεκαετία τοῦ 20οῦ αἰ., πολλοί σλαβόφωνοι μετανάστες ἀπαντοῦν στό ἐρώτημα ποιά εἶναι ἡ “φυλή” ἤ ὁ “λαός” τους μέ τή λέξη “Μακεδόνας”. Οἱ σχετικές καταχωρήσεις εἶναι ἠλεκτρονικά προσπελάσιμες, στήν πρωτότυπη μορφή τους, στήν ἱστοσελίδα τοῦ Ἐλις Ἀϊλαντ», ἀλλά δέν ἀναφέρει ὅτι στήν σελίδα τοῦ νησιοῦ Ἔλις (http://www.ellisislandrecords.org/search/search_new.asp) μεταξύ τῶν κατά Ἰό «φυλῶν» ἤ «λαῶν» (ὀρθότερα ethnicities = ἐθνότητες) τῶν νεοεισερχόμενων μεταναστῶν ἀναφέρονται καί τά Ἀφρικανός, Ἀφρικανός (μαῦρος), Ἀλσατός, Ἀσιάτης, Βαυαρός, Βεσσαραβός, Μαῦρος (Black), Καυκάσιος, Κύπριος, Γιβραλτάριος, Βορειοαμερικάνος, Ζωροαστριστής, Λευκός, Πρῶσσος κ.ἄ. Ἦταν τότε οἱ «Κύπριοι» ἔθνος;
Τό Macedonian δέν ἀναφέρεται ὁπωσδήποτε σέ μακεδονικό ἔθνος, ὅπως ὁ Ἰός θέλει νά συμπεράνει. Ἐπαναλαμβάνει μάλιστα τήν ἴδια θέση: «ὅπως μπορεῖ νά διαπιστώσει ἐπισκεπτόμενος τήν ἱστοσελίδα τοῦ μουσείου τοῦ Ἔλις Ἄιλαντ καί “ξεφυλλίζοντας” τίς σχετικές καταστάσεις τῆς ἀμερικανικῆς ὑπηρεσίας μετανάστευσης (www.-ellisisland.org). Μέσα στίς πρῶτες 100 ἡμέρες τοῦ 1904, π.χ., 323 νεοαφιχθέντες μετανάστες στό ἐρώτημα “φυλή ἤ λαός” ἀπάντησαν “Μακεδόνας”» (ὅ.π., 4-12-2005). Τά ἀντίστοιχα ισχύουν γιά τόν Μισίρκωφ (ὅ.π., 23-10-2005, «μύθος 1ος»: «Ἡ πρώτη πανηγυρική διατύπωση τῆς συγκρότησης ἑνός σύγχρονου, σλαβικοῦ “μακεδονικοῦ ἔθνους” γίνεται τό 1903 ἀπό τόν (γεννημένο στήν Πέλλα τῶν Γιαννιτσῶν) Κάρστε Μισίρκωφ», γιά τόν ὁποῖον δέν ἀναφέρει ὅτι στά 1907 (ἄρθρο, στό περ. B’lgarska zbirka, «Σημειώσεις στήν νοτιοσλαβική φιλολογία καί ἱστορία») ἀναθεώρησε τίς ἀπόψεις πού ἐξέφρασε στίς Μακεδονικές ὑποθέσεις («σέ αὐτές ἔσφαλα ὡς πολιτικός πού αὐτοσχεδιάζει..τά ἐπιχειρήματα σέ αὐτές ἦταν πρόχειρα», ἔγραψε τότε). Ἄλλωστε, στίς Μακεδονικές Ὑποθέσεις δέν ἀναφέρεται σέ μακεδονικό ἔθνος ὡς ὑπαρκτό (οἱ πατέρες μας, γράφει κάπου, μόνο Βούλγαροι ἤξεραν ὅτι εἶναι) ἀλλά ὡς πολιτική δυνατότητα καί δέον.
