Μια χώρα όμηρος της ανικανότητας και της ψευδαίσθησης

Η χώρα απειλείται απ’ έξω, διαλύεται από μέσα κι εμείς παριστάνουμε ότι κυβερνιόμαστε.

Ζούμε σε μια εποχή που η διεθνής αποσταθεροποίηση δεν είναι πια σενάριο εργασίας ή γεωπολιτική πρόβλεψη. Είναι η καθημερινότητά μας. Και μέσα σ’ αυτή τη δίνη, η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια ούτε του εφησυχασμού ούτε της αυταπάτης.

Αντιθέτως, αυτό που βιώνουμε είναι ένας επικίνδυνος συνδυασμός εσωτερικής παρακμής και διεθνούς αβεβαιότητας. Μια κατάσταση τρομακτικά επικίνδυνη, όχι μόνο λόγω των εξωτερικών απειλών, αλλά ίσως κυρίως, εξαιτίας της ανεπάρκειας και της ανικανότητας του ίδιου του πολιτικού συστήματος.

Η χώρα μοιάζει να κυβερνάται από ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε τίποτε, δεν υπερασπίζονται τίποτε και δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Αντί να αναλαμβάνουν ευθύνες, καμουφλάρουν την ανικανότητά τους με φιέστες, ψευδοπατριωτισμούς και προσχηματικά χαμόγελα στις κάμερες.

Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι μέσα σε όλο αυτό το εσωτερικό ναυάγιο, θεωρούμε "φίλη" μας την Τουρκία, μια χώρα που μας απειλεί καθημερινά, πολιορκεί τον εθνικό μας χώρο, αμφισβητεί κυριαρχικά μας δικαιώματα, εξοπλίζεται, προκαλεί και δεν κρύβει τις βλέψεις της.

Ποιοι είναι αυτοί που τολμούν να μας μιλούν για "ρεαλισμό" και "καλές σχέσεις", όταν οι απειλές καταγράφονται επίσημα καθημερινά; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να μετατρέψουν τον ελληνικό λαό σε όμηρο μιας πολιτικής κατευνασμού και φοβίας;

Η πολιτική τάξη δείχνει να έχει παραδώσει τα όπλα, όχι μόνο απέναντι σε έναν εξωτερικό εχθρό, αλλά και απέναντι στην ίδια την αποστολή της: να υπερασπίζεται το εθνικό συμφέρον, να διασφαλίζει τη σταθερότητα, να προετοιμάζει τον λαό για κάθε ενδεχόμενο.

Αντί γι’ αυτό, πνίγεται στη μετριότητα, διαλύεται σε εσωκομματικές ισορροπίες, ζει μες στο μικρόκοσμο του πολιτικού θεάματος και της αυτοσυντήρησης. Αυτοί δεν είναι πολιτικοί ηγέτες· είναι διαχειριστές ήσσονος ευθύνης, γρανάζια ενός συστήματος που τρώει τις σάρκες του.

Και όλα αυτά, ενώ οι πολίτες κοιτούν με απόγνωση, με φόβο, με οργή. Αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί, δεν απέχουμε πολύ από το να δούμε την πλήρη γεωπολιτική μας αποψίλωση, τον εθνικό μας εγκλωβισμό, την οριστική απώλεια ανεξαρτησίας.

Η κατάντια αυτή δεν έχει προηγούμενο. Και το χειρότερο: συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.