Όταν το «ΝΗΣΑΦΙ!» γίνεται εργαλείο φίμωσης

🧱 Όταν το «ΝΗΣΑΦΙ!» γίνεται εργαλείο φίμωσης

Σε μια δημόσια ανάρτηση γιατρού που αναφέρεται στη φυσική ανθρώπινη τροφή, εμφανίστηκε ένα οργισμένο σχόλιο από διατροφολόγο που κατηγορεί τον γιατρό ότι «πουλάει δίαιτες», ότι «κρύβει στοιχεία», ότι «δεν σπούδασε διατροφή», και τελικά καταλήγει με ένα εξαγριωμένο

«ΝΗΣΑΦΙ!!!».

Το σχόλιο αυτό δεν είναι μοναδικό. Είναι χαρακτηριστικό ενός ευρύτερου φαινομένου: του συντεχνιακού τρόμου απέναντι στην επιστημονική πολυφωνία, ιδιαίτερα όταν αυτή προέρχεται από γιατρούς που δεν ακολουθούν τη γραμμή της διατροφικής «ορθοδοξίας».

🎓 Ποιος έχει δικαίωμα να μιλάει για διατροφή;

Η επιστήμη της διατροφής είναι σύνθετη. Εμπλέκει βιοχημεία, φυσιολογία, ενδοκρινολογία, μικροβίωμα, εξελικτική βιολογία. Δεν περιορίζεται σε θερμίδες, σε «πυραμίδες τροφίμων» ή σε επίσημες συστάσεις που αλλάζουν κάθε δεκαετία.

Ένας γιατρός που έχει σπουδάσει την παθολογία του ανθρώπινου οργανισμού, που έχει δει χιλιάδες ασθενείς να υποφέρουν από χρόνιες φλεγμονές, διαβήτη, υπέρταση, ή παχυσαρκία, δεν είναι απλώς «κάποιος που ακολούθησε έναν τύπο διατροφής που του άρεσε». Είναι επαγγελματίας με κλινική εμπειρία, μεθοδολογική κατάρτιση και ευθύνη.

Το να τον αντιμετωπίζεις σαν τσαρλατάνο, απλώς επειδή δεν έχει την "άδεια" σου, δεν είναι επιστημονική κριτική. Είναι συντεχνιακή καχυποψία και επαγγελματική ανασφάλεια.

📊 Επιλεκτικότητα; Ή επιλογή βάσει στοιχείων;

Η μομφή ότι ο γιατρός χρησιμοποιεί «επιλεκτικές μελέτες» είναι ίσως η πιο ειρωνική κατηγορία από όλες.

Διότι ακριβώς το ίδιο κάνει η επιστημονική κοινότητα των διατροφολόγων εδώ και δεκαετίες:

• παραβλέπει τις νεότερες μετα-αναλύσεις για τα κορεσμένα λιπαρά (π.χ. Siri-Tarino, 2010 – American Journal of Clinical Nutrition),

• δαιμονοποιεί το αλάτι σε πληθυσμούς που δεν εμφανίζουν υπέρταση με υψηλή κατανάλωση, ενώ αγνοεί τη συνδυασμένη επίδραση ζάχαρης, φυτικών ελαίων και υπερεπεξεργασμένων τροφών,

• αποκρύπτει το γεγονός ότι πολλές «αντι-κρεατικές» μελέτες βασίζονται σε παρατηρησιακά δεδομένα χαμηλής ποιότητας, με τεράστια σύγχυση παραγόντων (confounding).

Και, ας είμαστε ειλικρινείς: σε ποια ιατρική σχολή σήμερα δεν διδάσκονται οι παρενέργειες της υπερδιήθησης ή οι μηχανισμοί της αρτηριακής πίεσης; Δεν χρειάζεται να είσαι διατροφολόγος για να γνωρίζεις αυτά τα φαινόμενα.

🛡️ Ο "μανδύας του γιατρού" δεν είναι προσωπίδα

Ακούστηκε ότι ο γιατρός «καλύπτεται από τον μανδύα του». Μα αυτός ακριβώς ο μανδύας είναι που τον υποχρεώνει να προστατεύει τον ασθενή του και να του λέει την αλήθεια, ακόμα κι αν αυτή ενοχλεί.

Δεν πρόκειται για "influencer" ή για πωλητή σκευασμάτων, αλλά για έναν λειτουργό της υγείας που επιλέγει να λέει ότι η τροφή μπορεί να είναι φάρμακο, και ότι το σώμα μας χρειάζεται πραγματικά λίπη, πραγματικές πρωτεΐνες και αληθινή τροφή , όχι light επινοήσεις της βιομηχανίας.

Αυτός δεν είναι επικίνδυνος. Αυτός είναι χρήσιμος, και ενδεχομένως σωτήριος.

🧱 Από πότε η κρατική σφραγίδα είναι επιχείρημα;

Το αποκορύφωμα του σχολίου ήταν: «Έκαστος στο είδος του και με τη σφραγίδα του κράτους πια».

Δηλαδή, το επιχείρημα είναι… η άδεια;

Αν η επιστήμη κρινόταν από κρατικές σφραγίδες, τότε ο Ιπποκράτης, ο Λουδοβίκος Παστέρ, ο Ίγκνατς Ζέμλβαϊς και άλλοι δεν θα είχαν το δικαίωμα να μιλήσουν ποτέ.
Η πρόοδος έρχεται πάντα από ανθρώπους που δεν χωρούν στα θεσμικά κουτάκια, αλλά από αυτούς που τα αμφισβητούν με επιχειρήματα.

🧨 Τελικά, τι φοβούνται;

Φοβούνται την απώλεια επαγγελματικού ελέγχου;
Την αυξανόμενη απήχηση των γιατρών που μιλούν για κετογονική, διαλειμματική νηστεία, παραδοσιακή τροφή;
Ή μήπως φοβούνται κάτι βαθύτερο: ότι ο κόσμος αρχίζει να ξυπνά;

Το «ΝΗΣΑΦΙ!» είναι η κραυγή του επαγγελματία που βλέπει το μονοπώλιό του να ραγίζει.

Αλλά η επιστήμη δεν είναι προνόμιο. Είναι ανοιχτό πεδίο γνώσης και έρευνας.
Και η υγεία του ανθρώπου, δεν μπορεί να φυλακίζεται πίσω από επαγγελματικές σφραγίδες.

✍️ Επίλογος

Αν κάποιος γιατρός λέει ψέματα, παραποιεί δεδομένα ή βλάπτει, να ελεγχθεί από τον Ιατρικό Σύλλογο.

Αλλά αν μιλά με τεκμηρίωση, εμπειρία και ακεραιότητα, το να τον φιμώνεις επειδή δεν είναι «διατροφολόγος» είναι απλώς: λογοκρισία.

Και στην επιστήμη, η λογοκρισία είναι πάντα το τελευταίο καταφύγιο του αδύναμου.