Ὁ Μισίρκωφ σέ ἐπιστολή του (Ὀδησσός, 6-8-1908) γράφει «Ἡ ἐξέγερση τοῦ Ἴλιντεν στά 1903 εἶχε μιά ἔκδηλη ἐπίδραση πάνω μου καί μέ ὁδήγησε νά κάνω κάποια λάθη». Στά 1914, ὄντας στήν Ρωσσία, σέ γράμμα πρός τόν Ρῶσσο Ὑπ.Ἐξ. αὐτοπροσδιορίζεται ὡς «Μακεδόνας Βούλγαρος», κάνει λόγο γιά «τόν ἀναντίρρητα βουλγαρικό πληθυσμό τῆς Μακεδονίας»· σέ ἄλλο του γράμμα, στά 1914, γράφει «Μακεδόνες σημαίνει μόνο Μακεδόνες Βούλγαροι». Στό προσωπικό ἡμερολόγιό του (γραμμένο κατά τό 1913) δήλωνε Βούλγαρος, καί στό ἄρθρο του «Ἡ ἐθνική ταυτότητα τῶν Μακεδόνων» (ἐφ. «20 Ἰούλη», Σόφια, 11-5-1924) ἔγραφε «..Ἀλλά τώρα οἱ οἰμωγές ἀπό τούς Μακεδόνες μποροῦν ν’ ἀκουστοῦν: “εἴμαστε Βούλγαροι, εἴμαστε περισσότερο Βούλγαροι ἀπό τούς ἴδιους τούς Βουλγάρους”». Κατά τόν Ἰό[6] ὁ Μισίρκωφ «θά καταλήξει μετά τήν καταστολή τῆς ἐξέγερσης τοῦ Ἴλιντεν στήν προπαγάνδιση τῆς σλαβομακεδονικῆς ἐθνικῆς ἰδιατερότητας». Ἀκριβῶς τό ἀντίθετο ἔκανε ὁ τελευταῖος: σέ ἄρθρο του (ἐφ. Mir, Σόφια, 30-4-1924) ἐπαναλαμβάνει γιά μιά ἀκόμη φορά τήν ταύτιση «Μακεδόνων» μέ τό βουλγαρικό ἔθνος. Τέλος, στά δύο τελευταῖα ἄρθρα πού ἔγραψε πρίν τό θάνατό του ἐπίσης θεωρεῖ δεδομένο ὅτι εἶναι Βούλγαρος: «Ἐμεῖς οἱ Βούλγαροι..» («Σχολεῖο καί σοσιαλισμός», ἐφ. Mir, 26-5-1925)· «..γιά τή Μακεδονία καί τίς ἄλλες σκλαβωμένες βουλγαρικές περιοχές» («Ἐκκλησία καί σχολεῖο», Mir, 13-8-1925). Ἡ ἐπιμονή μας μέ τόν Μισίρκωφ οὔτε τυχαία εἶναι οὔτε ὀφείλεται βασικά στό ὅτι ὁ Ἰός ἔκανε λόγο γι’ αὐτόν.
Ἄς φανταστοῦμε νά ὁμολογοῦσε ὁ «πατέρας» τοῦ νεοελληνικοῦ ἔθνους, ὁ Κοραής, στά ἔργα τῆς ὡριμότητάς του καί ὥς τό τέλος τῆς ζωῆς του, ὅτι δέν εἶναι Ἕλληνας, ὅτι λάθεψε κι ὅτι «δημιούργησε θόρυβο» περί Γραικῶν γιά πολιτικούς μόνο λόγους. Ἀκριβῶς αὐτό ἔκανε ὁ Μισίρκωφ, ὁ «πατέρας τοῦ Μακεδονισμοῦ» μέ τό «μακεδονικό ἔθνος». Τό προβληματικό σέ ὅλα αὐτά ἔγκειται στό ὅτι ὁ Ἰός ἀνέφερε τά περί Μισίρκωφ στά 2005 καί 2004, ἐνῶ οἱ ἀποκαλύψεις γιά τήν βουλγαρική συνείδησή του εἶχαν ἤδη γίνει στά 2003 (27-29/11), σέ συνέδριο γιά τό ἔργο τοῦ Μισίρκωφ, στά Σκόπια. «Σέ ἐπιστολή του μέ ἡμερομηνία 1 Μαΐου 1899 πρός τόν φίλο του Κόλιο Μαλεσέβσκι (Nikola Maleshevski), ὁ Γκότσε Ντέλτσεφ ὁμολογοῦσε ὅτι ποτέ δέν ἔπαψε νά αἰσθάνεται Βούλγαρος»[7]. Ἡ διακήρυξη ἑνός σέ ἐθνική σύγχυση λογίου στά 1903 γιά μακεδονικό ἔθνος συνεπάγεται τήν ὕπαρξή του, ἐνῶ οἱ δεκάδες διακηρύξεις λογίων κατά τόν Μεσαίωνα γιά ἑλληνικό ἔθνος δέν συνεπάγονται τήν ὕπαρξή του. «Τά ἔθνη εἶναι κατασκευές», αὐτό ὅμως δέν ἐμποδίζει τόν Ἰό βασιζόμενο στά διφορούμενα ἀρχεῖα τῶν ΗΠΑ νά τεκμηριώνει τήν ἀντικειμενική πραγματικότητα τοῦ μακεδονικοῦ ἔθνους.
