Ο Θεός να βάλει το χέρι του

Διαταραγμένοι, ψυχοπαθείς, κατά συρροή δολοφόνοι ορμούν να επιδοθούν σε πρωταθλητισμό γενοκτονίας, να κατασπαράξουν το σύμπαν, να εξαφανίσουν παιδιά, γυναίκες και πάσης φύσεως αμάχους, να τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο, να αμολήσουν τους λυσσασμένους και αιμοδιψείς τρομοκράτες του ISIS και στο τέλος να απλώσουν τις χερούκλες τους απαιτώντας περισσότερα γρόσια με την απειλή «είτε δίνετε, είτε τους αμολάμε τους πρόσφυγες και την Ευρώπη σας την κάνουμε μουσουλμανική περιοχή και κρανίου τόπο».

Ο ψυχοπαθής κατά συρροή δολοφόνος και ψευτοσουλτάνος παρέα με το έτερόν του ήμισυ Ντον Τραμπ που τη μια στιγμή λέει και την άλλη ξελέει. Ο, τι του κατέβει στην άδεια κεφάλα του. Τυχοδιώκτες, διαταραγμένοι και άκρως επικίνδυνοι για τη σωματική ακεραιότητα του πλανήτη. Ο μεν ψευτοσουλτάνος που κάθε ημέρα εμφανίζεται σε κάποιο σημείο και αμολάει απειλές, εκβιασμούς συνοδευόμενες από πολεμικές ιαχές.

Αυτός ντε που με κομψό τρόπο οι δικοί μας πολιτικοί τον έχουν χαρακτηρίσει «ταραξία» της περιοχής. Τι πάει να πει ταραξίας; Δηλαδή μαθητής Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου; Δηλαδή τι ακριβώς κάνει; Εκτοξεύει γιαούρτια, μουτζουρώνει αγάλματα και πετάει σαΐτες;

Ο Ταγίπ Ερντογάν ο «ταραξίας» ο πιο επικίνδυνος για την Ελλάδα με αχόρταγες ορέξεις να τ αρπάξει όλα, είναι συνέταιρός μας στην ίδια συμμαχία. Συνέταιρος, σύμμαχος και τελικά υποτίθεται «φίλος»...

Ο δε άλλος, ο Ντον Τραμπ, ο πλανητάρχης μιας χώρας πίσω από την οποία θέλοντας και μη, ακολουθούμε, ευελπιστώντας πως την κρίσιμη στιγμή θα βγάλει κόκκινη κάρτα και τον ψευτοσουλτάνο θα τον στείλει στα αποδυτήρια.
Αν είναι δυνατόν!

Δηλαδή διαρκώς κολυμπάμε σε ωκεανούς ψευδαισθήσεων. Μαζικές αυταπάτες και φρούδες ελπίδες. Αυτή είναι η εξωτερική πολιτική της χώρας. Είτε με αριστερούς, είτε με δεξιούς, είτε με Πασόκους, είτε μαζί με όλους

Άλλωστε τι άλλο να κάνουμε; Να αδειάσουμε όλα τα ταμεία προς εκσυγχρονισμό και ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων; Πάλι δεύτεροι και καταϊδρωμένοι θα ήμαστε. Να αντιγράψουμε το παράδειγμα του Ισραήλ; Πολύ αργά. Ασε που για να ολοκληρωθεί αυτή η αντιγραφή θα απαιτηθούν πολλά μα πάρα πολλά χρόνια. Και άσε που η συνεννόηση είναι εντελώς άγνωστη λέξη από κοινωνία, πολιτικούς, κόμματα και οργανώσεις!

Τότε τι κάνουμε; Μονίμως δηλώσεις. Μονίμως διπλωματικές περιοδείες. Μονίμως να χτυπάμε ξένες πόρτες. Μονίμως να πέφτουμε πάνω σε κλειστές πόρτες. Μονίμως να συνεργαζόμαστε με συμμαχικές, τάχα μου φιλικές δυνάμεις, όπως η Ουγγαρία και άλλες τέτοιες περιπτώσεις.

Μονίμως να αισθανόμαστε τάχα μου ευχαριστημένοι από κάποιες ρητορικές και τυπικές πιρουέτες κάποιου υπουργού εξωτερικών η κάποιου πρωθυπουργού. Και μονίμως να δηλώνουμε δημοσίως πως εμείς στην Ελλάδα δεν διεκδικούμε τίποτα από κανένα, παρά μόνο την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Και πως αν χρειαστεί ξέρουμε εμείς να βάλουμε μπροστά τα γυμνά μας στήθη και να αντιμετωπίσουμε κάθε ξένη απειλή

Στο μεταξύ ο ψευτοσουλτάνος βομβαρδίζει. Και βομβαρδίζει ό, τι βρει μπροστά του. Στο μεταξύ επιχειρεί να αφανίσει τους Κούρδους οι οποίοι αφού πρώτα έκαναν την δουλειά τους κατατροπώνοντας τρομοκράτες και τζιχαντιστές, τώρα οι Αμερικανοί, οι «φίλοι» έχουν αμολήσει τον ψευτοσουλτάνο για να τους ξεκάνει

Αυτή η «αμοιβή» τους, έτσι πληρώνεται η προσήλωσή τους. Πιστέψανε κι αυτοί και τώρα αφανίζονται στον βωμό μιας απίστευτης συμμαχίας ανάμεσα στον Ντον και τον Ταγίπ. Τι άλλο να πω, παρά να καταφύγω στο γνωστό: ο θεός να βάλει το χέρι του!

Δημήτρης Δανίκας
Πρώτο Θέμα