Καί τί νά πεῖ κανείς γιά τήν ἀπόδειξη ἀπό τόν Ἰό τῆς ὕπαρξης ἐθνικά Μακεδόνων ἡ ὁποία βασίζεται σέ μυθιστορήματα; Τό ὅτι ὁρισμένοι μπορεῖ νά ἐπηρεάστηκαν ἀπό τόν «σοσιαλιστικό» διεθνιστικό μακεδονισμό τοῦ Ἴλιντεν δέν συνεπάγεται ὅτι δήλωναν ἐθνικά Μακεδόνες. Οἱ τοτινές διακηρύξεις γιά ὕπαρξη «Μακεδόνων» καί ἀναιρέσεις τῶν παραπάνω διακηρύξεων γιά ἐθνικά Μακεδόνες δείχνουν ὅτι δέν μπορεῖ μέ τά τοτινά δεδομένα νά τεκμηριωθεῖ ἡ ὕπαρξη μακεδονικοῦ ἔθνους στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰ. Ὁ Ἰός προσπερνᾶ[8] τό «ὄντως λεπτό καί διφορούμενο ζήτημα τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ τῶν Σλαβομακεδόνων» (τό περίεργο εἶναι ὅτι τούς βαπτίζει Σλαβομακεδόνες μή ἀποδεχόμενος τόν αὐτοπροσδιορισμό τους ὡς Μακεδόνων, τόν ὁποῖο κατά τά ἄλλα δέχεται ὡς πραγματικό ἤδη ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰ.), διότι τό γραφεῖο μετανάστευσης τῶν ΗΠΑ ἐκείνη τήν ἐποχή ὅριζε «Macedonian: see Bulgarian» καί ὁ ἀμερικανός ἐθνολόγος P. Roberts στό βιβλίο του Immigrant races in North America (1910) κάνει λόγο γιά Macedonians ἤ Macedonian Slavs, ἀλλά τούς θεωρεῖ Bulgarians – γι’ αὐτό ὁ Ἰός ἐπικεντρώνεται στήν ἀναγνώριση στά 1920 ἀπό τίς ΗΠΑ τῆς γλώσσας ὡς Macedonian (ὅ.π., 4-12-2005), ὑποστηρίζοντας ἐμμέσως πλήν σαφῶς τήν ἀβάσιμη θέση ὅτι ἡ γλώσσα αὐτή συνεπάγεται αὐτομάτως καί ὕπαρξη μακεδονικοῦ ἔθνους (ὅπως Κυπριακό ἔθνος, Βλαχικό ἔθνος κ.λπ.).
Ὁ Ἰός θεωρεῖ ὅτι οἱ ἑλληνικές, σερβικές, βουλγαρικές στατιστικές εἶναι (ὅ.π., 4-12-2005) «προπαγανδιστικές» (ἡ προπαγάνδα τῶν στατιστικῶν αὐτῶν δέν ἔγκειται στήν τριεθνῆ συνδυασμένη –τί συνωμοσιολογικό, πιά– ἀπόκρυψη ὕπαρξης τοῦ μακεδονικοῦ ἔθνους, ἀλλά στούς ἀριθμούς πού κάθε μιά δίνει γιά τό κάθε ἔθνος). Πέρα, ὅμως, ἀπό τήν «προπαγάνδα» τῶν Σέρβων, Ἑλλήνων καί Βουλγάρων, ἡ πραγματικότητα τῆς ἐκπαίδευσης στήν Μακεδονία πρίν τό 1912 δείχνει –ἀφοῦ τά ἔθνη ἀναδύονται μέ τήν ἐμφάνιση τῆς τυπογραφίας καί τῆς ἐκπαίδευσης, δηλ. κατά τήν Νεωτερικότητα, σύμφωνα μέ ἐθνοαποδομιστική ὀπτική– ὅτι δέν ὑπῆρχε μακεδονικό ἔθνος.
Δέν παρουσιάστηκαν τότε κάποιοι οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νά εἶναι μόνο «Μακεδόνες» καί οἱ ὁποῖοι ἵδρυσαν «μακεδονικά» σχολεῖα ἤ ἀπαίτησαν νά ἱδρυθοῦν τέτοια, ὅπως λ.χ. οἱ Ἕλληνες στήν Τουρκοκρατία. Γράφοντας (ὅ.π., 4-12-2005) «Οἱ ἐπίσημες ὀθωμανικές ἀπογραφές, πάλι, κατέγραφαν ὄχι “ἔθνη” ἀλλά “μιλέτια” -ἐπίσημα ἀναγνωρισμένες δηλαδή θρησκευτικές κοινότητες, βάσει τῶν ὁποίων ὀργανωνόταν ἡ ὑπαγωγή τῶν κατοίκων τῆς Αὐτοκρατορίας στήν κρατική ἐξουσία. Βουλγαρικό μιλέτι δέν ὑπῆρχε πρίν ἀπό τό 1870, οὔτε σερβικό πρίν ἀπό τό 1903. “Μακεδονικό” μιλέτι οὐδέποτε ἀναγνωρίστηκε ἀπό τήν Ὑψηλή Πύλη καί, κατ’ ἐπέκταση, οὐδέποτε καταγράφηκε» δέν ἀναφέρει τό προφανές: ὅτι οἱ Ὀσμανοί, ἔχοντας μόνο συμφέρον ἄν αὔξαιναν τόν ἀριθμό τῶν χριστιανικῶν μιλέτ κατά ἕνα (τό μακεδονικό) καί ἄν ἐπέτειναν τή διαίρεση μεταξύ τῶν χριστιανῶν ὑπηκόων τους, δέν ἄκουσαν τίς ἀπεγνωσμένες κραυγές τῶν κατά τόν Ἰό ὑπαρκτῶν ἐθνικά Μακεδόνων (πού ἤθελαν νά εἶναι «Μακεντόν ὀρτοντόξ») καί, ἔτσι, δέν ἐδέησαν νά φτιάξουν ἀκόμη ἕνα μιλέτ, γιατί ἁπλῶς δέν ὑπῆρχαν «Μακεδόνες». Τά ἐπιχειρήματα ἀνάλογου ἐπιπέδου ἐκ μέρους τοῦ Ἰοῦ συνεχίζονται, ὅταν ὑποστηρίζεται πάνω-κάτω ὅτι ἀφοῦ οἱ τοτινοί ἕλληνες πατριῶτες/ἐπίσημη Ἑλλάδα καλοῦσαν Μακεδόνες τούς σλαβόφωνους τῆς Μακεδονίας, δέν ὑφίσταται πρόβλημα ἄν σήμερα οἱ σλαβόφωνοι τῆς ΠΓΔΜ δηλώνουν (μή Ἕλληνες) Μακεδόνες, ὡσάν αὐτά τά δύο («ἡ καταγωγή ἀπό τούς Ἀρχαίους Μακεδόνες συνεπάγεται ἑλληνικότητα» τῶν Ἑλλήνων τοῦ 19ου αἰ. καί «ἡ καταγωγή ἀπό τούς Ἀρχαίους Μακεδόνες δέν συνεπάγεται ἑλληνικότητα» τῆς ΠΓΔΜ) νά συνεπάγονταν, ὡς θέσεις, τό ἴδιο πράγμα, καί σάν νά ἦταν ἱστορικῶς ἐξίσου ὀρθά.
Γράφει ὁ Ἰός (ὅ.π., 23-10-2005, «μύθος 5ος»): «Παρά τήν ὀφθαλμοφανῆ αὐθαιρεσία του, τό ὅλο “γενεαλογικό” σχῆμα ἔχει συνεπῶς τή δική του προϊστορία. Στό κάτω κάτω, τί φταῖνε αὐτοί [σήμ.: οἱ «Σλαβομακεδόνες»] ἄν πῆραν τοῖς μετρητοῖς ὅσα τούς κανοναρχοῦσαν οἱ “δικοί μας” φωστῆρες;». Ὅμως, μέ τό «τοῖς μετρητοῖς» τροποποιεῖ οὐσιωδῶς τή θέση τῶν ἑλλήνων πατριωτῶν/ἑλληνικοῦ κράτους τοῦ 19ου –ἀρχῶν 20οῦ αἰ., ἀφοῦ ὑποστηρίζει (μέ τό «τοῖς μετρητοῖς») ὅτι οἱ παραπάνω ἔλεγαν στούς σλαβόφωνους τῆς Μακεδονίας πώς οἱ δεύτεροι «κατάγονται ἀπό τούς Ἀρχαίους Μακεδόνες ἀλλά/καί γι’ αὐτό δέν εἶναι Ἕλληνες». Τήν ἴδια εὐφυῆ μεθοδολογία παράκαμψης τοῦ πραγματικοῦ ἱστορικοῦ/πολιτικοῦ προβλήματος μέ τήν ἀγνόησή του ὡς ἑξῆς: «ἀφοῦ παλιότερα οἱ Ἕλληνες ὑποστήριζαν τήν χ ἄποψη, τώρα δέν ἔχει νόημα ἡ διαμαρτυρία γιά τήν χ θέση τῆς ΠΓΔΜ» ἀκολουθεῖ καί γιά τήν παρουσίαση ἐκ μέρους τῆς ΠΓΔΜ τῶν βουλγάρων μεσαιωνικῶν ἡγεμόνων ὡς ἐθνικά Μακεδόνων (ὅ.π., 4-12-2005). Πάντως, ἀφοῦ θεωρεῖ ὡς «ὀφθαλμοφανῆ αὐθαιρεσία» τό σχῆμα «ἀπόγονοι Ἀρχαιομακεδόνων, ἄρα μή Ἕλληνες», δηλ. δέχεται ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Μακεδόνες ἦταν Ἕλληνες, θά ἔπρεπε κι αὐτός νά ζητήσει τήν ἀπόσυρσή του ἀπό τήν ἐθνοκρατική ἰδεολογία τῆς ΠΓΔΜ.
Στή βάση τοῦ ὅτι οἱ Ἕλληνες ἀποκαλοῦσαν Μακεδόνες=Ἕλληνες τούς σλαβόφωνους τῆς Μακεδονίας δέν θεωρεῖ ἐπαρκῶς προβληματική τήν καπηλεία ἀπό Βουλγάρους καί Βουλγαρομακεδόνες τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰ. τοῦ Μ. Ἀλέξανδρου, παρά τή θεωρεῖ ὡς ἐπιπλέον ἀπόδειξη ὅτι ἀπό τότε πίστευαν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι πώς ἦταν ἐθνικά Μακεδόνες. Ὡστόσο, τό μόνο πού ἀποδεικνύεται εἶναι ἡ παραχάραξη τῆς ἱστορίας καί ὄχι ὅτι οἱ τοῦ ΒΜΡΟ, αὐτονομιστές καί μή, εἶχαν δίκαιο, ἐκτός πιά κι ἄν ὁ Ἰός θεωρεῖ ἀπό βιολογική-φυλετική σκοπιά τό ζήτημα, ὁπότε πρέπει καθένας νά παραδεχτεῖ ὅτι καί οἱ τῆς ΠΓΔΜ εἶναι ἐν μέρει φυλετικά ἀπόγονοι καί τῶν Ἀρχαιομακεδόνων (καί τῶν Ἰλλύριων καί τῶν Δαρδανῶν κ.ο.κ.). Ἀπομένει, βέβαια, τό ἐρώτημα ἄν, τελικά, γιά τόν Ἰό, Σλαβομακεδόνας καί Μακεδόνας εἶναι τό ἴδιο, ὅπότε ἀποδέχεται τή θεωρία ὅτι οἱ ἀρχαῖοι –Ἕλληνες– Μακεδόνες ἀναμίχτηκαν μέ τούς Σλάβους καί δημιούργησαν τό μακεδονικό ἔθνος καί οἱ δεύτεροι δέν ἐξελληνίστηκαν μέ αὐτήν τήν ἀνάμιξη ἀλλά ἀποσλαβίστηκαν (βλ. διαμαρτυρίες τῶν «Μακεδόνων» ὅταν τούς ἀποκαλοῦν Σλάβους). Τότε, ὅμως, ἐπανερχόμαστε στήν παρατήρηση γιά τήν ταυτότητα τῶν ἀπόψεων μεταξύ ἀκροδεξιῶν καί «ἀντιεθνικιστῶν» ὅσον ἀφορᾶ στό ἐθνικό φαινόμενο.
_________________________________
[1] Ἡ ἐπίμονη χρήση τοῦ ὅρου ντόπιοι γιά νά ὑποδηλωθοῦν μόνο οἱ σλαβόφωνοι Μακεδόνες πού δέν ἔχουν ἑλληνική συνείδηση, ἀλλά ὄχι οἱ ἑλληνικῆς συνείδησης σλαβόφωνοι Μακεδόνες οὔτε οἱ Βλάχοι ἤ οἱ ἑλληνόφωνοι ἑλληνικῆς συνείδησης Μακεδόνες, δείχνει ὅτι τά περί καπηλείας τῆς ἱστορίας καί τοῦ ὀνόματος Μακεδονία δέν ἔχουν μόνον «φιλολογικό» χαρακτήρα. Δέν ἰσχύει, λοιπόν, τό ἐπιχείρημα τοῦ Ἰοῦ (ἐφ. Ἐλευθεροτυπία, 23-10-2005, «Οἱ δέκα μύθοι τοῦ “Σκοπιανοῦ”», «μύθος 4ος») περί Δαρδανῶν: «Ἀκόμη κι ἄν ἡ ΠΓΔΜ μετονομαζόταν “Δαρδανία”, αὐτό δέν θά ἐξαφάνιζε τίς ἀναφορές τῶν ἐκεῖ ἐθνικιστῶν σέ “ἀλύτρωτους Δαρδανούς” τῆς Β. Ἑλλάδας. Στή δέ χώρα μας, θά γινόμασταν ἁπλῶς μάρτυρες τῆς μετάλλαξης τῶν “σλαβόφωνων Ἑλλήνων” σέ “δαρδανόφωνους”». Ὁ ἀλυτρωτισμός ὁ ὁποῖος διατείνεται (καί βασίζεται στό) ὅτι οἱ μή «ἐθνικά Μακεδόνες» γηγενεῖς Μακεδόνες (δηλ. μή «ντόπιοι» γηγενεῖς τῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας) εἶναι ἔποικοι ἤ ἐπήλυδες (ἕνα εἶδος ἄτυπου ἑλληνικοῦ στρατοῦ κατοχῆς) εἶναι πολύ περισσότερο ἀλυτρωτικός/ἐπιθετικός ἀπό ὅ,τι ὁ «ἁπλός» ἀλυτρωτισμός πού βασίζεται στήν ὕπαρξη ἀλλογενοῦς μειονότητας σέ ἐδάφη γειτονικοῦ κράτους. Οἱ ἀλυτρωτικές διεκδικήσεις βασισμένες στά ἱστορικά δίκαια μπορεῖ νά ὑπάρξουν μαζί μέ ἐκεῖνες πού βασίζονται σέ πληθυσμιακά μεγέθη ἤ ἀνεξάρτητα ἀπό αὐτές, ὡστόσο πάντοτε φάνταζαν καί ἦταν πολύ πιό ἰσχυρές ἀπό τίς δεύτερες (π.χ. ὁ ἑλληνικός ἀλυτρωτισμός γιά τήν Μ. Ἀσία). Θά ἦταν ἄλλο πράγμα, π.χ. ἄν ὑπῆρχε μιά ἑλληνική μειονότητα στήν Οὐγγαρία καί ἡ Ἑλλάδα ἀπαιτοῦσε τμῆμα τῆς Οὐγγαρίας καί ἄλλο ἄν ὑπῆρχε μιά ἑλληνική μειονότητα καί ἡ Ἑλλάδα ἀπαιτοῦσε τήν Οὐγγαρία ἤ τμῆμα της μέ τήν αἰτιολογία ὅτι οἱ Ἕλληνες καί ἐκεῖ εἶναι οἱ «πραγματικοί γηγενεῖς». Ἡ ἀπαξίωση τῆς διαμάχης γιά ἕνα ὄνομα δέν τεκμηριώνεται πολιτικά· γι’ αὐτό ἡ ὀνομασία «δημοκρατία τῆς Γερμανικῆς Αὐστρίας» δέν ἔγινε ἀποδεκτή μετά τόν Α΄ Π.Π. Μπορεῖ ἡ ἀπειλή ἀπό τήν ΠΓΔΜ νά εἶναι πρακτικά μικρή, ὡστόσο κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά ἀπειλεῖ ἤ νά ὑπονοεῖ ὅτι θά μποροῦσε νά ἀπειλήσει, ἄν τοῦ δινόταν ἡ εὐκαιρία.
[2] Οὐδετερότητα ἔναντι τῆς βίας. Αὐτό, σωστό ἤ λάθος, δέν τηρεῖται ἀπό τούς ἴδιους σέ ὅλα τά ζητήματα.
[3] Ἐπιστ. Παύλου Μελᾶ στίς 16-3-1904.
[4] Δέν εἶναι σπάνιο φαινόμενο ἀρκετοί σημερινοί «ἀντιεθνικιστές» μαζί μέ «Μακεδονιστές» νά κάνουν λόγο γιά 10% μόνο τοῦ τοτινοῦ μακεδονικοῦ πληθυσμοῦ ὡς Ἕλληνες ταυτίζοντας, ἐν ἔτει 2009, ἀφελῶς ἤ κουτοπόνηρα τή γλώσσα μέ τό ἔθνος. Οἱ «μακεδονιστές» θεωροῦν τούς Γραικομάνους «προδότες τοῦ μακεδονικοῦ ἔθνους» τήν ἴδια στιγμή κατά τήν ὁποία οἱ Βούλγαροι θεωροῦν προδότες τοῦ βουλγαρικοῦ ἔθνους τούς «μακεδονιστές».
[5] ἐφ. Ἐλευθεροτυπία, 23-10-2005.
[6] «Ὁ Μακεδονικός Ἀγώνας μετά τά συλλαλητήρια», ἐφ. Ἐλευθεροτυπία, 5-11-2004.
[7] Δημ. Εὐαγγελίδης, «Μιά ἐθνογλωσσολογική προσέγγιση», περ. Ἄρδην τχ. 73.
[8] ἐφ. Ἐλευθεροτυπία, 4-12-2005.
ΑΝΤΙΒΑΡΟ
http://ellinikoforum.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια
Παρακαλούμε σχολιασμούς επί της ουσίας.
Τα σχόλια σας δεν περνάν από έλεγχο γιατί πιστεύουμε ότι δεν θα θίγουν κάποιον προσωπικά με βρισιές και συκοφαντίες.
Τέτοιου είδους σχόλια δεν περνάν από έλεγχο, αλλά θα διαγράφονται μετά την δημοσίευση.
Παρακαλούμε να γράφετε σε πεζά και όχι κεφαλαία
-------------------------------------------------------------------------
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν είναι απαραίτητο να συμπίπτουν με τα περιεχόμενα στου άρθρου.
Ο ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΣ ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα - αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω, φόρμας επικοινωνίας.
Ευχαριστούμε